Húnavaka - 01.05.1964, Blaðsíða 24

gefðu niér. Hún Bína gamla lánaði mér lykilinn. Elsku Þórður
kysstu mig.
Þórður má varla rnæla fyrir ofsareiði. Út dræsa. Þú stígur aldrei
fæti hingað framar. Hann hrifsar lykilinn. Hendir fötunum í hana.
Þú færð fimm mínútur og svo úl. Hann er orðinn sótsvartur al
reiði. Konan snöktir, en hlýðir möglandi. Út, æpir hann enn og
bendir á dyrnar. Hún skjögrar á háhæluðu skónum fram, út og
burt úr Hfi hans. Hlíf, ólánsfugl. Kvöl hans og ógæfa.
Hann reikar fram á ganginn, dettur um tösku. Kveikir Ijósið.
Kápan hennar Mónu og taskan. Nú er mælirinn íullur. Hann
hleypur um allt húsið. Hún er farin og kápulaus.
Hann stendur við símann og hringir. Lögregla. Sjúkrahús, þar
linnur hann loks Mónu. Engin von. Ekki leyfilegt að koma. Svo
aðeins þögnin.
Þórður situr í stofunni sinni alla nóttina og grætur, ekki eins og
stórkaupmaður með fullar hendur fjár, nei, eins og fátæki drengur-
inn, sem átti ekkert nema tvær hendur tómar og fékk að kenna á
kulda og hörku heimsins.
Kaldur morgunn, grár og daufur. Gamall maður gengur niður
götuna inn í blómabúð. Lítil stúlka kemur að borðinu og spyr
með illa dulinni fyrirlitningu: Hvers óskið þér? Rósir, fimmtíu
rauðar rósir. Því miður engar rósir til. Hún glottir við. Það var
slæmt, þær áttu að fara í kistu. Maðurinn skjögrar út. Sá er góður,
segir stúlkan við stöllu sína, sem hefur staðið þarna hjá. Er þetta
ekki hann Þórður stórkaupmaður? Það hlýtur eitthvað að hafa
komið fyrir hann. Mér finnst hann hafa verið svo agalegur draum-
ur og margar stelpur hafa elt hann á röndum, svarar hin.
Niður götuna gengur Þórður þungum skrefum. Engar rósir, ekki
einu sinni rósir. . . . handa Mónu ástinni minni, tautar hann. Hann
gengur áfram stefnulaust og tárin blinda augu hans.