Dagrenning - 01.04.1956, Blaðsíða 43

leitar hann undan, en Óli eltir hann
upp á Tagl, en svo heitir fjallhryggurinn
á milli Reykjarfjarðar og Ófeigsfjarðar.
Snýr Óli þá heim aftur, og er hann kemur
heim á hlað, er dagur runninn. Mætir
hann í dyrunum vinnumanni sínum, Jóni
Helgasyni að nafni, sem þá var að leggja
af stað til að leita hans.
Frá heimilisfólkinu er þetta að segja:
Þegar Óli er genginn út, þagnar Ingi-
björg litla, en allií falla í eins konar mók,
allt þar til dagur rann. Biður þá einhver
guð að hjálpa sér og spyr, hvort Óli sé
ekki kominn enn. Býst þá Jón að leita
hans, eins og fyrr er sagt, en mætir hús-
bónda sínum í bæjardyrunum.
Óli var mjög þrekaður og illa útleik-
inn, en ekki vildi hann segja, hvað sig
hefði tafið. Næsta dag lætur hann flytja
sig út á Kúvíkur til Jóns Salomonssens
faktors, vinar síns. Tekur Óli þar þunga
sótt og fótarmein og lá lengi vetrar. Varð
hann þó loks heill, en á fæti hans var
jafnan sár síðan, er aldrei greri. Varð
þetta sár loks banamein hans.
En ekki leið á löngu, áður en menn
urðu þess varir að bera tók á reimleik-
um í Reykjarfirði. Fóru menn nú að sjá
strák á stjái, í mórauðum fötum, með
hattkúf á haus, og fylgdi hann Óla eða
ættingjum hans. Gerði draugsi ýmsar
smáglettur. Hefir hann allt af þótt mein-
lítill, en hrekkjóttur og alls ekki ótuktar-
legur í sér. Er hann frekar vinsæll þar
vestra, eftir því sem draugar geta verið.
Grímur fluttist til Seljaness, sem er
næsti bær við Ófeigsfjörð, en Óli til
Ófeigsf jarðar um vorið. Vegnaði Óla þar
vel, og bjó hann þar lengi og var velmet-
inn og gildur bóndi. í fyrstu var fátt með
þeim Grími, eins og eðlilegt var, en er
fram liðu stundir, urðu þeir aldavinir,
enda var margt vel um báða. En eftir því,
sem vinátta þeirra varð meiri, fór draugsi
að gerast Grími fylgispakari. Þau urðu
ævilok Gríms, að hann varð bráðkvaddur
á hestbaki milli Seljaness og Ófeigsfjarð-
ar. Þóttust þeir, er með honum voru, sjá
drauginn skjótast að honum og taka á
hálsi hans, en svo brá við, að Grímur
féll af baki og var þegar örendur.
Mörgum árum eftir að Óli fékk send-
inguna, var hann staddur vestur á ísafirði
og var að höndla í einhverri búð þar. En
inni í búðinni var staddur Eyjólfur prest-
ur. Vindur hann sér að Óla og spyr hann
að heiti. Segir Óli þegar deili á sér. Þá
snýr Eyjólfur sér undan og mælir lágt, en
þó svo, að margir heyrðu: „Ekki skal mig
kynja.“ Mun honum hafa litizt maðurinn
vasklegur.
Fyrst var draugur þessi kallaður Reykj-
arfjarðar-Móri, þá Ófeigsfjarðar-Móri,
síðan Seljaness-Móri, eftir að hann tók
að fylgja Grími, og loks Ingólfsfjarðar-
Móri, því að í Ingólfsfirði búa enn af-
komendur Óla, og á draugsi helzt athvarf
þar. Hefir hann gengið undir öllum þess-
um nöfnum allt til þessa.
Móri er nú mjög tekinn að dofna, en
þó verður hans vart einstaka sinnum
ennþá. Eins og áður er sagt, hefir hann
verið furðanlega vel liðinn vestra; menn
skoða hann, margir hverjir, næstum góð-
kunningja sinn og hálfkvíða fyrir, þegar
hann drepst út. Móri sýnir sjaldan af sér
ótugtarskap, svo sem að leggjast á fé. En
það mislíkar honum mjög, ef bornar eru
brigður á, að liann sé til. Þá má búast við,
að hann sanni hinum vantrúaða tilveru
sína með því að gera honum einhverja
grillu. — Aftur á móti hefir Móri drjúg-
um skemmt mönnum með hrekkjum
sínum og fyndni. Hann hefir t. d. leikið
það hvað eftir annað, að láta fullorðna
menn villast í albjörtu veðri, þar sem
DAGRENNING 3g,