Húnavaka - 01.05.1964, Qupperneq 36

34
HÚNAVAKA
ósjálfrátt. Fyrir austan Hurðarbak áttu að vera melgötur. Þær fann
ég og gat nú gengið heldur greiðara. Ég ákvað að reyna að ná að
Orrastöðum. Húsbóndann þar þekkti ég vel, Pétur T. Tómasson.
Hann var góðkunningi þeirra I .jótshólahjóna og góður vinur Gísla
bróður míns.
Svo beygði ég heldur vestur á við, til að ná Torfavatni, því þar
var jró slétt að ganga, þó spölurinn væri ekki langur. En meðan ég
var á vatninu, skall á logndrífuél og ég sá sama og ekkert frá mér.
Nú var bara eftir að vita hvort ég gæti tekið rétta stefnu á Orrastaði.
Þar hafði ég aldrei komið, en þeir áttu að standa austan undir
bergi. Eftir alllanga göngu að mér fannst, kom ég á berg. Eftir að
liafa prílað mig þar upp og yfir það, sýndist mér ég sjá hús og
varð nii allfeginn. En þegar nær kom, voru þetta liross, sem tóku
sprettinn og hurfu mér sjónum. Bergin voru líklega tvö. Nú tók
við greiðfær flói aftur. Eftir nokkra stund kom ég á annað berg.
Þar hlaut bærinn að vera. Upp á það kornst ég, þó það kostaði
margar veltur. En miskunnarlaust hlóð niður í logni og sá ekki
frá sér. En þó sýndist mér ég sjá dökknu framundan, sem hlaut
að vera hús. Þegar nær kom, var þetta bara stór steinn.
Nú fannst mér ég alveg vera að gugna. Ég velti af mér pokun-
um og settist undir steininn.
Þess hafði ég heyrt getið, að villtir menn hóuðu, í þeirri von að
þeim yrði anzað. En hvað þýddi að hóa. Nú hlaut að vera komin
nótt. Helzt hefði ég viljað halla mér upp að steininum og sofna.
En þá mundi ég það, að sagt var, að þeir sem sofnuðu úti, vöknuðu
ekki aftur.
Nei, ég varð að halda áfram.
Enn tók ég poka mína og meira valt en gekk ofan af berginu.
Ég kom aftur á slétta mýri, en fannst þó ég ætla um koll í hverju
spori. Loks kom ég að þriðja berginu og var nú fyrir austan það.
Allt í einu sá ég ljósi bregða fyrir, en þó dauft. Það var á hreyf-
ingu og svo hvarf það. Ég lifnaði nokkuð við og reyndi að fara að
hlaupa. Enn datt ég. Þegar ég var að brölta á fætur, varð ég þess var,
að þetta var mykjuhlass úr kláfum. Þá hlaut ég að vera á Orrastaða-
túninu. Svo brá ljósinu fyrir aftur og var nú stutt frá. Ég meir að
segja greindi manninn, sem bar það og sá á eftir honum inn í dyr.
Það lagði örlitla skímu frá lugt, því hurðin var í hálfa gátt. Jafn
snemma og ég ýtti á hurðina að opna hana, ýtti maðurinn á móti