Dagblaðið Vísir - DV - 15.04.2014, Blaðsíða 44

Páskablað 15.–22. apríl 201444 Fólk Viðtal
lensku ullinni, því ég fór úr öllum
fötunum og fór í íslenska ull og regn-
gallann yfir. Ullin bjargaði mér alveg.
Ég stóð þarna og gróf snjó í tíu tíma
stanslaust. Félagarnir gáfust allir upp
og skriðu ofan í svefnpoka sem snjó-
aði yfir þannig að ég þurfti að hafa
mig allan við að koma þeim í skjól
þar sem hver mínúta skipti máli. Eft-
ir þennan atburð var ég hálfgerð hetja
í skólanum og þurfti lítið að leggja til
málanna eftir það,“ segir hann og
brosir út í annað.
Reif niður heilan skóg
Dugnaður hans hefur stundum kost-
að hann vandræði og árekstra. Hann
veldur þeim seinvirkari gremju. Svo
fór í Noregi þar sem hann var rekinn
úr sinni fyrstu vinnu fyrir hamslaust
skógarhögg.
„Í Noregi var ég rekinn úr
starfi í fyrsta skipti. Ég tók að mér
skógarhögg í sumarvinnu. Það var
kvóti sem átti að fylgja en ég var í
toppformi og reif niður skóginn með
keðjusög og hjó þetta allt niður. Það
varð allt brjálað. Á tveimur vikum
kláraði ég vinnu þriggja til fjögurra
mánaða. Ég eyðilagði bónuskerfi sem
skógarhöggsmenn unnu eftir og þeir
urðu mér afskaplega reiðir. Sögðu við
mig: Þú ert Íslendingur, kemur hér í
skamman tíma og setur allt í upp-
nám. Við eigum eftir að vera hér í
lengri tíma! Þeir létu reka mig vegna
þess að Norðmenn áttu að ganga fyr-
ir og ég því rekinn fyrir dugnað. Þetta
var alveg fáránlegt,“ segir hann og
hlær að minningunni.
Alltaf allsgáður
Magnús sneri heim til Íslands eftir
frægðarför í Noregi. Enn átti hann eft-
ir að finna sína fjöl. Verða húsasmið-
ur, íþróttamaður ársins, frumkvöðull
ársins, Evrópumeistari og seinna að
heimsþekktum baráttumanni fyrir
heilsu barna og frumkvöðull í fyrir-
tækjarekstri.
Hann hóf leikfimikennslu
í World Class og tók iðjuna
alla leið eins og hans var
von og vísa. Hann kenndi
á kvöldin og tímarnir voru
mjög vinsælir og þóttu
einir hörðustu tímarnir
í bænum. Hann lang-
aði að verða arkitekt
en byrjaði á því að
læra smíði. Honum
fannst hann þurfa
að vita hvernig hús
væru byggð áður
en hann teiknaði
þau. Samhliða
smiðsnáminu
laumaðist hann
til að klára
stúdentspróf
í kvöldskóla.
Atorkan
vekur hug-
renningar
um hams-
lausa
skógarhögg-
ið í Noregi.
Hvernig kom
hann öllu þessu í
verk? spyr blaðamaður.
„Ég drakk aldrei áfengi eða reykti.
Ég var alltaf allsgáður og kom því
miklu í verk, og eftir að hafa misst
vin minn þá sökkti ég mér í nám og
vinnu og áhugamálin mín, sem voru
íþróttir og hönnun, en þá sérstaklega
hönnun bíla.“
Ekki ofvirkur heldur þrautseigur
„Ég heyri mjög oft að ég sé ofvirkur.
Ég hef oft verið að velta þessu fyrir
mér. Enginn í fjölskyldu minni myndi
segja þetta um mig, að ég sé ofvirkur.
Þau myndu frekar lýsa mér sem dug-
legum. Ég er alinn upp við dugnað
og fyrirmyndir mínar í fjölskyldunni
voru öflugar. Ofvirkur einstakling-
ur getur líkast til ekki einbeitt sér að
sama hlutnum eða verkefni í 20 ár.
