Dagrenning - 01.04.1956, Side 26

aðar „vísindi“ og ýmiskonar niðurrifs og
hártogunarstarfsemi er kölluð „rann-
sóknir", en hvorttveggja er oftast nær að
mestu leyti hreinn lygatilbúningur í
vísindagerfi frá einhverjum háskóla eða
manni með pórfessorsnafnbót. Þetta
skipulagða útrýmingar og niðurrifsstarf
hófst með skynsemistrúarstefnunni, hélt
svo áfram með hinum „frjálslyndu" stefn-
um, en tók fyrst á sig guðsafneitunar-
gerfið þegar sósíalisminn kom til sög-
unnar, en guðníðslan kom með kommún-
ismanum, sem einnig hvað Jaetta snert-
ir er lokastig hins babylonska satanisma
liðinna alda.
Sérskólar trúflokka.
Trúarflokkar, sem ekki eru kristnir,
og sem alheimssamsærið kærir sig ekki
um að útrýma, hafa sérskóla fyrir böm
sín, þó þau gangi einnig í ríkiskóla, og
kenna þeim þar sína trúarlærdóma og
erfikenningar.
Fyrir sextíu árum sögðu forustumenn
samsærisins: „Nú getum vér talið þann
tíma í árum þar til kristinni trú verður
með öllu kollvarpað. Um önnur trúar-
brögð er það eitt að segja, að vér mun-
um eiga í minni erfiðleikum með þau,
en ekki er tímabært að ræða frekar það
atriði.“
Hinar vestrænu kristnu þjóðir hafa í
þessu efni verið illa á verði. Þær hafa
gleypt við nýheiðninni í hvaða mynd
sem hún hefr birzt, og varpað Kristin-
dómi sínum fyrir borð. Afleiðingarnar
eru líka augljósar: Þjóðfélögin em sund-
urtætt af hverskonar glæpa, svika og lyga-
starfsemi, svo að tilveru Jieirra er bein-
línis ógnað innanfrá, — af þeirra eigin
bömum. Það er rifist og skammast, bit-
ist og barist alla daga ársins, og flokka-
drættirnir og eiginhagsmunastreitan
skiptir mönnum í fjandsamlega hópa,
sem aldrei geta setið á sáttshöfði, og enda
með því að veikja svo þjóðfélögin að
þau verða auðveld bráð erlendu, heiðnu
kúgunarvaldi og þá er takmarkinu náð.
— Fæstir þeirra, sem ötulast vinna að
þessu niðurbroti, vita hvað þeir eru að
gera, þeir em blindir Jjjónar hinna illu
máttarvalda, sem þarna em að verki.
Sýking löggjafarinnar.
Einn meginþátturinn í niðurbroti
hinna kristnu skipulagshátta er að sýkja
löggjöf þjóðanna, svo að jafnvel hún
verði ranglát, og stuðli að eyðilegging-
unni, í stað þess að tefja hana og hindra.
Páll postuli skildi vel þýðingu löggjafar-
innar — lögmálsins, eins og hann nefnir
hana — og segir að lögin eigi að vera
„tyftari vor til Krists". Það er rétt skilið
hlutverk löggjafarinnar. Lögin leggja
refsingu við því að aðhafast það sem er
rangt og knýja menn þannig til þess að
láta það ógert, sem rangt er, en gera frek-
ar það sem rétt er.
Þjóðir, sem búa við rangláta löggjöf,
líða fljótt undir lok eftir að svo er kom-
ið. Engin löggjöf er réttlát nema hún
byggist á hinum tíu boðorðum Móselaga.
Löggjöf, sem ekki byggir á þeim er rang-
lát og veldur að lokum siðleysi og upp-
lausn í þjóðfélaginu. Þannig fór fyrir
fsraelsmönnum til forna. Þeir hættu að
byggja löggjöf sína á Móselögum en tóku
upp ýmislegt frá heiðnum þjóðum sem
þeir höfðu mök við og loks sýktist allt
þjóðlíf Jjeirra, og þjóðin tvístraðist.
Setningar Omri.
Frægastur þeirra ísraelskonunga, sem
í flestu vék frá lögum Guðs og setti nýja
löggjöf, sem aðeins var miðuð við stund-
arhagsmuni, var Omri, faðir Akabs, sem
18 DAGRENNING