Dagblaðið Vísir - DV - 15.04.2014, Blaðsíða 42

Páskablað 15.–22. apríl 201442 Fólk Viðtal
myndatöku á handleggnum og
sminkan fékk að vera með að full­
klára farðann. Ætli þetta sé ekki í
fyrsta skipti sem röntgenherberginu
var breytt í búningsherbergi og sjúk­
lingur farðaður á meðan. Að minnsta
kosti skemmtu læknarnir sér yfir að­
förunum.
Ég var hins vegar ansi tauga­
spenntur. Leikritið var að hefjast,
gestirnir mættir og forsetinn á fremsta
bekk. Ég spurði lækninn hvað ég ætti
að gera og hann sagði að ég yrði að af­
lýsa sýningunni og fara í gifs. Ég tók
það ekki í mál enda sýningin þá þegar
byrjuð og því ekki í boði að senda
gestina heim. Að lokum féllst hann á
að sprauta í hendina deyfilyfjum til
að minnka sársaukann. Hann sagði
mér svo að fara varlega og að hlífa
hendinni. Hann vissi ekki að inn­
koman fólst í því að ég átti að labba
á höndum inn sviðið. Ég þaut nið­
ur í leikhús og inn á svið, rétt í tæka
tíð. Ég skelli mér í handstöðu og reyni
að labba á höndum inn á svið, og átta
mig þá á því að önnur höndin er al­
veg dauð. Ég finn ekkert fyrir henni.
Ég er því við það að velta af sviðinu á
forsetann en tekst að bjarga þessu fyr­
ir horn með því að fara kollhnís. Þetta
var afar sérstakt. Ég lét svo setja gifsið
á hendina en braut það af hverja helgi
fyrir sýningu og þurfti svo að setja það
aftur á eftir hverja helgi. Þetta voru
fjórar sýningar hverja helgi og enginn
tók eftir því að íþróttaálfurinn væri
handleggsbrotinn.“
Maðurinn á bak við Latabæ
Það er ljóst að Magnús býr yfir
einstakri þrautseigju. Frásagnir hans
eru líflegar og svo virðist sem líf hans
hafi verið þéttskipað æsilegum við­
burðum þar sem hver rekur annan.
Það er ekki hjá því komist að velta
því fyrir sér hvaða mann hann hafi að
geyma. Hver er maðurinn á bak við
íþróttaálfinn og Latabæjarveldið? Á
meðan Magnús rifjar upp sögur sýnir
hann blaðamanni myndir frá lífi sínu
og störfum á stórum skjá. Þar birtist
hann með heimsþekktum þjóðar­
leiðtogum á borð við Berlusconi,
David Cameron og Michelle Obama.
Blaðamaður grípur örstutta þögn í
hraðri frásögn og spyr hvar ferðalagið
hafi hafist. Að því kemst hann.
Það hófst í Reykjavík. Því þar
fæddist Magnús.
Lærði mikið af foreldrum sínum
Foreldrar Magnúsar eru Eyjólfur
Magnússon og Þórveig Hjartardóttir
sem störfuðu við kennslu og um­
önnun barna. Fjölskyldan þvældist
á milli landshorna eins og títt var um
þá stétt. Magnús flutti oft og náði því
sjaldan að mynda sterk tengsl við
kunningja sína og leikfélaga. Hann
átti ekki eftir að eignast trúnaðar­
vini fyrr en seint á unglingsárum.
„Kennarastarfið krafðist flutninga og
því þvældist ég á milli. Það var frá­
bært að mörgu leyti þar sem ég hitti
fyrir margt fólk og kynntist áhuga­
verðum persónum. Átti til dæmis
fremur breiðan hóp af kunningjum
en fáa trúnaðarvini. Þá eignaðist ég
ekki fyrr en seinna á ævinni. Ég leiddi
nú samt ekki hugann að þessu sem
lítill drengur, ég var atorkusamur og
fann mér ávallt eitthvað að gera eins
og að vera í hljómsveit, í íþróttum og
að teikna.
Ég held að ég hafi verið lesblindur,
ég bjó mér til sérstaka aðferð til að geta
komið mér í gegnum námsbækur. Not­
aði sjónminnið til að bjarga mér, styrk­
leikar mínir í dag liggja í því sem ég
þurfti að sigrast á í æsku. Ég á til dæm­
is auðvelt með að horfa á bíómynd
sem er öll í bútum, ég get raðað henni
saman á nokkrum sekúndum. Það er
einhver afleiðing af því sem ég þjálfaði
sjálfur með mér. Ég á auðvelt með að
sjá ramma uppbyggingu mynda sem
kemur sér vel í mínu starfi.
