Reykjalundur - 01.06.1971, Qupperneq 17

þinginu 1969. Það hlaut fylgi og áhuga
allra llokka. Sú eina breyting, sem var gerð
á því, var ein viðbótarsetning, sem opnar
möguleika til samvinnu við þá aðila, er
vinna að endurhæfingu heilbrigðra. Sú við-
l)ót er okkur á engan hátt fjötur um fót.
Þessi nýju lög fjalla fyrst og fremst um
starfsendurhæfingu. Þau eru fyrstu sérlögin
á þessu landi um endurhæfingu og er því
full ástæða til þess, að öryrkjar og þeir, sem
að þeirra málum vinna, fagni þessum
áfanga, sem ég held að geti orðið okkur að
miklu liði. Skapað festu og víðsýni og opn-
að möguleika til aðgerða, þar sem þörf var
fyrir hendi, en lítið aðhafzt.
Þar eð endurhæfing er margþætt ogmörg-
um lítt kunn, þá vil ég reyna að skilgreina
með örfáum orðunr, hvað átt er við. Endur-
hæfing er að verulegu leyti skipulagning
og áætlanagerð um framtíð þess, sem vegna
slyss, sjúkdóms eða meðfæddra örkumla,
hefir minni möguleika á því að sjá sér og
sínum farborða heldur en heilbrigður ein-
staklingur, og ennfremur hvers konar að-
gerð, er nriðar að því að afla á ný glataðrar
orku, með þjálfun lamaðra líkamshluta eða
öðrum tiltækum ráðum.
Meginþættir endurhæfingar eru fjórir:
1. Læknisfræðileg endurhæfing.
2. Félagsleg endurhæfing.
3. Fræðsla og starfsmenntun (skólun).
4. Atvinnuendurhæfing.
Markmið læknisfræðilegrar endurhæf-
ingar er:
a. að draga senr mest úr skaða, andlegum
eða líkamlegum, er verður vegna sjúk-
dónra, slysa eða nreðfæddrar vanhæfni.
b. að beita öllunr tiltækum ráðunr til þess
að ná sem fyllstum bata á sem skemmst-
um tíma.
c. sé fullur bati óhugsandi, þá að stuðla
að svo góðunr bata, senr unnt er og
kenna einstaklingum að lragnýta þá
orku, sem eftir er á sem árangursríkast-
an hátt.
Markmið félagslegrar endurhæfingar er:
a. að kynna sér og rannsaka lragi þess, sem
endurhæfa skal og fjölskyldu hans.
b. að gefa ráðleggingar unr fjölskyldusanr-
skipti, fjármál, húsnæðismál, atvinnu-
mál og hvert það annað vandamál, er
leysa Jrarf.
c. að veita fræðslu og ráðleggingar vegna
þess andlega áfalls, sem fötlun er og
sætta viðkomandi við að lifa lífinu fatl-
aður. Sjúkdómar og slys geta gjörbreytt
afkomumöguleikum og lífsviðhorfum
nranna á svipstundu. Það getur háð
bata sjúklings, ef hann hefir áhyggjur
eða kvíða vegna eigin afkomu eða fjöl-
skyldunnar.
Frœðsla og starfsmennt.un (skólun) er
fólgin í hvers konar námi, bóklegu og verk-
legu, og er mikilvægur þáttur í endurhæf-
ingu. Rétt valið nánr getur dregið nrjög úr
hindrun þeirri, sem fötlun er, og bætt upp
þann skaða, sem orðinn er. Nám getnr al-
gerlega skorið úr um það, lrvort full starfs-
hæfni næst á einhverju sviði.
Atvinnue7ulurhœfing er lokamarknrið
endurhæfingarinnar og er fólgin í því að
afla þeim senr endurhæfður er, þeirrar
starfshæfni, er nægi til framfærslu lrans.
Meginþættir eru:
a. Starfs- og lræfniprófun, er fer franr í
þar til ætluðum hæfniprófunarstöðvum.
b. Skólar eða námskeið, senr vísað er til í
samræmi við árangur hæfniprófa. ,
c. Þjálfunarstaðir eða avinnustöðvar, er
hafa það lrlutverk að æfa öryrkja undir
framtíðarstarf.
d. Útvegun vinnu við þau störf er henta,
að endurhæfingu lokinni.
Hér fara á eftir einstakar greinar frum-
varpsins og nokkur orð til skýringar hverri.
REVKJALUNDUR
17