Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.2014, Blaðsíða 33

Helgarblað 13.–16. júní 2014 Fólk Viðtal 33
búa á Íslandi auk fjölda vina þeirra.
Þess vegna segist Margret njóta þess
að koma heim aftur. „Það er alltaf
fólkið sem dregur okkur hingað því
við höfum tekið ástfóstri við Ame-
ríku. Ameríka hefur verið mjög góð
við okkur og við erum heppin að
eiga þessi tvö lönd að. Það eru for-
réttindi. Ég lít á mig sem Ameríkana
upp að vissu marki en þó er ekkert
sem skyggir á Íslendinginn í mér. Ís-
lendingar sem búa erlendis lengi eru
alltaf rosalega miklir Íslendingar í
sér. Ég viðurkenni samt að það hefur
sömu áhrif á mig þegar ég heyri am-
eríska þjóðsönginn og þann íslenska.“
Íslendingar meiri heimsborgarar
Varðandi muninn á þjóðunum segir
hún engan mun á góðum manneskj-
um, sama hvaðan þær komi. „Góð
manneskja er alltaf góð mannskja og
góður vinur er alltaf góður vinur. Am-
eríkanar vakna fyrir allar aldir og fara
snemma að sofa. Hér er lífsstílinn
líka þannig en mörgum Íslending-
um þykir líka gott að lúra lengur og
vaka lengur. Ameríkanar eru agaðir
og mjög fagmannlegir en á móti kem-
ur að Íslendingar eru margir meiri
heimsborgarar. Þeir, sem eyjaskeggj-
ar, hafa alltaf þurft að líta út fyrir land-
steinana og eru því opnari. Það er
kannski þess vegna að, eins og við Jón
ferðumst mikið, þá erum við alltaf að
hitta Íslendinga. Það er alveg magn-
að – eins og við séum margar millj-
ónir,“ segir hún brosandi og heldur
svo áfram: „Mörgum Ameríkönum
finnst þeir þekkja heiminn af því að
þeir þekkja Austurströndina frá Vest-
urströndinni.
Hins vegar eru mörg verðmætustu
fyrirtækin á jörðinni amerísk – Face-
book, Apple, Google, Herbalife.
Ameríkanar eru mjög klárir og þeir
elska athafnafólk. Það er eitthvað sem
Íslendingar þurfa að endurskoða. Við
verðum að umvefja og hvetja okk-
ar athafnafólk áfram því það er þeim
að þakka að Ísland er byggilegt í dag.
Athafnafólk hefur upp á síðkastið átt
undir högg að sækja og ég sakna þess
að því sé ekki hampað og hvatt meira.
Thor Jensen fór nokkrum sinnum á
hausinn. Áhætta fylgir athafnasemi.“
24 ára í meðferð
Margret fæddist í Reykjavík en bjó í
Hveragerði og á Flateyri þar til hún
var 15 ára þegar fjölskyldan flutti aftur
til höfuðborgarinnar. „Ég var einstak-
lega kát þegar við fluttum. Samt var
Flateyri þessa tíma merkilegt sam-
félag og ég er á því að það hafi verið
eitthvað í vatninu þarna. Þrátt fyrir
það tók ég því fegins hendi að kom-
ast suður og byrjaði í Versló,“ segir
Margret sem lét ung að sér kveða og
var aðeins 17 ára þegar hún stjórn-
aði daglegum þætti á útvarpsstöðinni
Bylgjunni.
„Eftir á að hyggja var þetta alveg
magnað en á þessum tíma fannst mér
þetta eðlilegt. Þetta var á þeim tíma
þegar fjölmiðlabyltingin var að hefj-
ast og einkastöðvarnar voru að koma
á móti RÚV. Stemningin var frábær
og fólkið skemmtilegt,“ segir Margret
sem varð fyrir vikið landsfræg.
„Þarna störfuðu goðsagnir og
vinnunni fylgdi þotulíferni sem eftir
á að hyggja fór ekkert sérstaklega vel
með mig þótt mér hafi tekist að bjarga
mér út úr því. Að mörgu leyti var þetta
of mikið of hratt. Ég vona samt að mér
hafi tekist að höndla frægðina ágæt-
lega, svona miðað við aldur, en eftir
á sé ég að ég var að díla við ákveðna
unglingastjörnukomplexa, svona
eins og maður upplifir hjá ungum
krökkum í dag. Ég skil alveg hvað þau
eru að ganga í gegnum. Við fengum
alls staðar aðgang og þurftum aldrei
að borga neitt. Þetta var stórkostlega
skemmtilegur tími en skuggahliðarn-
ar voru líka margar. Þetta var djamm
út í eitt. Við vorum ung og vildum
skemmta okkur,“ segir Margret sem
endaði í meðferð 24 ára.
