Dagblaðið Vísir - DV - 06.05.2011, Qupperneq 33

Viðtal | 33Helgarblað 6.–8. maí 2011
Eineltið var gjöf
Um tvítugt horfðist hún í augu við for­
tíðina og gerði þetta upp. „Ég þurfti
að viðurkenna það fyrir sjálfri mér
hvað þetta hafði mikil áhrif á mig. Ég
hafði ekki viljað gera það þar sem mér
fannst það niðurlægjandi. En ég varð
að gera það til þess að geta sleppt tök­
unum og fyrirgefið. Mér reyndist það
erfitt því það sem gerist í barnæsku
getur verið svo sárt. En þrátt fyrir allt
er ég þakklát fyrir þessa reynslu því ég
held að ég þurfi ekkert að skammast
mín fyrir það hver ég er í dag.
Núna myndi þetta ekki líðast en á
þessum árum var fólk ekkert að spá í
eineltismál. En á vissan hátt var mér
gefin gjöf með þessari framkomu. Ég
þurfti að ganga í gegnum erfiðleika
og sigrast á þeim. Erfið reynsla getur
verið mjög dýrmæt ef maður velur að
dvelja ekki í gremju og biturleika.“
Skar sig úr í síðpilsi
Eitt af því sem gerði það að verkum
að Sigurbjörg skar sig úr var að hún
tók ákvörðun um það tólf ára gömul
að ganga alltaf í síðpilsi. „Ég er þessi
allt eða ekkert týpa, ef ég geri eitthvað
vil ég gera það upp á tíu. Þetta var
hluti af því. Ég vildi bara taka skrefið
lengra. En þetta var erfiður tími og ég
ákvað að hætta því þegar ég var fjór­
tán ára. Krakkarnir skildu þetta ekki.
Ég gerði þetta algjörlega á mínum
forsendum en fólk trúði því ekki. Að
sama skapi var það mín ákvörðun að
hætta þessu og það vafðist ekki fyr­
ir neinum nema mér, en Guð lítur
á hjartað en ekki pilsið. Það skiptir
engu máli.“
Þannig prófaði hún sig smám
saman áfram. Meira að segja varð­
andi áfengi og sígarettur. „Fjölskyld­
an gerði allt sem aðrir gerðu nema
hvað það var aldrei vín á heimilinu.
Hins vegar var ég ekki alveg hundrað
prósent með í kirkjunni á unglings­
árunum þar sem ég þurfti að finna
mig og velja út frá mínum forsendum
þannig að ég prófaði ýmislegt og þar
á meðal þetta.
Foreldrar mínir hafa alla tíð lagt
áherslu á að trúin verði að vera val
okkar, en ekki eitthvað sem þau geta
valið fyrir okkur. En ég uppgötvaði
það fljótt að þessi hugarró og festa
sem ég finn í trúnni er mín sanna
hamingja. Þetta tímabil varði kannski
í nokkur ár en ég þurfti ekki að leita
lengi áður en ég vissi að ég myndi
snúa aftur. Það var ekki spurning. Því
þegar þú hefur upplifað hamingju og
fengið að kynnast þessum sálarfriði
og fullvissu kemur ekkert í staðinn
fyrir það.“
Þakklát fyrir hreinlífið
Annað sem er einstakt við Sigur­
björgu er viðhorf hennar til kyn­
lífs. Hún var þrettán ára þegar móð­
ir hennar settist niður með henni og
ræddi við hana um þessi mál. „Það
var mjög vandræðalegt og hallæris­
legt. Ég var alltaf að vonast til þess
að hún myndi hætta að tala. En það
hafði samt áhrif á mig.
Hún kenndi mér að bera um­
hyggju fyrir líkama mínum og ég trúi
því einarðlega að það geti haft mjög
mikil áhrif að byrja of snemma að
stunda kynlíf, og meiri áhrif á stelp­
ur en stráka. Ef þú hefur ekki góða og
heilbrigða sjálfsmynd fyrir getur þú
jafnvel farið að skilgreina þig út frá
kynlífi og nota það til þess að vinna
þér inn einhver stig.