Þeir sem hafa verið mér samferða í
rekstri Latabæjar vita líka að ég bý
yfir mikilli þolinmæði og þrautseigju.
Uppbygging Latabæjar kostaði þolin-
mæði, ég var með miklar hugmynd-
ir og væntingar en þurfti lengi vel að
sætta mig við allt aðra útkomu en ég
vonaðist eftir.“
Rétt hugmynd á röngum tíma
Latibær varð til við skrif fyrstu bók-
arinnar árið 1994. Þá hafði Magn-
ús haldið fyrirlestra um heilsu um
allt land og kenndi auk þess leikfimi
úti um allan heim eftir að hafa náð
árangri á heimsmælikvarða. Hann
varð þess var á ferðum sínum að for-
eldrar voru uggandi og ráðalausir.
Offita var farin að há börnum í meira
mæli og þar hafði hreyfingarleysi og
verra mataræði töluvert að segja.
Magnús varð æ sann-
færðari um að hér gæti
hann lagt sitt lóð á vogarskálarnar og
hugmyndin að Latabæ kviknaði.
„Ég sá að offita og hreyfingarleysi
var farið að há börnum og ungling-
um. Mataræðið var að breytast mjög
hratt og menning unga fólksins líka,
tölvunotkun var að aukast og stafræn
afþreying að taka við af útileikjum.
Ég sá líka að það var gat á mark-
aðinum. Það voru engar heilsusam-
legar fyrirmyndir fyrir börn. Það var
engin hvatning til staðar, engin já-
kvæð hvatning til heilbrigðis.
Svoleiðis gerist ekki að sjálfu sér.
Iðnaðurinn var lokaður fyrir þessari
jákvæðni og upptekinn af öðru. Ég sá
það sjálfur þegar ég fór í leiðangur til
Silicon Valley fyrir tæpum 20 árum og
fór þá á fjölda funda. Erindi mitt var
að mig langaði að búa til tölvuleik þar
sem krakkar hreyfðu sig fyrir fram-
an skjáinn. En ég talaði fyrir daufum
eyrum. Ég hafði rétt fyrir mér á
röngum tíma. Seinna átti Wii
eftir að koma á markað
og vekja vinsæld-
ir. Ég þurfti því
að finna hug-
mynd minni
annan farveg.
Ég talaði ekki
bara fyrir dauf-
um eyrum í
Bandaríkjun-
um heldur líka
hér heima.
Ég sat ör-
ugglega 400
fundi áður
en mér tókst
að efna til
maraþons
barna og heilsu-
átaks og þegar ég
ræddi við sjáv-
arútvegsfyrir-
tæki um
mikilvægi þess að efla neyslu ung-
menna á fiskmeti fékk ég þau svör
að innlendur markaður skipti þá litlu
máli. Samfélagsleg ábyrgð var í lág-
marki. Alltof fáir sáu sér sérstakan
hag í því að vinna að slíkum málum.
Bókaútgáfa vindur upp á sig
„Við vildum finna réttu lausnirnar
á þessu og fórum af stað í að finna
rétta fólkið með okkur. Ég ræddi við
Karl Helgason sem var með Æsk-
una. Hann er gríðarlega öflugur mað-
ur, einn af þeim mönnum sem ég hef
hitt sem virkilega langaði að láta gott
af sér leiða. Hann gaf ekki bara hvaða
bækur sem er út, hann langaði að
hafa áhrif – að þær byggju yfir boð-
skap. Ég gerði þrjár bækur og gaf þær
út. Í þeim liggur upphafið. Svo gerði
ég leikritið áðurnefnda sem sló svona
rækilega í gegn. Eftir að hafa gefið
út bækur, leikrit og Latabæjarspilið,
þá stofnuðum við Ragnheiður Mel-
steð formlega fyrirtækið Latabæ. Við
fylgdum því eftir með annarri sýn-
ingu í Þjóðleikhúsinu, stofnuðum út-
varpsstöð og eigið hagkerfi í kringum
hvatningu til barna. Lató-hagkerfið. “
Lató er betri en íslenska krónan
Seðlabankinn setti sig uppi á móti
Lató-hagkerfinu. Magnús hlær að
því í dag en öllu gamni fylgir alvara.
