Húnavaka - 01.05.1964, Blaðsíða 38

36
HÚ NAVAKA
„Drengurinn þarf að fara að leggja sig fyrir.“
„Hann á að leggja sig fyrir hjá honum Anta,“ svaraði hún.
„Þú átt nú, drengur minn, að leggja þig fyrir í næsta rúmi hér
fyrir framan dyrnar, hjá piltinum, sem fylgdi þér inn,“ sagði Pétur.
Nú reis ég upp og studdi mig við borðið á meðan. Eg þakkaði
Pétri fyrir matinn.
„Þti ert eitthvað stirður. Þú færð sennilega harðsperru eftir þetta
ferðalag. Þti skalt sofa vel út í fyrramálið. Nógur er dagur fram
að Holti.
En það var eins og hjá barni, sem er að byrja að sleppa sér, Jregar
ég sleppti af borðinu til að ná hurðinni. En rúrnið var eins og
fyrr segir við dyrnar að framan.
Anti var háttaður. Með erfiðismunum dró ég af mér fötin — og
lagðist fyrir framan Antoníus — en svo hét þessi maður. Rúmið var
hörð heydýna og skinn ofan á. En ég var feginn hvíldinni.
Það eina sem ég ávarpaði rekkjunautinn var: „Varstu að koma úr
fjósinu þegar ég kom?“
„Nei, ég var aðeins að gæta að kú, sem á að fara að bera,“ svar-
aði hann. Þetta var í fyrsta skipti sem við Antoníus Pétursson hitt-
umst. En síðar áttum við eftir að vera nágrannar í rúm 30 ár.
Þegar ég fór að klæða mig morguninn eftir um kl. 10, þá kom
Pétur inn með gest, sem var Sveinn Benjamínsson í Hjaltabakka-
koti. Hann var að fara fram að Holti til að sækja þangað trvppi.
Pétur hafði beðið hann að lofa mér að verða samferða og jafnframt
að halda á pokasniglunum fyrir mig. Þeir væru það þungir að betra
væri fyrir mig að ganga lausan. Þegar við höfðum matazt, lögðum
við af stað. Sveinn bar fyrir mig pokana alla leið að Holti, auk
Jress varð hann að bíða eftir mér með köflum. Frá þeirri stundu
þótti mér vænt um Svein Benjamínsson á meðan hann lifði.