Ég hef aftur á móti borið mjög
mikla virðingu fyrir sjálfri mér og er
lánsöm að því leyti. Ég gaf mig aldrei
að þessu leyti þannig að það náði
enginn tökum á mér og ég held að
það sé ein ástæðan fyrir því að ég er
svona ákveðin. Þetta var mitt og átti
að gefa einhverjum sem Guð gaf mér.
Ég er mjög þakklát fyrir það.“
Hrein mey í brúðkaupinu
Fólki finnst þetta mjög sérstakt og
spyr gjarna hvort hún hafi í alvörunni
ekki flutt inn til hans fyrr en daginn
eftir brúðkaupið. „Fólki finnst þetta
hrikalega fyndið. Ég er svona Húsið
á sléttunni týpa,“ segir hún og hlær
góðlátlega að sjálfri sér.
Þau höfðu verið saman í þrjú ár
þegar þau gengu í hjónaband. Sigur­
björg var þá 25 ára gömul og Aðal­
steinn 29 ára, en hann heitir fullu
nafni Aðalsteinn Scheving. Hann
hafði verið besti vinur hennar frá
því að hún var fimmtán. „Við þekkt­
umst því mjög vel, það vantaði ekki.
Ég treysti honum alveg. En ég hafði
heldur engar áhyggjur af því að við
myndum ekki passa saman. Fólk lær­
ir bara að passa saman. Við pössum
allavega sérlega vel saman, erum
mjög ólík en það hjálpar okkur bara.
Við vegum hvort annað upp.“
Ástin á milli þeirra er mikil en
hann þurfti að ganga lengi á eftir
henni til þess að sannfæra hana um
hann væri rétti maðurinn fyrir hana.
„Ég var ekki alveg viss. Fyrir mér var
hann bara vinur. Hann bauð mér að
vísu reglulega út annað slagið en ég
var alltaf bara: nei, ekki alveg. Svo
gerðist eitthvað og ég sá hann í öðru
ljósi. Upp frá því óx ástin á milli okk­
ar.“
Sagði manni á
biðilsbuxunum upp
Löngunin til þess að stunda kynlíf
með ástmanni sínum eða konu verð­
ur stundum til þess að fólk gengur
fyrr í hjónaband en ella ef það hef­
ur einsett sér að bíða fram yfir brúð­
kaupið. „Það er tilhneiging til þess en
það er aldrei sniðugt. Best er að taka
sér tíma og vera viss.“
Sjálf var Sigurbjörg með strák
frá Bandaríkjunum sem vildi giftast
henni og var á leiðinni til landsins
með trúlofunarhring í vasanum. „Við
hefðum trúlofað okkur ef hann hefði
komið en ég fann að það var ekki rétt
þannig að ég hringdi í hann og bað
hann um að koma ekki. Ég vildi ekki
flytja út með honum því fjölskyldan
er mér of mikilvæg. Hér eru mínar
rætur.“
Meiðandi gróusögur
Sigurbjörg gengur fram í eldhús og
sker niður bananabrauð sem hún
bakaði fyrir börnin. Smyr það með
þykku lagi af smjöri og býður blaða­
manni. Hún sest síðan aftur í sófann
og dæsir um leið og hún viðurkennir
að það sé því sérstaklega særandi að
heyra gróusögur um að hún eigi við­
hald í World Class. „Ég hef bara verið
með einum manni og það skiptir mig
máli.
Ég óttast að einhver trúi þessu en
vona að flestir viti hvaða mann ég hef
að geyma. Samt er það alltaf svoleiðis
með gróusögur að ef þær ganga nógu
lengi og eru sagðar nógu oft, þá verða
þær sannleikur í huga fólks. Það er
svo auðvelt að eyðileggja mannorð
fólks. Dauði og líf er á tungunnar
valdi, segir í ritningunni.“
Skilnaður foreldranna
Hjónabandið er heilagt en meðlim­
ir kirkjunnar geta upplifað erfiðleika
rétt eins og aðrir. Fjaðrafokið sem
skilnaður Gunnars og Ingibjargar
Guðnadóttur olli var einstakt. „Þau
höfðu verið í hlutverki leiðtoga og
margir settu þau upp á stall fyrir vik­
ið. Mamma fann sína köllun í hjálp­
arstarfi erlendis. Það breytti rosalega
miklu á milli þeirra og þau fjarlægð­
ust hvort annað.
