Dagrenning - 01.04.1956, Qupperneq 10

að líða skort. Fór hann þá og settist upp hjá borgara einum í því landi; og
hann sendi hann út á lendur sínar, til að gæta svína. Langaði hann þá jafn-
vel að seðja sig á baunahýðinu, er svínin átu, en enginn gaf honum neitt. Þá
sagði hann við sjálfan sig: Hve margir eru þeir daglaunamennirnir hjá föður
mínum, og hafa gnægð matar, en ég ferst hér í hungri! Ég vil taka mig upp
og fara til föður míns og segja við hann: Faðir, ég hefi syndgað móti himnin-
um og fyrir þér! Ég er ekki framar verður að heita sonur þinn. Lát mig verða
eins og einn af daglaunamönnum þínum. Og hann tók sig upp og fór til föð-
ur síns. En er hann var enn langt í burtu, sá faðir hans hann og kenndi í
brjósti um hann, hljóp og féll um háls honum og kyssti hann. En sonurinn
sagði við hann: Faðir, ég hef syndgað móti himninum og fyrir þér; ég er ekki
framar verður að heita sonur þinn. En faðirinn sagði við þjóna sína: Komið
fljótt með hina beztu skikkju ög færið liann í, dragið hring á hönd hans og
skó á fætur honum, og komið með alikálfinn og slátrið, og vér skulum eta
og gjöra oss glaðan dag, því að þessi sonur minn var dauður, og er lifnaður
aftur; hann var týndur en er nú fundinn. Og tóku menn nú að gjöra sér
glaðan dag.
En sonur lians hinn eldri var á akri, og er liann kom og nálgaðist húsið,
heyrði hann hljóðfæraslátt og dans. Og hann kallaði á einn af piltunum og
spurði, hvað um væri að vera. Pilturinn svaraði og sagði: Bróðir þinn er kom-
inn og faðir þinn hefir slátrað alikálfinum, af því að hann heimti hann heil-
an heim. En eldri sonurinn reiddist og vildi ekki fara inn. Faðir hans fór
þá út og bað hann að koma inn. En hann svaraði og sagði við föður sinn:
Sjá, í svo mörg ár hefi ég nú þjónað þér og aldrei breytt út af boðum þínum,
og mér hefir þú aldrei gefið kiðling, svo að ég gæti gjört mér glaðan dag með
vinum mínum; en er þessi sonur þinn, sem sóað hefir eignum þínum með
skækjum, er kominn, þá slátrar þú alikálfinum hans vegna. Þá svaraði faðir-
inn og sagði: Sonur minn, þú er alltaf hjá mér, og allt mitt er þitt. En vér
verðum að gjöra oss glaðan dag og fagna, því að þessi bróðir þinn var dauð-
ur, og er lifnaður aftur, og liann var týndur, en er fundinn." (Lúk. 15.).
★
★ ★
Hér skal ekki lagt neitt út af sögu þessari. Hún er eitt ódauðlegasta lista-
verk allra tíma. Mætti hún verða sem flestum leiðarljós, því að sá sannleikur,
að „þannig mun verða meiri gleði á himni yfir einum syndara, sem gjörir iðrun,
en yfir níutíu og níu réttlátum, er ekki þurfa iðrunar við,“ eru mestu gleðitíð-
indin, sem hægt er að færa þeim, sem bágstaddur er, ef hann vill taka við þeim
fagnaðarboðskap.
2 DAGRENNING