Dagblaðið Vísir - DV - 28.12.2012, Side 46

Ánægður með broshrukkurnar
38 Viðtal 28. desember 2012 Áramótablað
É
g smakkaði einu sinni rjúpu
sem var elduð á gamla mátann
og fannst hún ekki góð,“ segir
sjónvarpskokkurinn Jóhannes
Felixson, einfaldlega þekktur
sem Jói Fel. Þeir gerast varla meiri
matgæðingar en Jói Fel, sem er lærð­
ur bakari, sjónvarpskokkur, mat­
reiðslubókahöfundur og atvinnu­
rekandi en Jói rekur fimm bakarí á
höfuðborgarsvæðinu.
Rjúpnasósan er ágæt
Jóhannes er ekki alinn upp við rjúp­
ur en eldar þær handa eiginkonunni
á annan dag jóla. Á aðfangadag reið­
ir hann fram hamborgarhrygg þótt
heimareykt sveitahangikjöt minni
hann mest á æskujólin. „Konan
elskar rjúpu og ég elda hana handa
henni; á nýmóðins hátt. Ég hef spurt
fólk, sem er vant rjúpu úr æsku, hvort
því finnst hún virkilega góð. Svarið
hefur verið á þá leið að sósan sé góð.
Ég tek undir það, þessi sósa er ágæt
en það er líka hægt að búa hana til
þótt rjúpan sé eins lítið elduð og
hægt er. Ég elda bara bringurnar en
sýð svo beinin til að fá soðið í sósuna.
Konan sættist á þá útgáfu. Það var
meirihlutinn sem réð, það var ekkert
öðruvísi. Það er ekki séns að ég fari að
elda þessa 50 gramma bringu í rúma
tvo tíma. Það er bara ekki hægt,“ segir
Jóhannes og er mikið niðri fyrir.
Á gamlárskvöld er Jói vanur að
bjóða upp á villibráð sem hann skýt­
ur að sjálfsögðu sjálfur. „Ég fer alltaf
í hreindýr, þegar ég fær leyfi, og skýt
rjúpu, önd og gæs. Í ár verða það
bringur af önd, sem ég er nýbúinn
að skjóta, á gamlárskvöld. Ég vil sjálf­
ur elda hátíðarmatinn og ætli ég eldi
ekki í svona 99 prósent allra tilvika.
Konan er bara ánægð með það. Hún
er þó aðeins farin að fá að prófa aftur.
Hún stendur sig ágætlega í eldhús­
inu en ég er bara svo kröfuharður.
Matur er mitt líf og yndi. Ég veit líka
að hún myndi tuða í mér ef ég ætlaði
að fara skúra gólfin heima.“
Týpísk íslensk fjölskylda
Eiginkona Jóhannesar heitir Unnur
Helga Gunnarsdóttir en þau hjónin
eiga sameiginlega fjögur börn. Hún
átti tvo stráka fyrir, annan tvítugan
og hinn 18 ára, en hann 18 ára dóttur.
Saman eiga þau svo tólf ára strák.
Fjölskyldan eyðir áramótunum að
jafnaði uppi í sumarbústað og það er
undir hælinn lagt hvort þau eldri eru
hjá þeim eða ekki.
„Mér finnst voðalega gott að vera í
sveitinni á þessum tíma; njóta lífsins
í kyrrðinni og myrkrinu, elda góðan
mat, sprengja sprengjur og bara hafa
það gott. Við erum svo heppin að
krakkarnir eru alltaf hjá okkur á að­
fangadag og þá er margt um mann­
inn. Svo fara stóru krakkarnir stund­
um til hinna foreldranna og þá fáum
við pásu á meðan. Sem er líka gott,“
segir hann brosandi.
Hann segir krökkunum koma vel
saman enda hafi jafnaldrarnir alist
upp saman frá fjögurra ára aldri.
„Þetta er bara hin týpíska íslenska
fjölskylda. Þau eru búin að alast upp
sem systkin í 15 ár og kemur, sem
betur fer, mjög vel saman.“
Bíður eftir afabarninu
Jóhannes segist alltaf kunna að meta
föðurhlutverkið betur og betur enda
sé meiri tími til að njóta í dag en þegar
börnin voru lítil. „Þetta var oft erfitt
þegar maður vann langa vinnudaga.
