Reykjalundur - 01.06.1971, Page 42

um forystumönnum innan félagsins, en í
fremstu röð þeirra var ávallt Ólafur Sveins-
son. Hann var einn af stofnendum Berkla-
varnar í Vestmannaeyjum og í stjórn fé-
lagsins alla tíð, lengst af sem féhirðir. Hinn
víðkunni og snjalli formaður félagsins, um
fjölmargra ára skeið, frú Alda Björnsdótt-
ir, lét Jress þráfaldlega getið, að ágætari sam-
starfsmann að Jrjóðnytjamálum hafi hún
aldrei kynnzt.
Síðasta berklavarnardag, sem hann lifði,
lá hann fársjúkur á sjúkrahúsi í Reykja-
vík. Þrátt fyrir það var hugur hans við
söfnunina lieirna. Fréttir af árangrinum
varð að flytja honum jafnóðum og á dag-
inn leið og ekki mátti hann hvíldar njóta
fyrr en lokatölur um góðan feng lágu fyirir
á síðkvöldi. Þannia var hugur hans í garð
félagsins okkar.
Sá, er Jressar línur párar, átti því láni
að fagna að þekkja og umgangast ])enna
dáðadreng allt frá árinu 1923.
Staddur um borð á g.s. íslandi í Vest-
mannaeyjahöfn á Jrví ári, hitti hann fyrir
nokkra unga Eyjamenn og gaf sig á tal við
einn Jreirra, vegna Jress hve gjörfilegur hann
var og broshýr og með augu, sent hlógu
af lífsgleði. Þarna var Ólafur Sveinsson lif-
andi kominn, og þannig var um allt sitt
fagra lífsskeið. Logandi af áhuga var hann
að segja mér frá nýju íþróttafélagi, sem
hann og nokkrir jafnaldrar hans hefð'n
stofnað til Jress að veita hinn gamla íþrótta-
félagi, Þór, keppni. — Það þarf að skapa
keppni og metnað í hverju sem er, sagði
hann, ef góður árangur á að nást. Og svo
sannarlega hefir Týr, félagið hans, veitt
bróðurfélaginu harða og langa keppni, allt
til þessa dags. Ekki grunaði mig Jrá, að
hann ætti eftir að stofna til nýs menningar-
félags í Eyjum og veita því eigi minni áhuga
og lramtakssemi og að við ættum eltir að
vera samstarfsmenn að Jrví starfi um ára-
tuga skeið.
Eftir áralanga samleið með honum,
komst ég að raun um, að hið drengilega
og bjarta bros og hlátur augna hans, var
meira en eitt „augnabliks glampandi glit“,
heldur var það hans bjarta sál, sem lýsti
af ásjónu hans. Þar innifyrir var hlýja nóg
og birta, sent nægði stóru umhverfi, enda
bar Jrar aldrei fölskva á.
Gott var að eiga Ólaf að vini og mikið
lán var Jrað S.Í.B.S. að hafa átt og notið
áhuga hans, framtaks og vinsælda við upp-
byggingu okkar mikla félags, allt frá stofn-
un Jress. Ekki á ég orð á tungu minni til
að tjá honum, svo verðugt sé, heilan ]:>akk-
arhug félagsins, Jdví að sannarlega er hlutur
hans að gengi S.Í.B.S. eigi lítill.
Frá unga aldri var Ólafur í þjónustu
bæjarfélags Vestmannaeyja. Fyrst sem verk-
stjóri við grjótnám bæjarins í Herjólfsdal.
Síðan gerðist hann sjóveitustjóri og ann-
aðist það starf til ársins 19(50. Það ár var
hann skipaður heilbrigðisfulltrúi bæjarins.
Því starli gegndi hann til dauðadags við
mikið lof og fágætar vinsældir.
Mannskaði mikill varð við fráfall Ólafs.
Bæjarfélagið missti starfsmann ágætan og
fyrirmyndar borgara. S.Í.B.S. missti einn af
sínum beztu og elztu félögum og braut-
ryðjanda, og heimili hans ástríkan og styrk-
an föður og verndara.
Aldrei vildi Ólafur hlýða á harmatölur,
enda munu þær eigi Jruldar hér, og svo
er Jrað lögmálið algilda, að þeir einir hljóta
að missa, sem eiga.
Alúðarfyllstu samúðarkveðjur flytur
S.Í.B.S. elskaðri eiginkonu hans og dug-
miklu stoð að öllum dáðum, einnig fjöl-
skyldu hans og ástvinum öllum.
Arfinn, sem S.I.B.S. hlaut eftir göfugan
vin og samherja, mun Jrað leitast við að
varðveita og ávaxta að verðleikum.
F. h. S.Í.B.S.
Þórður Benediktsson.
42
REYK JALUNDUR