Húnavaka - 01.05.1963, Blaðsíða 46

GRÍMUR GÍSLASON, SAURBÆ:
Séð að heiman
í dag er mánudagurinn 4. febrúar 1963. Hann er bjartur og heið-
ur, en kaldur. í gær sagði útvarpið liafísbreiðu úti fyrir Horni og
útlit fyrir að hún yrði landföst. Svo varð þó ekki. En fréttin kom
við bóndann í mér, því að hafís boðar harðindi og þau eru óvinur
allra bænda á öllum tímum, er ég þar engin undantekning, en skal
þó viðurkenna að fróðlegt væri að sjá þennan „landsins forna
fjanda“ einu sinni á ævinni, ef það væri svo á valdi okkar að láta
liann svo sigla vestur fyrir Horn, eins og hann gerði í þetta sinn.
En sleppum því að sinni og víkjum að öðru efni, ef að þá tekst
að festa hugann við eitthvað ákveðið. Finn að það muni erfitt, ein-
mitt þetta stjörnubjarta kvöld, sem átti að nota til alls annars en
sitja hér við skrifborðið og efna loforð við góðkunningja, sem býst
við öllu því bezta úr hendi minni.
Ef ég væri skáld, mundi ég vilja samræma það sem er, og það
sem átti að verða með því að yrkja kvæði um það síðarnefnda, það
20—30 ár verðið þið aðeins óánægð með í hve smáum stíl byrjað var.
Harðindi og basl undanfarinna alda hafa gert íslendinga var-
færna og skapað orðtakið „gerðu ráð fyrir hinu illa, hið góða. skað-
ar ekki“. Nú þegar þjóðin hefur rétt sig úr mesta kútnum, vil ég
leggja til að orðtakinu verði snúið við og það verði þannig: „Gerðu
ráð fyrir hinu góða, en vertu maður til þess að mæta mótlætinu",
en það myndi þýða í þessu tilfelli, við trúum á árangur skógræktar-
innar, en gerum ráð fyrir smá óhöppum við og við.
Með þetta í huga og trú á landið og á framtíðina skulum við
taka höndum saman og klæða Húnaþing að nýju skógi.