Síðustu árin hef ég gefið mér meiri
tíma fyrir börnin. Við erum mikið
bara heima fyrir að horfa á sjón­
varp og erum líka miklir tölvukarlar.
Við höfum voðalega gaman af því að
hanga í tölvunni saman. Yngsti strák­
urinn er líka í fótbolta og karate og ég
fylgi honum í það.“
Þrátt fyrir að öll séu börnin að
vaxa úr grasi segist hann ekki sakna
þess að hafa lítil börn á heimilinu.
„Næst verður það afabarnið, ég er
farinn að bíða eftir því. Loksins er
þetta orðið þægilegt, núna erum
við farin að njóta lífsins. Við erum
öll mikil jólabörn og okkur finnst
aðventan sérstaklega skemmtileg.
Þá skreytum við mikið og spilum
jólatónlist.“
Heldur honum á jörðinni
Jói Fel hefur verið bakari í tæp 30
ár og sinn eigin herra í 15 ár. Des­
ember er sérstakur álagsmánuður
hjá bökurum líkt og hjá svo mörg­
um í samfélaginu en Jói kann að
meta fyrirganginn sem fylgir. Þrátt
fyrir að vera kominn með fimm bak­
arí starfar hann ennþá á gólfinu og
elskar að vera hvítur upp fyrir haus
af hveiti. „Mér finnst alltaf jafn gam­
an að mæta í vinnuna og þar sem
ég er bakari vil ég vinna sem bak­
ari. Þótt við séum með yfir 70 manns
í vinnu er aðeins ein manneskja á
skrifstofunni og það er konan mín.
Eina skiptið sem ég fer þangað inn
er þegar hún þarf að tala við mig. Ég
sest aldrei niður á skrifstofu og vinn
þaðan,“ segir hann en bætir aðspurð­
ur við að planið hafi aldrei verið að
opna svo mörg bakarí.
„Ég held að maður ætli sér sjaldn­
ast að verða svona umsvifamikill en
samfélagið býður ekki upp á að hafa
færri búðir. Þú lifir ekki af einni búð.
Annars er ég rosalega kappsamur
og vil alltaf vera að. Ég er alltaf með
hugmyndir í kollinum og ef ég fengi
einn að ráða væri ég örugglega búinn
að opna tíu bakarí. En sem betur fer
dregur konan mig niður á jörðina.“
Þrátt fyrir atið segist hann ná að
trappa sig niður þegar hátíðin hefst.
„Það kemur með vananum. Ég er
vanur því að það sé mikið að gera á
þessum tíma enda þýða jólin vinnu
hjá mér. En sem betur fer næ ég
alltaf að slappa af þegar jólin koma.
Ég passa mig líka að taka mér góð frí
inn á milli. Fyrir bakara er það gott frí
ef hann fær að sofa út einn morgun­
inn. En þetta er lífið og svona vil ég
hafa þetta. Mér finnst skemmtilegast
þegar mikið er að gera og ég er á kafi
í hveiti að búa til tertur, smákökur og
sörur.“
Sem mest af sykri og rjóma
Þrátt fyrir að vera mikið matargat er
Jói í þrumuformi. Leyndarmál hans
er að passa hvað hann setur ofan í sig
á hinum venjubundna degi en leyfa
sér að njóta þegar mikið stendur til.
„Á okkar heimili borðum við góð­
an og ferskan mat. Við búum allt til
frá grunni. Við höfum tíma til þess
vegna þess að þetta er alltaf eitthvað
einfalt.
