Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.2014, Blaðsíða 30

30 Umræða
„Benedikt,
mamma
var fátæk
fiskvinnslukona og hluti af
almenningi, á hverju bar hún
ábyrgð og hvaða mistök
gerði hún?“
Eiríkur Stefánsson var
ósáttur við orð Benedikts
Jóhannessonar um að
Sjálfstæðisflokkurinn bæri ekki
höfuðábyrgð á hruni íslenska
fjármálakerfisins.
„Er það að vera
föðurlandsvinur
að vilja mismuna
þegnum þessa lands eftir
trúarbrögðum??? Viltu
útskýra þetta fyrir okkur
hinum.“
Sveinn Hansson krafði
Gylfa Ægisson svara eftir að
hann hafði sagt að oddviti
Framsóknar í Reykjavík mætti vera
stoltur af því að vera föðurlandsvinur.
„Aha. Það á sem
sagt að starta
undirskrifta-
söfnuninni snemma að
þessu sinni.“
Illugi Jökulsson efaðist um
að Ólafur Ragnar Grímsson
ætli ekki að bjóða sig fram
aftur til forseta.
„Fólk er bara
hrætt við múslima
og fólk leitar til
þess að réttlæta hræðslu
sína í rasisma og fávitaskap.
Fólk vill ekki vera hrætt.“
Valdimar Kristur kom með
innlegg í umræðuna um
múslimaandúð nútímans.
„Maðurinn
má hafa sínar
persónulegu
skoðanir þótt hann sé
kennari.“
Eiríkur Rosberg kom kennara
við Verkmenntaskólann
á Akureyri til varnar sem
var í hópi þeirra sem varaði við
múslimavæðingu Íslands.
Helgarblað 13.–16. júní 2014
Ágætis byrjun Umsjón: Henry Þór Baldursson
Vinsæl
ummæli
við fréttir DV í vikunni
S
varthöfði var einu sinni
í góðu formi, en getur
varla talist vera það leng-
ur. Hann getur ekki lengur
kyrkt fólk með Mættinum
og geislasverðshöndin er orðin lin
með slappt grip. Fyrir nokkrum vik-
um ákvað hann því að taka sig á, en
var um leið að styrkja vin í vanda.
Svarthöfði skráði sig í World
Class til þess að verða jafn kjöt-
mikill og Gillzenegger en gerði það
jafnframt til þess að styrkja vin í
vanda. Eigandi World Class hefur
nefnilega verið í smá fjárhagsvanda
og ákvað Svarthöfði að styrkja hann
með áskrift sinni, í stað þess að
senda hann í fjölskylduhjálpina.
Þrátt fyrir sterkan vilja og mikla
þrá gat Svarthöfði hins vegar ekki
enst lengur en í tvö skipti eftir að
hann uppgötvaði tvö mikil þjóð-
félagsmein sem opinberuðu sig
í World Class í Laugum. Annars
vegar, fretandi vöðvatröll, og hins
vegar menn í spandexbuxum.
Það verður seint sagt að
Svarthöfði sé tepra þegar það
kemur að prumpi. Púðluhundur
Svarthöfða fretar svo vondri lykt að
einu sinni fór Svarthöfði með hann
í snarhasti til dýralæknis, handviss
um að hann væri að rotna að innan.
Í ljós kom að hundurinn var ekki
með holdétandi bakteríu inni í sér,
heldur er einfaldlega illa þefjandi
lítið kvikindi sem hafði komist í af-
ganga af Emmental-osti.
En aldrei hefur Svarthöfði lyktað
eins stæka metanfýlu og þegar
hann steig inn í lyftingarsalinn í
World Class í Laugum, og kom sér
fyrir við hliðina á ónefndu vöðva-
trölli í neongrænum bol.
Svarthöfði var á fyrstu metrun-
um með tíu kílóa lóðin þegar hann
heyrði miklar drunur. Vöðvatröllið
hafði leyst vind af miklum krafti. Út
frá þörmum þess læddist svo daunn
sem tjaldaði öllu til. Næmt þefskyn
Svarthöfða nam lykt úr ólíkustu
áttum: pistasíuhnetur, úldið vatn,
blautt hey, soðið brauð, brennt
gúmmí og ofreykt hangikjöt sem
hafði verið velt upp úr fimm ára
gömlu hveiti.
Svarthöfði fitjaði lítillega upp á
nefið, enda ekki karlmannlegt að
halda fyrir vit sín, og staulaðist í
átt að vatnskrananum með öndina
í hálsinum. En þar dundi annað
áfallið á honum er hann sá út und-
an sér hvar það mótaði fyrir kynfær-
um manns í þvengmjóum buxum
sem ekkert skildu eftir fyrir ímynd-
unaraflið. Sá tók vel á því í tæki sem
Svarthöfði skilur ekki en fær því
ekki betur lýst en svo að það sé ein-
hvers konar „rassatæki“.