„Hagkerfi sem mæla hamingju frem-
ur en auð vinna á í heiminum.
Seðlabankinn var alls ekki hrifinn
af þessu hagkerfi, þeir urðu alveg
brjálaðir í bankanum. Ég skil eigin-
lega ekki af hverju Lató er ekki í um-
ræðunni um evruna,“ segir Magnús.
„Lató-peningar munu bara vaxa,
hagvöxturinn er mældur út frá
hamingju og hollustu. Ég var í við-
tali í þætti í Bretlandi í síðustu viku
þar sem var verið að segja að ís-
lenskt hráefni væri það hollasta í
heimi, ég held að við gætum bara
staðið nokkuð framarlega með
Lató í hagkerfinu, til dæmis gegn
dollar. Lató er miklu betri en krón-
an, Seðlabankinn þyrfti ekki að
stjórna myntinni, fólkið ætti að
taka það að sér og gengið færi
eftir hamingjunni. Ég held að
flestir myndu gefa allar sínar
krónur og allar sínar evrur
til þess að verða heilbrigðir.
Þegar þú verður veikur, þá
ertu tilbúinn að gefa allar
þínar eigur til þess að öðl-
ast heilsuna aftur. Þess
vegna er skynsamlegt
að vera með hagkerfi
sem mælir heilsu og
hamingju, frekar en
annað.“
Haldið í útrás
Latibær stækk-
aði og dafnaði
og Magnús fékk
með sér góðan
hóp af fólki, með-
al annars CCP og
Baltasar Kormák,
til að vinna fyrir sig
kynningarefni fyrir er-
lendan markað. Stefnan
var sett á framleiðslu sjónvarpsefn-
is fyrir börn.
„Við ákváðum að gera kynn-
ingarefni til að sýna erlendis. Við
lögðumst í ferðalög um heim-
inn, ég og Ágúst Freyr Ingason,
og börðumst fyrir því að selja hug-
myndina um Latabæ. Við tókum
mjög góðan tíma í þetta, ferðuðu-
mst um heiminn og kynntum okk-
ur hvernig menn fóru að þessu. Að
því kom að okkur tókst að ná fundi
með stórfyrirtækinu Nickelodeon. Þá
var komið að stóru stundinni ekkert
mátti klikka.“
Blóðug sala
Það reyndi töluvert á Magnús áður en
hann náði að selja hugmyndina um
Latabæ til Nickelodeon. Ellefu dög-
um fyrir brottför fór hann í hálskirtla-
töku og átti að taka því rólega í kjöl-
farið. Magnús fór hins vegar í það að
búa til kokkabók og nokkrum klukku-
stundum fyrir flugið til Bandaríkj-
anna fór að blæða úr skurðinum.
„Blæðingin var óhemjumikil.
Ég fór upp á slysadeild og það var
brennt fyrir sárið í hálsinum. Þá var
klukkan eitt og flugið klukkan fjög-
ur. Ég gleypti mikið af blóði og læknir
sagði við mig að ég yrði hreinlega að
æla blóðinu, líkaminn réði ekki við
þetta annars. Ég fékk það ekki af mér
enda nýbúið að brenna fyrir sárið og
það var allt saman heldur viðkvæmt.
Ég var í bölvuðu basli með þetta en
vildi alls ekki sleppa fundinum. Ég fór
bara í flugvélina og læknirinn varaði
mig við og sagði: Þú verður veikur. Ég
mæli ekki með því að þú farir.
Ég fór af stað og það leið ekki á
löngu þar til þrýstingurinn í háloftun-
um varð til þess að ég varð fárveik-
ur. Ég varð svo veikur að ég man eftir
því að ég lá þarna og hugsaði að það
væri stutt í að ég færi að banka upp á
hjá Lykla-pétri. Það var kallað á lækni
um borð sem reyndi að hlúa að mér
og ástandið þótti svo alvarlegt að við
komuna til Bandaríkjanna beið hjóla-
stóll við landganginn og það hafði
verið kallaður til sjúkrabíll og búið að
panta innlögn á spítala í nokkra daga.
