Dagrenning - 01.08.1958, Qupperneq 6

ekki framkvæmdur af „alþýðudómstólum“ með handauppréttingu saman-
hlaupins hræðslumúgs, sem heimtar „aftöku á staðnum“ af hræðslu við
að verða sjálfur drepinn, eins og gert er í „álþýðulýðveldunum“, sem svo
kalla sig, heldur með ýmsum „ráðum“ — í öllum merkingum þess orðs
— og venjulega er „aftakan“ seigdrepandi, efnalega eða andlega, eftir
því sem bezt hentar hverju sinni. Og hræðslunni fylgir margt, sem sýkir
þjóðfélögin niður í dýpstu rætur þeirra: lygi, sviksemi, rógur, blekking,
svikin eða vanefnd loforð, augnaþjónusta og yfirleitt allar hugsanlegar
ódyggðir.
Hræðsluþjóðfélögin vilja álltaf vera „hlutlaus“. Þau eru hvorki „heit
né köld“ og horfa aðgerðálaus á að sannleika sé snúið í lygi og ofbeldið
og ranglætið kallað réttlæti, af því að þau eru hrædd — líkust lömdum
hundi.
Við þau eiga vel orð Ritningarinnar um söfnuðinn í Laódikeu.
Þar segir:
„Af því að þú ert hálfvolgur og ert hvorki heitur né káldur, mun ég
skyrpa þér út af munni mínum, — af því að þú segir: Ég er ríkur, ég
er orðinn auðugur og þarfnast einskis, — og þú veizt ekki, að þú ert
vesalingur og aumingi og fátækur og blindur og nakinn. Ég ræð þér, að
þú kaupir af mér gull, brennt í eldi, tit þess að þú verðir auðugur, og
hvít klæði, til að skýla þér með, og eigi komi í Ijós vanvirða nektar
þinnar, og smyrsl að smyrja með augu þín, til þess að þú verðir sjá-
andi.“ (Op. 3. 16.—19.)
★
Og hvernig er þjónustan við sannleikann? Það eru blöðin — og nú
síðustu áratugina einnig útvarpið —, sem hefir verið fálið að hafa það
mikilvæga hlutverk á hendi, að segja fólkinu sannleikann.
Á mínum yngri árum trúði ég því, að allir „góðir“ menn leituðu
sannleikans vegna sannleikans sjálfs. Þá gerðu margir æskumenn þessar
Ijóðlínur úr kvæði Þorsteins Erlingssonar eð einkunnarorðum sínum og
í þeirra hópi var ég:
Ég trúi því sannleiki að sigurinn þinn
að síðustu vegina jafni,
og þér vinn ég, konungur, það sem ég vinn,
og því stíg ég hiklaust og vonglaður inn,
í frelsandi framtíðar nafni.
Og „framtíðin“ það voru framfarimar. Þær voru mér lengi sá „hjá-
guð“, sem ég tignaði mest. Fátæktin og eymdin frá liðnum öldum í sögu
4 DAGRENNING