Tímarit Máls og menningar - 01.09.1997, Síða 121

RITDÓMAR
söguefni í nákvæmlega sama söguheim
og hann hefur alltaf gert, en þessi bók
líður fyrir samhengisleysið og ófullnægj-
andi skilgreiningu á einkennilegum
mönnum; þetta eru í raun laustengdir
textar sem eiga sér enga merkingarmiðju
og þess vegna ægir hér öllu saman -
Sigurður A. Magnússon og norski sendi-
kennarinn Oskar Visdal eru settir undir
sama hatt og „Frægir durtar, fantar, skap-
hundar, jafhvel þjófar og glæpamenn“
(Flýja land, 144-145) - „svör Islands við
Kobba kviðristu og Charles Manson og
Hannibal Lecter [...]“ (KvöldkafFi í fló-
anum, 49). Gallinn við þetta safn er ein-
faldlega sá að við höfum séð þessa flokk-
un áður; flokkun sem byggir ekki á öðr-
um grundvelli en lögmálum íslenskrar
fyndni. Þrátt fyrir íronískt sjónarhorn
flestra þáttanna nær það ekki að grafa
undan þeirri sjóðmildu og sjálfumglöðu
karlaveröld sem hér birtist. Hlátur sögu-
mannsins og hin óstjórnlega sagnagleði
rembast við að viðhalda þessari veröld
þótt ljóst megi vera að dagar hennar séu
taldir og löngu kominn tími til að hugsa
sér til hreyfings.
Eiríkur Guðmundsson
TMM 1997:3
119