Svarthöfði reyndi aftur að fara í
ræktina, viku síðar. Þótt maðurinn í
spandexbuxunum hafi ekki látið sjá
sig þann daginn var annað fretandi
vöðvatröll búið að leysa manninn í
neongræna bolnum af hólmi. Álíka
stæk lykt rann úr iðrum hans, en
áþekkari edikblönduðu sinneps-
gasi, með laufléttri blöndu af hálfs
árs gömlum rjóma. Svarthöfði bug-
aðist á stundinni: „Nei, Björn Leifs-
son getur fokkast í fjölskylduhjálp-
ina. Ég get þetta ekki,“ hugsaði hann
og gekk rakleiðis út.
Svarthöfði hefur ákveðið að gera
tillögur til úrbóta og bera þær und-
ir eigendur World Class. Fyrsta
skref gæti verið að fjarlægja hið
ógnarstóra reðurtákn sem búið er
að koma fyrir á planinu fyrir utan
Laugar. Næsta skref gæti verið að
neyða öll vöðvatröll í stólpípu áður
en þeim er hleypt inn á líkamsrækt-
arstöðvar. Allt er bót á núverandi
ástandi. n
Frethólkarnir í World Class
Svarthöfði
Afbrigðilegt ástand
É
g veit reyndar ekki nákvæm-
lega hversu mörg ár eru liðin
frá Miklahvelli. En eitthvað
segir mér að um sé að ræða
einhverja milljarða ára. Og
ef þessi hvellur átti sér stað, þá er
væntanlega hægt að gera ráð fyrir
því að þetta hafi ekki verið fyrsti
hvellurinn, þar eð það er óhugs-
andi að þessi líka bomba hafi orðið
af akkúrat engu, því þá væri þetta
allt ástæðulaust. Þannig að við get-
um verið sammála um það að al-
heimurinn hafi verið til alveg ótrú-
lega lengi.
En eftir að heimurinn hafði ver-
ið til alveg ógyslega lengi og áður
en hann átti eftir að vera til um alla
eilífð, þá gerðist það að ég fæddist.
Og þegar ég var búinn að vera til
í meira en hálfa öld – sem þykir
þokkalega langur tími í mannheimi
– þá áttaði ég mig á því, að tilvist
mín í þessum heimi er fullkomlega
afbrigðilegt ástand; tíminn sem ég
dvel í þessum heimi er hlutfalls-
lega svo agnar-pínu-oggulítil ein-
ing í hinu stóra samhengi, að ég ef-
ast stórlega um að þetta örskeið sé
mælanlegt.
Sú staðreynd, að ég er hér og
nú, er þannig afbrigðilegt ástand.
Og það er ekki laust við að ég finni
til með sjálfum mér þegar ég met
stöðuna. Eins er það ljóst, að ég hlýt
að virða allar vangaveltur manna
um annað líf og trú á upprisu og
allt í þeim dúr. Ef líf eftir dauðann
og kannski þetta eilífa líf á himn-
um sem sumir hafa lofað sumum –
ef þeir haga sér vel – getur orðið til
þess að gera tímabil sálarinnar mæl-
anlegt, þá er þó til einhvers að trúa á
alla þá spámenn sem slíku hafa lof-
að. Að vísu er nánast nöturlegt til
þess að hugsa ef sál mín hefur í raun
og veru þurft að þvælast í alheimin-
um frá Miklahvelli og allt til dagsins í
dag. Ég tala nú ekki um þá þreytandi
og þrúgandi hugsun sem segir mér
að sál mín hafi upplifað alla hvelli
eilífðarinnar. Og (afsakið orðbragð-
ið), Djísús fokkíng Kræst, ef ég á eftir
að vera þessi sál í óendanlega marga
milljarða alda í viðbót.
Já, er ekki bara í lagi að vera
nægju samur og trúa á þá tilvist
sem er hér og nú; vanda sig við að
gera þessi örstuttu augnablik að
einhverju sem maður getur verið
stoltur af að hafa átt þátt í?
Hvað ef þetta er ekki afbrigðilegt
ástand, hvað ef ég er nú dæmdur til
að vera hluti af veröldinni að eilífu?
Og ekki bara ég, heldur allir – líka
þeir sem hafa ekki sömu skoðun og
ég?
Frábær vinur minn – einn af þeim
sem er þess virði að maður eyði með
honum allavega hálfri eilífð – sagði
eitt sinn: Lífið er ferðalag og yndis-
legast af öllu hlýtur að vera, á efsta
degi, að geta litið yfir farinn veg og
geta hugsað: Ég reyndi þó allavega
að gera mitt besta.
Það að gera sitt besta án frekju og
fordóma, er kannski það eina sem
gerir lífið að afbrigðilegu ástandi
sem vert er að gefa gaum. n
Með von og gæsku vindur hlýr
þig vefur örmum sínum
ef lærir þú að byggja brýr
úr bestu draumum þínum.
Kristján Hreinsson
Skáldið
skrifar
„Næsta skref gæti
verið að neyða öll
vöðvatröll í stólpípu
14
26
16
21
18