Hún hafði talað um skilnað allt frá
árinu 2006 og þau hefðu eflaust skil­
ið fyrr ef við hefðum ekki þvertekið
fyrir það, þessar litlu frekjur sem við
erum. Okkur fannst bara að þau ættu
að geta látið þetta ganga en það var
ekki vilji fyrir því þar sem þau höfðu
vaxið í sundur. Hún vildi bara vera
úti að sinna þessu starfi. Þannig að
það var að hennar undirlagi að þau
ákváðu að skilja.“
Þreytandi að fá aldrei frið
Allt frá því að foreldrar Sigurbjargar
stofnuðu Krossinn fyrir þrjátíu árum
hafa þau helgað líf sitt þessari köll­
un. Hún var sex ára þegar þetta gerð­
ist og heimili hennar var öllum opið.
„Heimili okkar var fyrsti vísirinn að
áfangaheimili. Fólk var velkomið til
okkar ef það vantaði mat eða gist­
ingu. Við ólumst upp við það að kær­
leikur Krists væri sýndur í verki og
það væri eðlilegt að húsið væri öllum
opið.
Auðvitað fannst mér það stund­
um þreytandi að fá aldrei frið því það
var alltaf eitthvert fólk að detta inn.
Mamma gerði til dæmis alltaf ráð fyr­
ir fleirum í mat, því við vissum aldrei
hvað hún þyrfti í raun og veru að elda
fyrir marga. Eins sváfum við systkinin
oft saman í herbergi því það var búið
að lána okkar herbergi.
Í þessu felst köllunin, það sem við
gerum okkar minnstu bræðrum ger­
um við Drottni. Og þegar þú gefur
af þér færðu það til baka. Stundum
vildi ég samt bara fá að lifa mínu lífi,
á mínum forsendum, en það var ekki
alltaf hægt. En ég áttaði mig á því að
þetta var þeirra köllun og að kirkjan
á að snúast um þetta. Stærstur er sá
sem þjónar.“
Óvenjuleg reynsla færði þau
nær hvert öðru
Fyrir vikið höfðu foreldrar hennar lít­
inn tíma fyrir fjölskylduna og hvort
annað. „Allt annað kom á undan,
sem var kannski það sem mér fannst
erfiðast. En við tókum upp á því að
eiga alltaf eitt fjölskyldukvöld í viku
þar sem við fengum færi á því að
spjalla saman.
Vegna aðstæðna urðum við systk­
inin kannski enn nánari en ella.
Óvenjuleg reynsla okkar hefur fært
okkur nær hvert öðru.“
Amma var myrt
Erfiðasta reynslan var án nokkurs
vafa það þegar amma þeirra var
myrt. Það gerðist árið 1999, þremur
mánuðum eftir að Sigurbjörg gekk
í hjónaband. Hún var enn á ham­
ingjuskýi þegar hún fékk símtal þar
sem henni var greint frá voðaverkinu.
„Ég mun aldrei geta lýst því hvernig
það var þegar amma var myrt. Þetta
var einn versti dagurinn í lífi mínu,
gjörsamlega hræðilegt. Ég fór á fund
fjölskyldunnar sem kom saman og
við vorum mjög mikið saman næstu
vikur á eftir.
En ég var bara í taugaáfalli,
viti mínu fjær af hræðslu. Ég varð
mjög lífhrædd og ímyndaði mér að
eitthvað hræðilegt gæti gerst. Óttinn
sat lengi í mér.
„Jónína er ekki full-
komin frekar en
aðrir. Hún er bara týpa og
mér finnst hún frábær.
Góð fyrir pabba.
M
y
n
d
S
ig
tr
y
g
g
u
r
A
r
i