Húnavaka - 01.05.1964, Blaðsíða 28

26
H Ú N A V A K A
Víttu brigð, en vektu ei styggð
víktu hryggð úr sálum.
Hnýttu tryggð við dáð og dyggð
deyddu lygð úr málum.
Isinn þynna atlot þín,
yl ég finn til muna.
Ég er þinn, og þú ert mín
þökk fyrir kynninguna.
Vertu hraustur hugum stór,
livettu raust mót boðaföllum.
Bara austu, ef inn fer sjór,
eigðu naust á Friðarvöllum.
Aður, meðan vegir á íslandi voru óruddir troðningar, og vötn
óbrúuð og torfær, varð íslenzki hesturinn mörgum vinur í raun.
Þessi vinátta varð gróin í þjóðarvitundinni, helur haldizt um aldir,
og helzt víða enn þá, enda þótt menn eigi nú ekki eins mikið undir
skynjun hestsins og fráum fótum eins og fyrr.
í Húnaþingi hefur jafnan verið margt lirossa. Það lætur því að
líkum, að þeir Húnvetningar, sem orðhagir eru, hafa minnzt góð-
liesta sinna í kveðskap.
Séra Ciunnar Arnason á Æsustöðum kveður:
Berki eflaust bregða má
um bresti af ýmsu tagi.
En við höfum orðið vinir á
vondu ferðalagi.
Vífill mestu hámar hey
helzt þess prestur geldur.
Hesta beztur er hann ei
og ekki verstur heldur.