Húnavaka - 01.05.1963, Qupperneq 64

HÚ NAVAKA
62
hverfis þessa risavöxnu skepnu og biðu þess eftirvæntingarfullir,
að hreppstjórinn kæmi og setti verkið.
Loks kom hann, og mennirnir tóku til starfa, glaðir og reifir, með
endurnýjuðu lífsþreki. Stórir linífar ruddust inn fyrir brynju stór-
hvelisins. Gamlar skinnkápurnar ötuðust út í hvalsmjörinu, og
mennirnir hömuðust við vinnuna, svo gufustrókar stóðu fram af
vitunum og svitinn perlaði á andlitum þeirra. Stórir bitar af þjós
og þvesti voru flegnir utan af búknum og handlangaðir upp á sleð-
ana, sem stóðu uppi á kambinum.
Presturinn kom með guðræknissvip niður í fjöruna til skurðar-
mannanna og tók þá tali, hvern af öðrum.
Þá þerrðu þeir fitubrákina í buxurnar, snýttu sér í puttana,
hræktn margar lengdir sínar til allra átta og stóðu gleiðir frammi
fyrir kennimanninum og drógu varfærnislega í efa fullyrðingar
hans um það, að Drottinn sjálfur hefði bænheyrt prestinn í nótt,
sem leið.
„Þetta gat allt verið með eðlilegum hætti. Oft hafði slíkt borið
til fyrr, að hér ræki hval á ströndina," sögðu þeir og gerðust sumir
jafnvel svo djarfir að hlæja þessum þunga viðvaningshlátri beint
upp í opið geð prestinum.
Og guðsmaðurinn gekk heimleiðis forviða á, hve augnabliks vel-
gengni gæti stigið þessum mönnum til höfuðs, og lagðist strax við
heimkomuna á bæn, þar sem hann þakkaði Drottni með mörgum
fjálglegum orðum að hafa gefið sér hreint hjarta, en ekki jafn
gjörsneytt kærleik og trú eins og þessara kotungsbænda, sem fláðu
utan sjálfdauða skepnu með sama áhuga og hún væri gullkista.
En í fjörunni var unnið fram í Ijósaskipti.
Að kvöldi næsta dags lágu aðeins beinin með örfáum kjöttægjum
eftir í fjörunni. Og það kvöld kom hægur sunnan þeyr.
Og veður og vindar, sandfok og sjávargangur börðu utan sein-
ustu minni hvalsins, unz þau gerðust hvít og skinin. Þau hafa orpizt
sandi og týnzt flest, en þó má enn þann dag í dag sjá þau á kamb-
inum ofan fjörunnar.
Þangað hefur einhver borið þau og hlaðið þar úr hnútum og
hryggjarliðum vörðu til þakklætis máttarvöldunum. Og þaðan
gnæfa þau yfir ströndina. Þau eru að vísu ekki mörg eftir, en bera
samt þessari gömlu sögu vitni.