Ég var hugmyndaríkt barn og átti
bara frekar góða æsku. Ég var oftast
í þeirri stöðu að pabbi kenndi mér.
Það var ekki alltaf gaman að hafa
pabba sinn sem yfirkennara eins og
allir geta ímyndað sér. Þá er maður
nemandi, ekki sonur. Þótt að ég væri
ekki alltaf ánægður yfir hlutskipti
mínu þá hafði pabbi mikil og góð
áhrif á mig. Hann kenndi bæði bók­
legar greinar og leikfimi og sund auk
þess sem hann rak kvikmyndahúsið í
Borgarnesi. Hann gerði margt og tók
mig oftast með þannig að sem sonur
hans þá tók ég einnig þátt í mörgu.“
Fimm ára íþróttaálfur
Magnús var aðeins fimm ára þegar
hann fór að vinna. Hann hljóp með
símskeyti um Borgarnes þvert og
endilangt og stundum út fyrir bæinn
enda bjó þar einhleypur maður sem
fékk ótæpilegt magn símskeyta frá
örvæntingarfullum konum í bænum.
„Símskeyti virkaði þannig að einhver
hringdi niður á pósthús/símstöð og
ég náði í viðkomandi í símann. Lúlla
sem vann á símanum opnaði glugg­
ann og öskraði, Maggi – skeyti!
Ég kom hlaupandi og náði í lítið
blað og hljóp svo af stað til að ná í við­
komandi í síma. Á þessum tíma voru
ekki allir komnir með símtæki.
Þá beið hinn aðilinn á enda
línunnar eftir að ég næði í viðkom­
andi og því nauðsynlegt fyrir mig að
hlaupa eins hratt og ég gat.
Það bjó einhleypur maður um
fjóra kílómetra utan við bæinn. Ég
þurfti oft að hlaupa til hans. Það voru
margar konur að hringja í hann um
helgar. Ekki mikið um einhleypa
menn í Borgarnesi svo það mæddi
mikið á honum og mér sem þurfti
að hlaupa oft og iðulega til hans með
skeyti.
Þetta voru stundum tvö símtöl á
dag, fjórir kílómetrar til hans og til
baka. Þetta eru átta kílómetrar. Tals­
verð vegalengd fyrir barn en jók út­
haldið sem kom sér vel síðar í lífinu.“
Hann starfaði við þetta í nokkur
ár og segist oft hafa orðið sársvangur
á öllum þessum hlaupum. Því borð­
aði hann ber og annað tilfallandi sem
konur bæjarins létu honum í té yfir
daginn. Sannkallaður lítill íþróttaálf­
ur.
„Ég var oft svangur og örmjór. Ég
grenjaði mig inn á nokkrar konur sem
gáfu mér að borða. Ég sjarmeraði
þær til og sagði stundum að mamma
hefði ekki vaknað nógu snemma til
að gefa mér að borða. Sem var reynd­
ar alls ekki rétt því mamma var frábær
húsmóðir en ég var bara alltaf svang­
ur á þessum árum.
Ég átti það til að teygja mig bara í
ber sem uxu á trjám á leiðinni, rifs­
ber og slíkt – íþróttanammi. Stundum
stökk ég inn í garða og náði mér í
stóra rabarbara. Ég var strax orðinn
lítill íþróttaálfur.“
Með laun á við forsetann
Fjórtán ára flutti fjölskyldan til
Hvammstanga. Þar upplifði Magnús
sinn besta tíma í uppvextinum.
„Ég var fjórtán ára og byrjaður
að standa á eigin fótum og það var
gríðarlega gaman. Í bæjarfélaginu
var nánast ekkert um að vera. Ekkert
íþróttahús og engin sundlaug og mik­
ið sjokk fyrir íþróttastrák. Ég notaði
því öll tækifæri til að hlaupa og hreyfa
mig.
Ég tók snemma þátt í rörsteypu á
Hvammstanga. Það var hálfgerð fang­
elsisvinna. Þar var ég lokaður inni við
að steypa rör í akkorði. Það er ein
magnaðasta vinna sem ég hef unnið.
Ég held að ég hafi verið með svipuð
laun og forsetinn. Það var gert ráð fyr­
ir því að meðalmaður framleiddi um
30 10 tomma rör á dag. Ég var mjög
röskur ungur maður og gerði 300 rör
á dag. Ég var 15 ára, ég vann frá sjö
á morgnana til tvö á nóttunni. Þetta
var ógeðsleg vinna en mér fannst
hún skemmtileg. Ég leit á vinnuna
sem keppni og keppti við sjálfan
mig hvað ég gæti steypt mörg rör á
dag. Ég hef allt mitt líf unnið í mikilli
akkorðsvinnu. Svo tók ég stundum að
mér á kvöldin að bóna bíla. Ég bónaði
alla bíla bæjarins með félögum mín­
um. Við þóttum gera þetta vel, vorum
meira að segja látnir sækja lögreglu­
bílinn og keyrðum hann fram og til
baka þótt við værum próflausir.
