Dagblaðið Vísir - DV - 22.06.2012, Blaðsíða 18

Leggja ekki árar í
bát Feðginin Jón Karl
og Erika Mjöll ætla aftur
á sjó þrátt fyrir miklar
hrakfarir í Borgarfirði.
Mynd/Sigtryggur Ari JóhAnnSSon
18 Fréttir 22.–24. júní 2012 helgarblað
F
eðginin Jón Karl Jónsson
og Erika Mjöll 13 ára dóttir
hans, voru í skemmtisiglingu
á gúmmíbát í Borgarfirði um
klukkan hálf níu sunnudags-
kvöldið 17. júní. Þau höfðu lagt af
stað um klukkan sjö um kvöldið
frá bryggjunni í Borgarnesi. Eftir að
þau höfðu siglt um Borgarfjörðinn í
rúma klukkustund féll Jón Karl út-
byrðis og lenti í þungum straumi
sem bar hann bjargarlausan um
10 kílómetra á haf út. Eftir að hafa
rekið í vel á þriðju klukkustund,
bjargaði þyrla Landhelgisgæslunn-
ar honum úr sjónum. Þá var hann
orðinn kaldur og hrakinn. Líkams-
hitinn var kominn niður í 33 gráður
og vatn komið niður í lungu. Hann
var fluttur beint á sjúkrahús þar sem
hann fékk meðhöndlun við sýkingu
í lungum, auk þess sem hann þurfti
að hafa súrefnisgrímu yfir andlitinu
í tvo sólarhringa vegna þess að súr-
efnismettunin var orðin hættulega
lág. Jón Karl er nú útskrifaður af
sjúkrahúsinu eftir þessa ótrúlegu
lífsreynslu og ber sig vel.
réð ekkert við þungan
strauminn
„Á sunnudagskvöldið fórum við
að heiman upp úr klukkan sjö. Við
tókum rúnt á bátnum um Borgar-
fjörðinn, við fórum upp fyrir brú og
í áttina að golfvellinum. Það var far-
ið að falla það mikið út að við fór-
um til baka,“ segir Jón Karl við DV,
en þau feðgin höfðu hug á því að
renna fyrir fisk út við Borgareyjar, en
þar sem farið var að falla svo mikið
út ákváðu þau „að taka rúnt í átt að
Hafnarfjalli,“ eins og hann orðar það
sjálfur. „Við vorum að snúa bátnum
við í rólegheitunum þegar það kom
ákveðið straumkast. Það var mikið
útfall og á ákveðnum stað í firðinum
er mikill straumur. Vindur stóð inn
fjörðinn þannig að þetta spilaði allt
saman og ég féll út úr bátnum,“ rifjar
Jón Karl upp. Hann náði um stund að
hanga í spotta á bátnum en um leið
og bakhlutinn kom í sjóinn missti
hann takið. Báturinn sigldi í burtu en
eftir skamma stund færði Erika sig að
mótornum „Hún reyndi þá að sigla til
baka en þá drapst á utanborðsmót-
ornum á sama tíma og straumur-
inn var út fjörðinn og vindurinn inn
fjörðinn. Hún reyndi að róa til mín
en vindurinn blés á bátinn og okk-
ur skildi að því við höfðum hvorugt í
við strauminn eða vindinn. Ég hafði
ekki mikið í að synda á móti straumn-
um en við kölluðumst eitthvað á og ég
reyndi að kalla í hana að vera í bátn-
um, róa frá og koma sér í land svo hún
gæti gert vart við sig. Það síðasta sem
ég vissi af henni er að hún var í bátn-
um að berjast við það,“ segir Jón Karl.
Bátinn rak út úr straumnum en
Erika ákvað síðan að synda í land.
Upphaflega ætlaði hún að synda
að bryggjunni en gat það ekki.
Því næst reyndi hún að synda út í
vitann við Rauðanes en endaði út í
Borgareyjum þar sem hún komst á
land og beið eftir björgun.
rak stjórnlaust út á sjó
„Síðan rak mig bara í burtu, það
hafði tekið mikið á að berjast um í
straumnum þannig að ég reyndi að
slappa aðeins af eftir þessi miklu
átök og lét mig reka. Á leiðinni reyndi
ég þó nokkrum sinnum að komast
út úr straumnum,“ segir hann. Jón
Karl segir að það hafi verið eins og
að reka niður árfarveg að berjast um
í straumnum. „Hann virtist koma
beggja vegna frá og í hvert skipti sem
ég reyndi að synda út úr straumnum
áttina að landi þá bar mig alltaf inn
á sama staðinn aftur, inni í miðjum
straumnum aftur.“
Næstu klukkustundir rak Jón Karl
stjórnlaust út á haf án þess að hann
gæti nokkuð að gert. Hann segir að
hann hafi annað slagið reynt að troða
marvaðann og setjast upp til þess að sjá
hvort einhver væri að koma að bjarga
honum og hann gæti gert vart við sig.
