Dagrenning - 01.04.1956, Page 55

fótum troðið son Guðs og hefur álitið
vanheilagt blóðið sáttmálans, er hann
var helgaður í, og hefur smánað anda
náðarinnar? Því að vér þekkjum þann,
er sagt hefur: Mín er hefndin, ég mun
endurgjalda. Og í annan stað: „Drottinn
mun dæma lýð sinn. Óttalegt er að falla
í hendur lifanda Guðs.“
Vér veifum illsku vorri og spillingu
framan í Guð almáttugan, eins og hon-
um stæði alveg á sama. Vér tignum tví-
buraglæpina, kynofsann og drykkjuskap-
inn, sem hafa orðið dauðadómur ann-
arra þjóða. Jafnvel hetjur vorar, karlar
og konur, eru eins og goð Grikkja hinna
fornu — þeim leyfist að fremja lögbrot
og siðleysi, sem vér mundum aldrei
leyfa okkur að fremja sjálf. Þúsundir
karla og kvenna fordæma siðíspilling-
una í orði kveðnu, en iða í skinninu,
þegar þau lesa frásagnir dagblaðanna
um velsæmisbrot kvikmyndastjarna og
oddborgara. Kvenþjóð vor er eins og
fest upp á þráð út af dómskýrslu um
mann, sem fundinn var sekur um sölu
eiturlyfja til æskunnar í landinu. Æsku-
mönnum vorum er talin trú um, að
flekkaðar kvikmyndastjörnur séu ákjós-
anlegustu lífsförunautarnir.
Siðspillingartímar eins og þessir hafa
áður komið í sögu þjóðanna. Fáar
hafa lifað af hinar tortímandi afleiðing-
ar þeirra.
★
Mannkyninu gengur illa að átta sig á
þeim sannleika, að þegar vér vöknum
og viljum fara að halda hinu illa í skefj-
um, reynast öll valdboð vanmáttugar
lækningaaðferðir.
Vér verðum að athuga málið bæði
með hliðsjón af einstaklingnum og
heildinni. Hversu sterka hneigð sem
vér höfum til þess að telja siðpillinguna
þjóðfélagslegt fyrirbæri, er sá sannleik-
ur óhagganlegur, að þjóðfélagshópar
eru hópar einstaklinga. Hið raunveru-
lega vandamál snýr alltaf að einstaklingn-
um. Það er vitanlega rétt, að þjóðfélag
þrífst ekki lengi, þegar siðgæði þess
fer að hnigna, en vér verðum að snúa oss
að einstaklingunum, til þess að hafa áhrif
á þjóðfélagið. Lagaboð geta stundum
verið nokkrar hömlur á hófleysi synd-
anna. Biblían krefur þá einnig til
ábyrgðar, sem láta öðrum líðast að
fremja syndir, á sama hátt og þá, sem
syndaverkin fremja.
Margir trúa því, að lagasetningar
leysi þetta vandamál vort. En vandamál-
ið á sér dýpri rætur en svo. Það er hið
stöðuga vandamál einstaklingsins sem
syndara gegn Guði. Hvort sem syndin
er framan í leyni eða opinberlega, er
einstaklingurinn alltaf jafnsekur gegn
Guði. Einstaklingurinn verður sjálfur
að ákalla Guð og biðja hann um frelsun
fyrir sínar persónulegu syndir.
En ásamt þeirri skyldu vorri, að stíga
hvert það skref, sem verða mætti til þess
að lialda siðspillingunni í skefjum, hvíl-
ir á herðum vorum enn þá þyngri
ábyrgð, sem sé sú, að vernda æskulýð
vorn. Vér verðum að kynna æskunni
svar Guðs við þessu vandamáli. Freist-
ingin til að syndga og hin skaðlega und-
anlátssemi við freistingarnar eru meira
en maðurinn ræður við, einn og óstudd-
ur. Hneigðin til að syndga er svo óvið-
ráðanlega sterk, að án náðar Guðs og
styrks frá honum verða viðfangsefni vor
oss ofviða. Ef Guð bjargar oss ekki upp
úr syndafeninu, verðum vér fastir þar
að eilífu.
★
DAGRENNING 47