Dagrenning - 01.08.1958, Side 35

Júdaríkis töldust Júdaættkvísl öll og
allt hennar landsvæði, svo og mestur
hluti Benjamínsættkvíslar og hennar
landsvæðis, en í landi Benjamíns var
Jerúsalem, og enn fremur einangraðist
Símonarættkvísl að baki Júdaættkvísl-
ar, þó að sú ættkvísl öll teldist til ísra-
elsríkis, og bendir flest til að sú ætt-
kvísl hafi mest öll flúið land eftir skipt-
inguna. Þá er það og berum orðum tek-
ið fram, að í „borgum Júda“ hafi búið
einstaka menn af öðrum ættkvíslum,
því að þar segir: „En yfir þeim ísraels-
mönnum, sem bjuggu í borgum Júda,
var Rehabeam konungur." (I. Kon. 12.
17).
Þá er það og berum orðum sagt í
Biblíunni, að fjöldi presta, sem voru
af ættkvísl Leví, og voru dreifðir
til prestsþjónustu um allt Israels og
Júdaríki, hvarf til Jerúsalem, er Jeró-
bóam gerði þá landræka og með þeim
„þeir af öllum ættkvíslum ísraels, er
lögðu hug á að leita Drottins, Guðs
ísraels“ (II. Kron. 11. 16).
Má af þessu sjá, að í Júdaríki voru
þegar frá upphafi menn af öllum ætt-
kvíslum Israels, þó að yfirgnæfandi
meirihluti íbúanna þar væru auðvitað
af Júda og Benjamíns ættkvíslum.
En þessi staðreynd, að fáeinir ein-
staklingar af öllum ættkvíslum ísraels
bjuggu í Júdaríki, breytir því ekki, að
meginþorri allra hinna tíu ættkvíslanna
hjó í Ísraelsríki og laut ekki konungi
Júdaríkis í Jerúsalem. Hér á íslandi
búa allmargir Færeyingar, Norðmenn
og Danir og eru Skandínavar, eins og
við, en engum dettur í hug að halda
því fram, að hér á landi búi yfirleitt
Færeyingar, Norðmenn og Danir, held-
ur Islendingar, sem og rétt er.
Það er því algjörlega tilbúin ástæða
hjá greinarhöfundi, sem hann er að leit-
ast við að hrekja. Hitt er alveg óhrekj-
andi staðreynd, að hinar tíu ættkvíslir,
sem kallaðar voru ýmist Norðurríkið,
Israelsríki eða Efraim, sameinuðust
aldrei aftur Júdaríki, en íbúar ísraels-
ríkis voru herleiddir til Assyríuríkis.
Sú herleiðingin átti sér stað á árunum
730—715 f. Kr. Vafalaust hefir eitthvað
orðið eftir af íbúum Norðurríkisins,
þegar herleiðingin átti sér stað. Fólk,
sem ekki var ferðafært, svo sem gamal-
menni og börn, hefir verið skilið eftir,
ef það hefir þá ekki verið drepið, og
því er sennilegt að í Samaríu hafi fyrst
í stað verið lítið brot af Israelsmönn-
um, en það brot hefir fljótleg horfið í
hina heiðnu þjóðflokka, sem Assyríu-
konungur lét flytja til landsins, eins og
frá er sagt í Konungabókunum í Biblí-
unni (2. Kon. 17. 24). En um það
verður aldrei deilt, að allur þorri þjóð-
arinnar var fluttur norður til As-
syríu og fenginn þar bústaður „í borg-
um Meda“ og víðar á svæðinu sunnan
Svartahafs og Kaspíahafs. Það var
þetta fólk, sem herleitt var, en ekki
hitt, sem eftir var, sem var hinn eigin-
legi ísrael — hinar tíu ættkvíslir —, og
innan þeirra hefir enn fremur mátt
finna einstaklinga og fjölskyldur bæði
af Benjamínsættkvísl og Júdaættkvísl,
þó að allur þorri þeirra ættkvísla dveldi
enn í Palestínu.
Hver varð saga þessa fólks? Það er
spurningin, sem verið er að leitast við
að svara. Kom það eða afkomendur þess
aftur til Palestínu?
Týndist það í þjóðahafið þarna aust-
ur frá eða lagði það leið sína til ann-
arra landa?
Höfundur greinarinnar í „Kristilegu
vikublaði" virðist halda að a. m. k. eitt-
DAGRENNING 33