Missti góðan vin
Magnús hélt uppi flakkinu að hætti
foreldra sinna. Fimmtán ára flutti
hann til Englands og stundaði nám
í ensku og prófaði hnefaleika. Þar
styrktust vinaböndin við vini hans,
Ingu Helgadóttir, eða Systu kennda
við Kentucky á Íslandi, og æskufélaga
hans, Steinar Skúlason, sem lést fyrir
aldur fram í bílslysi.
„Á þessum árum flaug mér í hug
að læra ensku og prófa hnefaleika
og því fór ég til Englands. Þar í landi
kynntist ég svo enn betur æskuvini
mínum, Steinari Skúlasyni heitnum
og Systu sem ég á enn sem vin.
Hann Steinar heitinn hefði orðið
fimmtugur núna 20. apríl. Hann lést
21 árs í bílslysi á Keflavíkurvegi. Það
var mikil sorg fyrir mig. Fyrsti alvöru
missirinn og hann breytti mér til
frambúðar. Þá uppgötvaði ég hversu
viðkvæmt lífið er. Hversu stutt er á
milli þess að það sé allt í lagi og von­
leysis. Það er hending ein og þess
vegna svo mikilvægt að njóta ferðar­
innar.
Við vorum mjög góðir vinir og ég
fór við þetta að draga andann öðru­
vísi. Lífið gæti allt eins verið mér horf­
ið á morgun.
Auðvitað týni ég eins og aðrir
þessum mikilvæga fróðleik öðru
hverju. En hann er þarna samt. Ég
veit að það að lifa í núinu hefur enga
merkingu ef maður hugsar ekki til
framtíðar. Núið þýðir ekki núna. Það
að lifa í núinu þýðir að maður vonar
að það sé morgundagur og að maður
veit að gjörðir manns hafa áhrif. Bæði
til góðs og ills. Það er stanslaus bar­
átta hins einstaka manns að breyta
rétt með þessa vitneskju í farteskinu
og auðvitað er línan sú að gera miklu
meira af því góða en hinu illa. Þetta er
lína sem maður dansar á allt sitt líf.
Lát Steinars færði mér þessa vitneskju
snemma á lífsleiðinni.“
Bjargaði skólafélögunum
Sautján ára fór Magnús til Noregs
og stundaði nám í lýðháskóla. Hann
naut sín vel í skapandi skólastarfi
og ekki leið á löngu þar til hann var
orðinn að hetju í skólanum eftir að
hafa bjargað skólafélögum sínum frá
því að verða úti í fimbulkulda.
„Mér fannst Norðmenn hálf­
leiðinlegir en samt naut ég mín vel
í Noregi. Í skólanum sem ég gekk í
ríkti mikil sköpunargleði. Ég tók þátt
í upp færslu sem fór um allan Noreg
– danssýningu – og þemað var á móti
kjarnorku. Sem betur fer er þetta ekki
til á myndbandi,“ segir hann og hlær.
„Ég málaði og bjó til höggmyndir og
hafði unun af því að skapa. Í þessum
skóla voru tvinnaðar saman listir og
íþróttir á mjög árangursríkan hátt.
Þarna var sáð einhverju fræi sem
ég bý enn að í starfi mínu við Latabæ.
Þetta var ekki tíðindalaust.
Ég var verðlaunaður fyrir að bjarga
félögum mínum með því að grafa þá
í fönn. Þá kom íslenska lopapeysan
sér vel. Við vorum á gangi, á leiðinni
í fjallakofa, þegar við lendum í brjál­
uðu veðri og verðum næstum því úti.
Ég greip þá til þess ráðs að grafa okk­
ur niður, tólf manna hóp, þar af einn
Indverja sem hafði aldrei áður séð
snjó. Sá var nærri dauða en lífi. Ég
hef aldrei verið jafnþakklátur ís­
„Ég gleypti
mikið af
blóði og læknir
sagði við mig að
ég yrði hreinlega
að æla blóðinu
Í heljarformi Magnús hefur þurft að
vera í toppformi sem íþróttaálfur og gerir
líkamsræktaræfingar hvar og hvenær sem
honum gefst færi á. „Núna segi ég stopp,
ég ætla mér ekki að vera í búningnum á
sextugsaldri,“ segir hann og hlær.
Alltaf í búningnum Í 20 ár hefur Magnús verið bundinn í hlutverki íþróttaálfsins. Honum
reiknast til að hafa verið í búningnum sem samsvarar fjórum árum.