Ég greip í Ágúst félaga minn í ofboði
við þessa uppgötvun og sagði: Ég er
ekki að fara í hjólastól úr þessari vél.
Ég er að fara að selja heilbrigðasta
barnaefni í heimi og ég ætla ekki að
fara af flugvellinum í sjúkrabíl. Það
kemur ekki til greina!
Svo fór að Ágúst studdi mig á
leiðinni út úr flugvélinni, ég fór beint
upp á hótel. Þar var ég fárveikur alla
nóttina, svitnaði og svitnaði og missti
marga lítra af vatni. Ég vaknaði síðan
klukkan 9 um morguninn, harkaði af
mér, fór í sturtu og skellti mér í jakka-
föt og bindi. Ég mætti á fundinn, tók
söluræðuna, gerði armbeygjur og fór
í heljarstökk, splitt, spíkat og allt heila
klabbið. Ég var búinn að bíða eft-
ir þessu tækifæri í mörg ár og ætlaði
ekki að láta tækifærið renna mér úr
greipum. Ég var með þeim í tvo tíma
að selja þetta og tókst það. Þau vildu
framleiða 40 þætti.“
Í búningnum í samfellt fjögur ár
Fram undan var heljarmikið átak
heima á Íslandi. Magnús tók þá
ákvörðun að byggja kvikmyndaver
í Garðabænum, fullbúið stúdíó, og
framleiða þættina á Íslandi. Hann réð
til sín hæfileikafólk úr öllum áttum
og fyrstu þættirnir urðu til – 40 þættir
sem urðu að þremur þáttaröðum.
Latibær er enn að selja þessa
fyrstu þætti og reyndar fóru þeir ný-
verið í birtingu á Netflix um víðan
heim, meðal annars í Suður-Ameríku
þar sem risastórt markaðssvæði hefur
opnast fyrirtækinu eftir mikla vinnu.
Magnús gerði eins mikið sjálfur og
honum var unnt. Hann lagði nótt við
dag og strax fór hann að sinna fjöl-
mörgum hlutverkum innan fyrirtæk-
isins.
Það ætlaði hann sér ekki og sér-
staklega ætlaði hann sér ekki að fest-
ast í hlutverki íþróttaálfsins í öll þessi
ár.
„Vinna mín hefur ávallt falist í því
að sinna fjölmörgum hlutverkum,
forstjóri, handritshöfundur, leikstjóri,
leikari, fyrirlesari og íþróttamaður. Ég
var um þrítugt þegar ég gaf út fyrstu
bókina um Latabæ. Tíu árum seinna
var ég fertugur og byrjaður að leika í
þáttunum um Latabæ. Ég leitaði úti
um allt að íþróttaálfinum en fann
hann ekki, svo var bara komið að tök-
unum. Ég ætlaði mér að leikstýra en
ekki að leika. En svo lenti ég í því og
festist í búningnum í öll þessi ár.
Ég hef reiknað það út í gamni
mínu að ef tekinn er saman sá tími
sem hefur farið í tökur, þá hef ég verið
tæp fjögur ár samfleytt í búningnum.
Eiginlega er búningur íþróttaálfs-
ins skíðagalli enda er hann 45 gráða
heitur. Ég ætlaði aldrei að gera þetta
að ævistarfi og sérstaklega ekki á
fimmtugsaldri.
En þannig fór um sjóferð þá. En
núna segi ég stopp, ég ætla mér ekki
að vera í búningnum á sextugsaldri,“
segir hann og hlær.
Talinn geggjaður
Samferðamenn Magnúsar eiga það til
að hrista hausinn yfir öllum atgangin-
um í honum. En sannast sagna
„Það vill
enginn
verða ofurhetja
og hafa alltaf
rétt fyrir sér
„Svo geri ég
20 hopp
á meðan ég bíð
eftir leigubíl
Opnar skemmti-
garða víða um heim
„Stefnt er að opnum
á næsta ári í City of
Arabia, aðrir munu rísa í
Katar og Kasakstan og
á fleiri stöðum.“
Mynd OZZO PHOTOgRAPHy