„Mig rak niður eftir með straumn-
um í dágóðan tíma og á einum tíma-
punkti sá ég í bátinn okkar og þá var
enginn í honum. Þá kom upp ákveðið
panikk,“ segir hann, enda hafði hann
á því augnabliki enga hugmynd
um hvernig unglingsdóttur hans
hefði reitt af á vélarvana gúmmíbát
í straumnum. „Báturinn virtist vera
það nálægt Borgareyjum að ég bara
vonaði að barnið hefði borið gæfu
til að fara þar í land og hún gæti gert
vart við sig.“
Lítill blettur úti á hafi
Það vildi feðginunum til happs þetta
kvöld að vinur Jóns Karls ákvað
að fara í siglingu með syni sína og
frænda þeirra. Áður hafði hann reynt
að hringja í Jón Karl en fengið sam-
band við talhólf sem var mjög óvana-
legt. Eftir stutta siglingu fundu þeir
Eriku í Borgareyjum, hana hafði þá
rekið nokkurn spöl áður en hún náði
með harðfylgni að koma sér í land.
Á meðan á þessu öllu stóð rak Jón
Karl áfram út á sjó með straumnum,
án þess að nokkur vissi um örlög
hans. „Á meðan mig rak niður reyndi
ég annað slagið að fylgjast með hvort
það væru einhverjar líkur á að maður
gæti gert vart við sig en það var auð-
vitað mjög erfitt því ég var bara lítill
blettur úti í hafi,“ segir hann.
Eftir rúmlega tveggja klukku-
stunda rek í sjónum, þegar hann var
kominn rúmlega 10 kílómetra frá
þeim stað þar sem hann féll útbyrðis,
heyrði hann loks í björgunarþyrlu
Landhelgisgæslunnar sem sveim-
aði yfir Borgarfirðinum að leita að
honum. Hann var þá kominn alla
leið niður að Miðfjarðarskeri „Á ein-
um tímapunkti sá ég líka bát sigla á
milli mín og lands. Ég reyndi að gera
vart við mig, gerði flautuna klára og
reyndi að láta í mér heyra og gera
mig vel sjáanlegan en báturinn sigldi
bara áfram. Ég var alveg rólegur og
hugsaði með sjálfum mér að þeir
hlytu að koma aftur. Ég lagðist nið-
ur og safnaði kröftum. Fyrst flaug
þyrlan upp Borgarfjörðinn í áttina
að staðnum þar sem ég féll útbyrðis,“
lýsir Jón Karl, sem á þessum tíma-
punkti var orðinn mjög þreyttur og
orkulítill. Hann gat ekki leyft sér að
sprikla, veifa höndum og hrópa í all-
ar áttir, því hann varð að spara þá
litlu orku sem hann átti eftir.
„Ég varð að hitta
á rétta punktinn.“
„Síðan þegar þeir komu loks í áttina
að mér þá var ég orðinn svo þrek-
aður að þetta var spurning um að
halda aðeins aftur af sér og missa
sig ekki og klára sig alveg með þeim
afleiðingum að þeir myndu ekki sjá
mig. Ég varð að hitta á rétta punkt-
inn til að gera vart við mig – og ég
hitti á rétta punktinn þannig að þeir
sáu mig,“ segir Jón Karl og heyra má
greinilega á rödd hans hversu létt
honum var við það. „Það sem þeir
sáu voru hendurnar á mér og and-
litið, það voru þessir ljósu fletir sem
þeir gátu greint.“
Það er vart hægt að ímynda sér
léttinn sem Jón Karl upplifði þegar
hann vissi að áhöfn björgunarþyrl-
unnar hafði komið auga á hann eftir
allan þennan tíma í köldum sjónum.
„Það var rosalegur léttir að heyra í
þyrlunni og finna þegar pusið kom
yfir mig út af þrýstingnum sem kom
niður frá þyrlunni. Það var líka mik-
ill léttir að sjá þegar það seig mað-
ur niður til mín og finna hann þrífa í
mig. Það var alveg rosalega góð tilf-
inning,“ segir hann.
Á þeim tíma sem leið frá slysinu
og fram að björgun hafði margt far-
ið í gegnum huga Jóns Karls. „Ég var
búinn að fara í gegnum allan skal-
ann á leiðinni, frá því að detta út í
og þurfa að sætta sig við að geta ekki
komist að bátnum og sinnt barninu.
Síðan það að sjá bátinn mannlausan
og geta ekkert gert. Þá hugsaði mað-
ur: Hvar er barnið mitt? Svo er það
auðvitað hin hliðin. Maður getur
ekki ímyndað sér hvernig það er fyrir
barn að horfa á eftir föður sínum reka
í burtu og vera ráðalaust á vélarvana
bát. Hún er sterk stelpa,“ segir hann.
Jón Karl Jónsson segir að aldrei hafi komið til greina
að gefast upp, loka augunum og sætta sig við að
lífið væri á enda runnið á meðan hann barðist um
í sjónum í Borgarfirði á þjóðhátíðardaginn. Hann
hafði fallið fyrir borð. Í sjónum var hann á reki í þrjár
klukkustundir án þess að vita um afdrif dóttur sinnar.
Valgeir Örn Ragnarsson
valgeir@dv.is
Viðtal
Borgarnes
hér fannst Jón Karl
Borgareyjar
rak í sjónum í tæpa þrjá tíma