Húnavaka - 01.05.1963, Síða 84

82
HÚNAVAKA
þetta svo ekki rætt frekar en lokið við að rifja. Svo fór ég að tygja
mig af stað, bjó mig vel með nesti og hafði tvíhleypta haglabyssn
að vopni, hana hafði ég einu sinni keypt, með það fyrir augum að
nota hana við tófuveiðar. Ég settist svo á dráttarvélina og Einar
fyrir aftan mig með allar sínar föggur. betta var mín fyrsta grenja-
ferð.
Ferðin fram eftir gekk að óskum, nema livað þessi leið er sein-
farin. Fyrir utan túnið á Refsstöðum var stanzað. Við tókum byss-
urnar og héldum af stað gangandi, með stefnu á svonefnda Kára-
hlíðarkatla, sem eru skammt fyrir ofan eyðibýlið Kárahlíð, þaðan
komu hljóðin, sem ég heyrði. Ekki var laust við að ég væri bæði
með kvíða og spenning. Ef við sæjum engin merki þess að tófa
hefði verið þarna, mátti álíta að ég væri að gabba grandalausa menn
og samvizkusama. Hins vegar, ef þetta leiddi til þess að dýrin fynd-
ust, þá óx ég að minnsta kosti í áliti hjá sjálfum mér. Þegar við
komum í katlana, sem eins vel mætti kalla hjalla eftir landslaginu,
þá skiptum við okkur, þar sem hér var allstórt svæði, sem við þurft-
um að leita. Einar lagði mér lífsreglurnar: Ef ég fyndi eitthvað, þá
átti ég að skjóta hvert dýr, sem ég kæmist í færi við, því hvolparnir
hlutu að vera orðnir það stórir að ekki væri kostur að ná jreim á
annan hátt. Það var hálfgerður hrollur í mér, því þótt ég ætti
byssu, þá var ég ekki viss um að ég hefði keypt með henni hæfileik-
ann til að meðhöndla hana á réttan hátt. Svo lögðum við af stað.
Skimandi og nusandi lallaði ég úr einum bollanum í annan, og
varð einskis var, sem ég gat talið merki þess, að tófubyggð væri á
næsta leiti. Eftir drjúglangan tíma hittumst við aftur, þá kemur
Einar með afturfót af nýlega bornu lambi, og bar hann þess aug-
ljós merki að lærið hafði verið stýft úr hnefa fyrir 2—3 dögum.
Mér fannst þetta merkisfundur, því þetta var sönnun þess að þarna
hafði tæfa verið á ferðinni og náð sér í einn sumrung, mátti það
teljast meinlítið, ef ekki væri meira. En hvar var tæfa nú og hvað
hefur hún til kvöldverðar í dag?
Einar hugsar ráð sitt. Þar sem hann var kunnugur þarna af fyrri
grenjaferðum, þá ákveður hann að fara upp fjallið, upp undir brún
og þar út hlíðina, og komast efst í svokallað Haugsskarð. Þar, sagði
hann, að væri aðal tófumiðstöðin á Laxárdalnum, og betra væri að
komast efst í skarðið, því þaðan væri betri aðstaða að fást við rebba.
Þetta gerum við. Þrömmum þarna upp Kárahlíðarhnjúkinn, upp