Húnavaka - 01.05.1964, Blaðsíða 21

HÚNAVAKA
19
Horfa ofan í dalinn. Hættur að hugsa um veiðina, matreiddi ekki
handa sér. Aðeins beið.
Svo eitt kvöld þegar óþreyjan átti sér engin takmörk, sá hann
Mónu koma þeysandi á svarta hestinum neðan dalinn. Hann gekk
á móti henni. Þú kemur seint Móna, sagði hann næstum hranalega.
Hún hrökk við. Fyrirgefðu, það voru gestir, sagði hún undrandi.
Móna, elskan mín, fyrirgefðu, ég hefi beðið í allan dag. Komdu
og setztu niður hérna hjá blómunum. Hann greip liendi hennar.
Móna ég get ekki þolað þetta lengur. Astin mín, ég dirfist að
elska þig. Þú sem ert svo ung og yndisleg.
Móna virtist hrædd í fyrstu, en settist niður hálf raunaleg. En
Þórður, hvernig dettur þér þetta í hug, ég er barn enn og þú svo
ríkur og fínn maður. Hann greip fram í fyrir henni. Móna ég er
ekki fínn maður, ég er bara gamall húðarselur. En ástin, Móna, hún
al'tekur mig, ég verð aftur góður drengur þegar þú ert hjá mér.
Allt skal ég gefa þér. Auð og völd, falleg föt. Rósir, margar rauð-
ar rósir. Móna, ég sé þig með fangið fullt af rósum. Hún brosti. Þú
ert barnalegur Þórður, en hreinhjartaður ertu áreiðanlega og segir
það sem þú meinar.
Hann þagnaði, þetta með hreina hjartað var fidl mikið fyrir
gamlan slarkara. Fyrirgefðu Móna, ég er heimskur karl. Sólargeisli,
gefðu pabba gamla koss, við skulum gleyma þessu. Hún brosti, á
ljáðum áttum lyfti hún björtu andlitinu upp. Þórður tók sínum
hvítu höndum um herðar stúlkunni og vafði hana að sér.
Heitur koss, langur eins og skilnaðarkoss.
Þau hrukku við, hlátur og skrækróma rödd hljómaði neðan frá
giituslóðanum. Sjáðu Þórð, þarna hefur hann sveitasæluna í fang-
inu, ha, ha. Móna stóð blóðrjóð og ringluð, Þórður rauður af reiði.
Neðan hvamminn komu maður og kona. Þórður ég komst ekki
að. . . . að segja þér, þau komu áðan. Ég gaf þeim kaffi og þeysti
svo hingað til þín að láta þig vita að þú ættir von á gestum. Þau
tvö komu upp að kofanum. Kona á háhæluðum skóm með lakkað-
ar negiur og eldrauðar varir. Hún gekk til Þórðar, bauð honum
varir sína. Hann skotraði augum til Mónu og kyssti konuna á vang-
ann. Þú hefur það fínt vinur, sagði konan og hló. Hún leit ögrandi
til ungu stúlkunnar, sem stóð þarna í hversdagslegum fötum og
laust hárið bylgjaðist í sumargolunni.
9*