Húnavaka - 01.05.1963, Síða 85

HÚNAVAKA
83
fyrir svo kallað Hrafnagil, og svo norður fjallið upp undir brún.
Fremur vorum við orðnir lassalegir, því þó að komið væri fram und-
ir kvöld, þá var logn og sólskin og hlýtt í veðri. Það var því tilhlökk-
unarefni, þegar við sjáum að brún er framundan og Haugsskarðið
blasir við eða, réttara sagt, skál, sem gengur suður úr sjálfu skarð-
inu efst. Einar er á undan og segir, um leið og hann gengur fram á
brúnina. „Þá er loksins þessi þraut á enda.“ í sömu andránni sé ég
að hann er farinn að haga sér eitthvað kjánalega, patar og fálmar
aftur fyrir sig, og áður en ég fæ skilið hvað þetta á að þýða, tekur
hann á rás og gengur nú aftur á bak beint til mín, og það mikið
hraðar, en hann hafði oft farið áfram. Þegar við svo hittumst, þá
hvíslar hann: „Þeir eru hér fyrir neðan.“ Ég átta mig ekki strax og
hef víst ekki litið mjög gáfulega út, hafði þó vit á að hrópa ekki
upp af undrun. Þá hvíslar Einar aftur: „Hvolparnir eru hérna fyrir
neðan brúnina." Nú loks skildi ég hvað um var að vera. Tófufjöl-
skyldan var fundin. Öll hitamolla og lassaháttur eru rokin út í
veður og vind. Við skríðum fram á brúnina og veljum okkur stór-
an stein til að dyljast bak við. Jú, það leynir sér ekki; svo sem 100
metrum fyrir neðan okkur eru yrðlingarnir að leika sér á grasbala
rétt hjá stórum steini. Þegar Einar er viss um að ég sé búinn að
átta mig á því hvað um er að vera, segir hann mér að halda kyrru
fyrir, hann ætli að reyna að komast í færi við þá með því að fara í
sveig. Ég bíð og fylgist með Einari, þar sem hann skríður og mjak-
ar sér nær og nær yrðlingunum. Allt í einu hættir leikur þeirra.
Þeir horfa í áttina til Einars, eru búnir að uppgötva að þarna er
hætta á ferðum og er nú ekki lengur leikur í hug. En áður en þeir
eru búnir að átta sig, ríður skotið af og einn fellur og svo annað
og annað. Ég sé að nú er mér óhætt að hreyfa mig, því Einar var
þegar tekinn á rás að steininum. Þegar ég kem til hans, spyr hann
mig hvort ég hafi tekið eftir því svo öruggt sé, hvað yrðlingarnir
voru margir. Mér hafði þá alveg láðst að setja það á mig, svo að ég
væri viss, en hélt þó að þeir væru fjórir. Einar sagðist aldrei hafa
séð nema þrjá. Hitt var alveg víst að einn var undir steininum og
vældi, en í öðrurn heyrðist ekki. Enda þótt okkur þætti þessi árang-
ur góður, þá voru bæði dýrin eftir og einn yrðlingur að minnsta
kosti. Og þar sem við vorum þarna staddir, heldur léttklæddir og
alveg matarlausir, því að allt skildum við eftir á dráttarvélinni, nema
byssurnar, þá var það sýnt, að farangur okkar varð að sækja, þar