Dagblaðið Vísir - DV - 06.05.2011, Síða 32

32 | Viðtal 6.–8. maí 2011 Helgarblað
E
flaust minnast margir þeirra
tíma þegar konurnar í Kross-
inum voru ómálaðar með sítt
hár í síðpilsum. Sú mynd á þó
ekkert skylt við Sigurbjörgu Gunnars-
dóttur sem tók við hlutverki forstöðu-
manns þegar faðir hennar, Gunnar
Þorsteinsson, ákvað að draga sig í hlé
síðasta vetur vegna ásakana um kyn-
ferðislega áreitni á hendur sjö kon-
um. Sigurbjörg tekur brosandi á móti
blaðamanni með sítt ljóst hárið tekið
upp í tagl, fullan farða og á hlýraboln-
um þannig að stæltur líkaminn nýtur
sín vel, enda er hún fitness-drottn-
ing með meiru. Hún ákvað að stíga
fram og segja sögu sína í von um að
þagga niður í gróusögum um viðhald
í World Class og lægja öldurnar. Hún
efast ekkert um sakleysi föður síns og
segir það sárt að horfa upp á þessa
aðför að mannorði hans. Það er þó
ekkert í samanburði við annað sem
þau hafa gengið í gegnum, eins og
morðið á ömmu hennar og þá stað-
reynd að tvisvar hefur líf barns henn-
ar hangið á bláþræði.
Ótímabær fæðing
Tvíburarnir eru heima þegar blaða-
mann ber að garði. Þeir eru sjö ára,
nýbyrjaðir í skóla en nú er vetrarfrí.
Gunnar notar tækifærið til þess að
æfa sig á trommunum og syngur há-
stöfum en Hulda María situr prúð
fyrir framan sjónvarpið með teikni-
myndirnar sínar. Sigurbjörgu langar
í fleiri börn en tekur ekki þá áhættu
að eignast aftur tvíbura. Það er nóg að
gera það einu sinni.
Hún býður upp á Sprite Zero og
við setjumst inn í sófa. Tvíburarnir
fæddust fimm vikum fyrir tímann og
þar sem Gunnar var b-tvíburinn var
hann svo veikburða að honum var
vart hugað líf þegar hann fæddist.
Lungun höfðu ekki náð fullum þroska
og féllu saman eftir fæðingu. „Mér var
sagt að það væru aðeins helmings-
líkur á að hann myndi hafa það af.
Sem betur fer var nýbúið að finna upp
lyf sem bjargaði lífi hans með því að
víkka út æðarnar í lungunum.
Við vorum ansi lengi uppi á spít-
ala en hann náði fullum bata. Síðan
hefur þetta ekki háð honum en þetta
breytti því hvernig ég hugsa. Ég hef
alltaf haft áhyggjur af því að eitthvað
muni koma fyrir hann.
Kannski af því að strax
í byrjun læddust inn
einhverjar áhyggjur
og ég fór ósjálfrátt að
hugsa í þá átt.“
Martraðir í hálft ár
Áfallið hafði áhrif á
svefninn og Sigurbjörg
svaf lengi illa. „Í hálft
ár fékk ég martröð á
hverri einustu nóttu
um að ég væri að missa
hann. Það var skelfilegt
en sýnir hvernig svona
áföll setjast í undir-
meðvitundina. Ég var
lengi að sleppa tökunum á þessu og
það var meira en að segja það.“
Þegar dóttir hennar veiktist alvar-
lega nokkrum árum seinna rifjaðist
þetta allt upp fyrir henni aftur. Þá vissi
hún að eitthvað væri að dóttur sinni
og kallaði því á lækni. Hann vitjaði
stúlkunnar og sagði hana með flensu.
„Ég óttaðist að hún væri með heila-
himnubólgu en hafði ekkert fyrir mér
í því. Þetta var bara einhver tilfinning
sem ég upplifði mjög sterkt og held að
hafi verið Guð að pikka í öxlina á mér.
Þannig að ég spurði hvort það gæti
verið en læknirinn fullvissaði mig um
að það væri ekkert að henni.“
Stúlkunni hrakaði þó stöðugt og
daginn eftir var hún orðin svo veik
að hún var við það að missa meðvit-
und. Þá ákvað Sigurbjörg að fara með
barnið upp á spítala og fá annað mat.
Dóttirin næstum dáin
Uppi á spítala fór hún í mænustungu
en lækninum var það löngu ljóst þeg-
ar niðurstöðurnar úr sýnatökunni
bárust að grunur Sigurbjargar reynd-
ist réttur. Stúlkan var með meningó-
kokka-heilahimnubólgu sem er bráð-
drepandi. „Klukkutíma eftir að við
komum upp á spítala féll súrefnis-
mettunin niður. Hún hefði pottþétt
dáið ef við höfðum verið heima. Hún
var á gjörgæslu yfir nóttina og við
vorum síðan með henni uppi á spít-
ala næstu tíu daga. Ég hef aldrei lent
í öðru eins,“ segir Sigurbjörg einlæg.
„Þetta var mjög dramatískt. Ég titraði
bara og skalf í viku á eftir. Ég var bara
í losti. Líka af því að það rifjaðist svo
sterkt upp fyrir mér hvernig þetta var
með Gunnar litla.“
Bað um fullkomna lækningu
„Meningókokka-heilahimnubólgan
virkar þannig að það tekur stuttan
tíma fyrir hana að verka og fólk deyr
ef hún er ekki meðhöndluð. Hins veg-
ar skilur hún eftir sig fáar aukaverk-
anir, hægt er að missa sjón, heyrn og
fá ADHD. Dóttir mín missti hluta af
sjóninni eftir þetta. Annað augað var
latt og nánast óvirkt þannig að hún
gekk með lepp næstu vikurnar á með-
an hún var að þjálfa það upp.“
Erfiðast var að upplifa þetta varn-
arleysi gagnvart börnunum. „Ég vil
allt fyrir þau gera en stundum get
ég ekki hjálpað þeim. Þá verð ég að
treysta því að allt fari eins og það á að
fara.
