Húnavaka - 01.05.1963, Qupperneq 87

HÚNAVAKA
x.r>
Svo kom svarið frá Guddu til Jónka og svo koll af kolli. Allt til-
hugalífið í bréfum og meira en það. Allt eignaframtal beggja og
ástamál fram að þessu. Allt sem þau hugsuðu sér að gera, og hvernig
þau ætluðu að liaga sér í hjónabandinu alveg fram á elliár. Eins og
ég áður sagði, byrjaði Sveinn á kvæðinu fyrir sunnan túnið á Refs-
stöðum, en við erum komnir þó nokkuð langt austur á Vatnsskarð,
þegar því lauk. Ég hef oft hugsað unr þetta kvæði Sveins. Bezt gæti
ég trúað að hann hafi ort jrað jafnóðum og hann þuldi það yfir
mér. — Mikill meistari Sveinn, þegar vel lá á honunr. — Jæja, ekki
dugir þetta. Ég hef víst gleymt að líta kringum mig. Þá af stað og
áfram. Upp í nróti. Sniðskera. Prika dálítið í kringum sig og svo
áfranr aftur og upp, þetta fer að styttast.
Hvað skyldi nú Einari líða? Skyldi hann nú vera búinn að skjóta
rrokkra tófuna, þegar ég loksins kenr, eða ef til vill búinn að vinna
bæði dýrin. Og þá er ég kominn á brúnina. Ég gægist fram, en sé
Einar hvergi. Einhvers staðar hlýtur hann þó að vera. Jú, það reynd-
ist svo, lrann hafði bara fært sig dálítið til, svo að nrinna bæri á hon-
urn. Hann verður fyrri til að sjá nrig og gefur mér nrerki um að
koma.
Þegar ég kenr til hans, segir lranir nrér að koma með nratinn, hann
sé orðinn svangur. Ég spyr Einar hvort nokkuð hafi skeð. Jú, læð-
an kom rétt eftir að ég fór, og þarna lá lrún hjá hvolpunum. Við
tókum nú til matar, báðir orðnir lystugir, enda klukkan orðin hálf
ellefu. Mér finnst ég eiga fyrir því að njóta matarins í rólegheitum.
Ekki erum við langt konrnir með máltíðina, þegar hátt og hvellt
lóukvak heyrist. Það bregður svo hastarlega við að kjálkarnir á Ein-
ari snarstoppa á hálfnaðri harðfiskrifu, og hann fer að skima út á
skálarbarminn í áttina til skarðsins. „Þetta var bara lóa,“ sagði ég.
„Já,“ en ekki fær Einar samt lystina aftur að neinu gagni, svo að
það kemur hálfgerð ólyst í mig, og ég fer að skima líka. Og viti
nrenn. Kemur ekki rebbi lallandi einmitt úr sömu áttinni og við
heyrðum lóukvakið. Nú er matarlystin alveg jrrotin hjá okkur báð-
um, og rebbi færist nær og nær. Einar laumast nreð hendina eftir
byssunni og mjakar skeptinu rólega upp í handarkrikann og er við
öllu búinn. Rebbi stanzar allt í einu og lítur í áttina til okkar. í
fyrstu virðist hann ekkert hafa við þetta að athuga, en svo er sem
einhver grunur kvikni með honunr og tortryggnin leynir sér ekki
í hreyfingum hans. Þá var ekki eftir neinu að bíða, skotið ríður af