Dagrenning - 01.04.1956, Síða 28

hinnar kristnu lífsskoðunar, hins kristna
lífsviðhorfs og hinnar austrænu ný-
heiðni, sem nú flæðir yfir þjóðlöndin.
Það er barátta „lambsins“ við „drek-
ann,“ sem þarna er fram að fara. Og
„drekinn" — þ. e. hið heiðna vald —
hefir nú þegar lagt undir sig svo að kalla
allan heiminn, nema hinar vestrænu
þjóðir. Og nú er röðin komin að þeim.
í fylkingarbrjósti hins heiðna valds er
„Höfðinginn yfir Rós, Mesek og Túbal“
— þ. e. Sóvietríkin. Þau hafa nú andlega
— og að nokkru einnig efnahagslega, for-
ustu fyrir um það bil tvöþúsund milljón-
um manna, en hinar vestrænu þjóðir
sem gegn þeim standa eru ekki nema um
þrjúhundruð milljónir (Indland og Ar-
abalöndin eru þá talin undir forustu
Rússa enda eru þau það senn, þó menn
reyni að blekkja sig enn um stund til
að trúa öðru).
Enginn má því láta blekkjast af því,
að það skifti í heildinni nokkru máli,
hver hinna borgaralegu flokka fer með
völd. Það getur skipt einhverju fyrir hin-
ar ýmsu stéttir, en fyrir heildina skiftir
það engu. En þetta er sú blekking sem
flestir eru lengi að losa sig við og skal
engum láð það, því það þarf mikla fyrir-
höfn og mikinn vilja til þess að grafa svo
djúpt í þessum efnum, að greina megi
glögglega hina margslungnu þræði þessa
örlagaþrungna harmleiks.
Hvaðan kemur viðnámið?
Á miðöldum var það hin kristna kirkja
sem viðnámið veitti gegn útþenslu heiðn-
innar. Og hún gerði meira en veita við-
námið. Hún barðist með sverð í hendi
á öllum sviðum gegn hinu heiðna valdi
þeirra tíma, og færði út yfirráðasvæði
sitt og þeirra þjóðhöfðingja sem lutu
hennar valdi. En nú er kirkjan ekki
lengur þess megnug að veita þetta við-
nám, því það verður ekki veitt nema
með valdi, eins og á miðöldum. Kirkjan
— katólska kirkjan — hélt því fram þá,
að hún væri „hinn andlegi ísrael“, sem
tekið hefði við fyrirheitum Biblíunnar
urn að stofna Guðsríki á jörðunni. Hún
boðaði því öllum trú á Krist og skírði alla
til nafns hans, sem hún náði til, bæði
með illu og góðu. Og hvað sem annars
má segja nú um kirkjuna og hennar
„kristindóm" er það víst, að í starfi henn-
ar tóku þátt margir hinna mætustu
manna sem uppi hafa verið. Menn sem
trúðu einlæglega á Krist og létu lífið
heldur en að víkja frá þeirri sannfæringu
sinni. Þessum mönnum fylgdi kraftur
kristninnar, þó yfirstjórn hinnar katólsku
kirkju væri langt frá því að vera kristin
nema að nafninu til.
Höfuðvillukenning kirkjunnar er sú,
að hún sé „andlegur ísrael", og því arf-
taki þeirra fyrfrheita, sem Biblían segir
að ísraelsþjóðinni væru gefin af sjálfum
Guði ísraels.
Löngu áður en nokkur kirkja var til
höfðu spámenn ísraels sagt fyrir um ör-
lög þjóðar sinnar. Þeir höfðu sagt að
henni mundi „tvístrað“ verða „meðal
þjóðanna," en Guð mundi aftur safna
henni saman og flytja hana til lands þar
sem hún gæti dvalið örugg. „Og ég mun
fá lýð mínum ísrael stað og gróðursetja
hann þar, svo að hann geti búið á sínum
stað, og geti verið öruggur úr því, og
til þess að níðingar þjái hann ekki framar
eins og áður.“ Og þessi nýi staður er
ekki Gyðingaland heldur er hann á „f jar-
lægum eylöndum.“ Þar mun ísrael „hvíl-
ast“ og þar mun Drottinn gefa þjóð sinni
„nýtt hjarta" og leggja henni „nýjan
anda í brjóst."
Þessi fyrirheit eiga ekki við neina
20 DAGRENNING