Lífið kennir okkur æðruleysi og ég
treysti því og trúi að allt sé eins og það
á að vera. Að það sé tilgangur með
öllu. Þetta var erfið og bitur reynsla
en hún gerði mig sterkari. Ég lærði
að treysta Guði betur og treysta hon-
um fullkomlega fyrir börnunum mín-
um. En það gerðist ekki strax á fyrsta
degi. Ég þurfti að fara í gegnum þessar
tilfinningar, upplifa van-
máttinn og ganga í gegn-
um þetta ferli. Það er svo
stutt á milli lífs og dauða.
Þannig að ég grét og bað
Guð um fullkomna lækn-
ingu.“
Stimpluð skrýtin
vegna föðurins
Sjálf gekk hún í gegnum
ýmsa erfiðleika í æsku
þótt hún ætti góða for-
eldra sem sinntu henni af
alúð og kærleika. Vegna
trúarinnar átti annað
fólk hins vegar erfitt með að skilja
fjölskylduna og dæmdi börnin út frá
söfnuðinum eða því sem það taldi að
hann snérist um. Sigurbjörgu líka.
„Mér var ekki boðið með þegar
krakkarnir voru að fara eitthvert og
ég var gjarna sett til hliðar sem varð
til þess að ég upplifði höfnun og velti
því fyrir mér hvað væri að mér. Ég var
ekki meðtekin og það var mjög afger-
andi upplifun. Sumum fannst ef til
vill skrýtið að ég væri dóttir Gunnars í
Krossinum. Ef það er sagt nógu oft að
fólk sé skrýtið þá verður það skrýtið í
hugum fólks. Fyrir mér er þetta skort-
ur á þekkingu. Fordómar grassera í
vanþekkingu.
En ég er bara ósköp venjuleg og
hef alltaf verið. Ég fer í gegnum lífið
eins og annað fólk. Eini munurinn
felst kannski í trúnni sem hefur auð-
vitað áhrif á afstöðu mína í ýmsum
málum. En að öðru leyti lifi ég ósköp
venjulegu lífi. Það er ekki eins og ég sé
einhver framandi vera,“ segir hún og
hristir höfuðið.
Upplifði sig skítuga
Foreldrar hennar stofnuðu Krossinn
þegar Sigurbjörg var sex ára en ein-
eltið hófst þegar hún var tíu ára hnáta.
„Þetta stóð yfir á þeim tíma þar sem
ég var að mótast hvað mest. Kannski
eru þessi ár þar sem þú ert að komast
á fyrstu gelgjuna erfiðustu ár lífsins.
Fólki finnst það kannski léttvægt en
það hafði mjög mikil áhrif á mig þegar
mér var ekki alltaf boðið í bekkjarpartí
og annað. Í því fólst ákveðin útskúfun
og það var sárt.
Verst var samt þegar ég hélt bekkj-
arpartíið og var þá valin sætasta stelp-
an í einhverjum kosningum. Ein-
hverjar stelpur fengu sjokk og gátu
ekki hugsað sér neitt verra þannig að
það var kosið aftur. Mér fannst það
mjög meiðandi því það gaf ákveðin
skilaboð um að það væri óhugsandi
að ég gæti unnið nokkuð slíkt. Í kjöl-
farið leið mér mjög illa og ég velti því
fyrir mér hvað væri að mér, hvort ég
væri eitthvað skítug.
En ég veit að ég er mjög sæt,“ bætir
hún við og hlær. „Nei, djók,“ segir hún
enn hlæjandi. „Þetta hafði þau áhrif á
mig að þegar fulltrúar módelsamtaka
komu í skólann og hvöttu mig áfram
þorði ég það ekki fyrir mitt litla líf.
Þetta atvik sat lengi í mér.“
Pabbi er
saklaus
Sigurbjörg Gunnarsdóttir í Krossinum efast
ekkert um sakleysi föður síns og segir ásakanir á
hendur honum særa hjarta hennar, en sjö konur
sökuðu Gunnar um kynferðislega áreitni. Henni
þykir líka sárt að sitja undir gróusögum um við­
hald í World Class. Það er þó ekkert miðað við
sársaukann sem fjölskyldan upplifði þegar amma
hennar var myrt. Í kjölfarið lærði hún að treysta
Guði í gegnum dauðans dimma dal. Hún segir
Ingibjörgu Dögg Kjartansdóttur frá æsku­
árunum, söfnuðinum, eineltinu og útskýrir af hverju
hún var enn hrein mey í brúðarkjólnum.
„Mér þykir vænt um
pabba minn og
það særir hjarta mitt að
hann þurfi að sæta þess­
um ásökunum.
Samrýmd fjölskylda Gunnar ásamt Jónínu Benediktsdóttur, börnum og tengdabörnum. Hvert áfallið á fætur öðru hefur fært þau nær hvert öðru og saman standa þau sterk.
Æskuárin Hér eru þau Gunnar og Ingibjörg á meðan allt lék í lyndi og
Krossinn var í uppbyggingu. Guðni, Jóhanna og Sigurbjörg eru með þeim
en yngsta bróðurinn, Gunnar Inga, vantar á myndina.