Dagblaðið Vísir - DV - 15.04.2014, Blaðsíða 36

Páskablað 15.–22. apríl 201436 Fólk Viðtal
U
ngfrú meðfærileg var hlut-
verkið hennar. Þegar þær
klæddu sig upp í síðkjóla og
bikiní fyrir borgarstjórnar-
fund árið 1983. Þá sat Guð-
rún Jónsdóttir í borgarstjórn fyrir
Kvennaframboðið en hún tók einnig
þátt í stofnun bæði Kvennaathvarfsins
og Stígamóta.
Hún var femínískur aktívisti af lífi
og sál. „Það er banalt að segja það en
það var eins og ég frelsaðist við allar
þessar aksjónir. Þetta færði mér nýja
vídd í lífið. Ég sættist við sjálfa mig,
sem gerði það að verkum að mér leið
mjög vel. Ég var ánægð með lífið og
það sem ég var að gera. Mér fannst
það bæði gefa mér mikið og um leið
fannst mér ég geta lagt eitthvað af
mörkum til samfélagsins.
Það var einstakt að fá tækifæri til
að upplifa það. Eða finnast ég vera í
þeirri stöðu. Það var nóg að mér þætti
það,“ segir hún hlæjandi, hógværðin
uppmáluð – konan sem fékk riddara-
kross fyrir framlag sitt til réttindabar-
áttu og frumherjastörf í félagsráðgjöf.
Við sitjum í stofunni á heimili
hennar fyrir austan fjall, í fjölbýlishúsi
fyrir eldri borgara, ellimannablokk-
inni eins og hún kallar hana, á hlýlegu
og persónulegu heimili þar sem blóm
í björtum litum, útskorið í gler, hangir í
glugganum. Þetta er hennar handverk,
eitthvað sem hún hefur verið að dunda
sér við á milli þess sem hún flakkar um
heiminn, les og spilar bridds.
Hún ber ekki með sér að vera 83
ára, klædd í fjólubláan íþróttagalla og
hreystin uppmáluð og er hálfhissa á
að ég sé komin til þess að heyra sögu
hennar.
Hún hefur frásögnina og næsta
klukkutímann eða svo mæli ég varla
stakt orð af vörum, sit bara og hlusta
á hana segja frá því helsta sem á daga
hennar hefur drifið, án nokkurra
málalenginga og án þess að draga
nokkurn tímann undan.
Gleði og sorg
Við byrjum á byrjuninni: „Ég er fædd
í kreppuna árið 1931 og uppalin á
Vík,“ segir hún. „Mér finnst ég hafa
átt óhemju skemmtilega og góða
bernsku, en þegar ég hugsa til baka
átta ég mig á því hvað foreldrar mín-
ir voru blásnauðir og hvað það var
þröngt í búi. Það breytir því ekki að
það er ekkert nema birta sem fylgir
þessum tíma í huga mínum. Minn-
ingarnar eru þannig.“
Sumar minningar eru þó erfiðari
en aðrar. Aðeins fjórtán ára göm-
ul missti Guðrún litla bróður sinn.
„Missir er alltaf erfiður. Stundum er
sagt að tíminn lækni öll sár en ég held
að það sé afskaplega fjarri sanni. Ég
missti bróður og seinna missti ég for-
eldra sem mér þótti alla tíð mjög vænt
um. Þeir dóu sem gamlar manneskjur
en það var jafn sárt fyrir því. Við frá-
fall þeirra myndaðist tómarúm sem
enginn fyllir.“
Hún á enn erfitt með að ræða
dauða bróður síns. „Ég var búin að
hlakka svo mikið til og hann var svo
fallegt barn. Síðan gerðist þetta af því
að læknirinn var haugafullur og það
var ekki hægt að ná til hans. Hann
fór á langan drykkjutúr og á sama
tíma fékk bróðir minn lungnabólgu.
Pensilínið var komið. Það hefði verið
hægt að bjarga honum. Hann var bara
nokkurra mánaða gamall.“
Þetta gerðist í júní. Um haustið var
fjölskyldan flutt suður. Á fermingarári
Guðrúnar. Lífið hélt áfram. „Foreldrar
mínir voru af kynslóð sem talaði ekki
um tilfinningar. Ég veit að þau syrgðu
bæði þótt ekki væri talað um það. Það
var plagsiður á þessum tíma. Þú barst
Ég þótti algjör
karlahatari
Guðrún Jónsdóttir var handtekin fyrir mót-
mælaaðgerðir þegar hún sat í borgarstjórn. Í annan
stað mætti hún prúðbúin í síðkjól og með kórónu úr
álpappír á borgarstjórnarfund. Það var aldrei logn-
molla í kringum hana. Hún var femínískur aktívisti
sem lét ötullega til sín taka í baráttunni fyrir betri
heimi og tók þátt í stofnun bæði Kvennaathvarfsins
og Stígamóta. Og nú segir hún sögu sína.
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
ingibjorg@dv.is
M
y
n
D
S
IG
tr
y
G
G
u
r
A
r
I