Ég elda hollan mat, mikið fersk­
an fisk, pasta og kjúkling, og þegar
maður er jafn vanur í eldhúsinu og
ég þá hristir maður þetta bara fram
úr erminni. Um hátíðir, þegar ég
ætla að gera vel við mig og mína,
nota ég hins vegar rjóma og sykur
og sem mest af því. Mér finnst voða­
lega leiðinlegt þegar fólk sparar við
sig á slíkum stundum,“ segir Jói sem
er einnig duglegur að mæta í rækt­
ina. „Líkamsræktin er áhugamálið
okkar Unnar. Við lifum og hrærumst í
vinnunni og reynum svo að fara eins
oft saman í ræktina og við getum. Í
desember hef ég þó farið sjaldnar en
vanalega en annars fer ég daglega.“
Líkamsræktaráhugi Jóa byrjaði
snemma. „Ég held að ástæðan hafi
mikið til verið sú að ég var alltaf
mjög stór og sterkur. Það lá beinast
við að fara í þetta. Ég var ekki nema
16–17 ára þegar ég byrjaði að lyfta
og það af fullum krafti. Við erum í
þessu öll fjölskyldan. Þrjú elstu lyfta
og æfa mikið, bæði fótbolta og cross­
fit. Yngstri strákurinn er of ungur
fyrir lyftingar en hann nálgast svarta
beltið í karate.“
Steranotkun kemur ekki á óvart
Hann segir hrikalegt að fylgjast með
fréttum af steranotkun íslenskra
ungmenna. „Ég verð að viðurkenna
að mig grunaði að þetta væri svona
algengt. Ég bæði sé þessa ungu
menn í ræktinni og svo hafa krakk­
arnir sagt mér sögur af strákum úti
í bæ sem eru að monta sig af þessu
og eru ekkert að fela þetta. Pressan
í samfélaginu er svo gríðarleg. Það
verður allt að gerast strax í dag. Það
er ekki hægt að gefa sér tíma í eitt
eða neitt. Þessir ungu menn vita bara
ekkert um hvað líkamsrækt snýst og
ég held að þetta sé af sama meiði og
fíkniefnanotkun; fólk hugsar ekkert
fram í tímann. Þetta er afskaplega
sorgleg þróun.
Það er ýmist of eða van hjá okkur
Íslendingum. Annaðhvort erum við
feitasta þjóð í heimi eða sú sterkasta.
Það þarf allt að vera svo mikið. Þessi
meðalvegur er vandfarinn,“ segir
hann og bætir við að það sé örugg­
lega erfitt að vera ung manneskja í
dag. „Ég er alveg viss um það enda
hef ég verið að ala upp börn og veit
hvað þessi utanaðkomandi pressa
varðandi útlit, fatnað, tæki og tól og
allt það er gríðarleg. Við verðum bara
að halda vel utan um unglingana
okkar. Við Unnur gerum það og höld­
um þeim við hollan mat, æfingar og
skóla. Við höfum verið mjög heppin.“
Alltaf jafn skotinn
Jóhannes og Unnur eru samstíga
hjón bæði í starfi og einkalífi. Hann
segir að eftir því sem aldurinn fær­
ist yfir sé samveran þeim dýrmætari.
„Bara að eyða tíma saman í ræktinni,
heima eða uppi í bústað. Það er alltaf
jafn notalegt.“
Aðspurður hvað það hafi verið
við Unni sem hafi unnið hjarta hans
hugsar hann sig um í smá stund en
segir svo: „Mér fannst hún svo flott,
svo mikil heimskona. Oft er líka sagt
að maður leiti að konu sem minni
mann á mömmu sína. Þegar við
kynntumst fannst mér eins og ég
væri kominn heim. Ég vissi að ég
hefði fundið þá einu réttu. Ég er alltaf
jafn skotinn í henni,“ segir hann
brosandi.
Foreldrar Jóa búa einnig á höfuð­
borgarsvæðinu og að hans sögn
er sambandið gott í fjölskyldunni.
„Mamma og pabbi eru eldhress.
Auðvitað mætti alltaf vera meira
samband en við reynum að heim­
sækja þau reglulega. Við höldum fast
í allar hefðir og mætum alltaf í sveita­
hangikjötið til mömmu og pabba á
jóladag. Það er alltaf jafn gott að fá
mömmumat og stundum segir yngsti
sonurinn að hún eldi betri mat en ég.
Mamma eldar bara allt öðruvísi mat
en ég. Hennar matur er þessi gamli
góði mömmumatur. Á meðan ég vil
hafa allt nýtískulegt og lítið eldað
„Ég strengi alltaf sama áramótaheitið en það
er að geta strengt það aftur á næsta ári.
Jóhannes Felixson er orðinn 45 ára og hefur, að
eigin sögn, hafið seinni hálfleikinn. Jói Fel ræðir um
jólahefðir, vinnuna, ástina og föðurhlutverkið auk
þess sem hann gefur lesendum girnilegar uppskriftir
að kræsilegum hátíðarmat.
„Oft er sagt að maður leiti að konu
sem minni mann á mömmu sína
Indíana Ása Hreinsdóttir
indiana@dv.is
Viðtal
Jólabarn Jói segir alla fjölskylduna sam-
anstanda af jólabörnum og að aðventan
sé í sérstöku uppáhaldi. mynd SigTRygguR ARi