Húnavaka - 01.05.1963, Qupperneq 83

HÚNAVAKA
<S1
er að koma heim með feng sinn. Fyrst er ánægjuhljóð í yrðlingun-
um, síðan fer það út um þúfur, því líklega hefur kvöldmaturinn
verið í minna lagi. Það var greinilega rifizt, og jafnvel flogizt á yfir
borðum. En það er ekki tími til mikilla hugleiðinga. Loftið er þeg-
ar farið að þenja út dekkið og þá er að koma því undir og halda
af stað heim.
Daginn eftir á ég leið til lllönduóss. Þegar ég beygi inn í staðinn
at' Skagastrandarveginum, er þar mannmargt, því að þarna er verið
að byggja sláturhús. Meðal þeirra, sem þarna eru, svo að segja í vegi
fyrir mér, er Einar Guðlaugsson. Vel minnugur þess, sem ég heyrði
kvöldið áður, kallaði ég í Einar. Þar sem hann var grenjaskytta á
þessu svæði, var hann alltaf til í að heyra fregnir af slíku tagi sem
þessar. Ég segi honum þessa sögu. Þarna sé fjölskylda, sem bíði eftir
honum. Við röbbum um þetta dálitla stund, tökum í nefið hvor
hjá öðrum, svo fer hann til vinnu sinnar, en ég til minna erinda
og taldi víst að þessi ómur af fjölskyldumáltíð, yrði það eina, sem
ég hefði af Jressum fjallabúum að segja.
Sextándi sunnudagur sumarsins rann upp. Það var þurrkur eins
og undanfarna viku, en ég átti lítið hey til að þurrka, en Jjó nokkra
flekki, sem ég fór að rifja eftir hádegið. Þegar ég var rúmlega hálfn-
aður við það, kemur Einar Guðlaugsson. Þegar við höfðum heilsazt
og tekið í nefið, segist hann vera með kveðju til mín frá Hafsteini
á Gunnsteinsstöðum. Biður Hafsteinn mig að fara með Einari fram
á Laxárdal og vísa honum á tófuna, sem ég hafði heyrt í um dag-
inn. Segist Einar eiga að sjá til að hún borði ekki meira af dilka-
kjöti eða öðru góðgæti. Hafði Einar hitt Hafstein og sagt honum
sögu mína, en Hafsteinn var oddviti og þessi tófuhljóð voru í hans
hreppi. Stöðu sinnar vegna bar hann því ábyrgð á að hæfilega mik-
ið eða réttara sagt lítið, sé af þessum fénaði í afrétt sveitarinnar,
og þessi ráðstöfun Jdví orðið að samkomulagi milli hans og Einars.
Ég benti Einari á, að þó að ég væri viss um að hafa heyrt rétt þetta
umrædda kvöld, þá hefðu tófurnar ekki talað um það hvar þær
ætluðu að borða kvöldverð á sunnudag, en við vorum áður búnir
að bera saman bækur okkar um það, að þarna væri ekki um að
ræða neitt greni, sem áður væri kunnugt, þess vegna líklegt að fjöl-
skylda þessi væri á faralds fæti. Einar benti hins vegar á, að fáar
tófur ynnust án fyrirhafnar, og ef eitthvað ætti að vinnast, þá yrði
að grípa hvert tækifæri, sem gæfi einhverja von um árangur. Var
fi