„Það var mjög dýrmæt reynsla.
Á þeim tíma bjó ég úti í Los Angel-
es og það var elsku vinur minn, Her-
mann Gunnarsson, sem sótti mig út á
völl og keyrði mig á Vog. Síðan hef ég
reynt að vera á beinu brautinni.“
Hún viðurkennir þó að hún hafi
velt fyrir sér hvort erfiðleikar hennar
með áfengi hafi aðeins verið ungum
aldri og þroskaleysi að kenna. „Ef ég
er undir miklu álagi og streitu skapast
hætta. Þá þarf ég að velja hvað hent-
ar mér og hingað til hefur hentað mér
að láta þetta eiga sig. Þetta er alltaf
spurning um val. Mér finnst betra að
reyna að hafa stjórn á lífi mínu en ég
ætla ekki að segja að það takist alltaf.“
Horfir upp til foreldranna
Foreldrar Margretar eru Hrafn Björns-
son og Björk Gunnarsdóttir, athafna-
fólk og hobbýbændur á Másstöðum
í Hvalfjarðarsveit, þar sem þau eru
með hunda, ketti og hænur. „Mamma
og pabbi hafa verið gift í næstum 50
ár og eru enn jafn miklar turtildúfur.
Þau eru ofsalega falleg hjón og það
voru forréttindi að fá að alast upp hjá
þeim og kynnast því hvernig þau hafa
alltaf staðið saman og ræktað sína ást.
Það er aðdáunarvert. Ég var einmitt
að segja við mömmu að þau yrðu að
gefa út bók,“ segir hún og bætir að-
spurð við að hún hafi verið meðfæri-
legur unglingur.
„Lengst af var ég hlýðin og prúð
en það breyttist líklega þegar ég fór
að drekka og skemmta mér. Þá fór
ég líka að efast um að þetta væri sú
sem ég vildi vera. En framan af var
ég mjög ábyrgðarfull og þar sem for-
eldrar mínir unnu mjög mikið pass-
aði ég bræður mína frá unga aldri.
Þeir eru hver öðrum skemmtilegri og
svo eigum við eina hálfsystur,“ segir
hún en einn þessara þriggja bræðra
er fjölmiðlamaðurinn Björn Ingi
Hrafnsson.
Fóru í gegnum „innflytjandann“
Hún segir aðskilnaðinn frá stórfjöl-
skyldunni hafa verið erfiðari fyrst
þegar þau fluttu en í dag hafi tækn-
in gjörbreytt samskiptunum. „Það
var hvorki net né gsm þegar við fór-
um út og ég gleymi aldrei þegar faxið
kom til sögunnar. Það var heljarinnar
viðburður að geta skrifað bréf, faxað
það og fengið svar strax. Sonur okkar,
Ragnar, hefur stundað nám í Brown-
háskólanum á Austurströndinni og
við verið í Kaliforníu eða hér á Íslandi
en samt eru samskiptin dagleg. Þetta
er allt annað líf.“
Þegar þau fluttu út á sínum tíma
settust bæði hún og Jón Óttar á
skólabekk í kvikmyndagerð. „Við
bjuggum sem fátækir nemar lengi
framan af og vorum innflytjendur,
með öllum þeim erfiðleikum sem
því fylgir að vera manneskja í nýju
landi. Við fórum í gegnum „innflytj-
andann“,“ segir hún brosandi og bæt-
ir við að þau hafi tekið þá ákvörðun
að senda Ragnar til Íslands í mennta-
skóla til að kynnast föðurlandinu bet-
ur. „Ragnar var sonur innflytjenda
en við vildum að hann yrði jafnvíg-
ur í báðum löndum og komum með
hann til Íslands í skóla og sjáum ekki
eftir því.“
Klárari en andskotinn
Margret var aðeins 19 ára þegar hún
kynntist Jóni Óttari. Samband þeirra
vakti mikla athygli þar sem 25 ár skilja
á milli þeirra í aldri. „Ef einhver hefði
sagt mér að þessi maður ætti eftir að
verða kærasti minn og síðar eigin-
maður nokkrum árum eftir að við
hittumst hefði ég álitið hann galinn,“
segir hún brosandi en þau Jón Óttar
kynntust þegar hún réði hann í vinnu
á Aðalstöðina til að sjá um þátt um sí-
gilda tónlist. „Það má segja að hann
hafi tjaldað öllu til, til að fá djobb-
ið og mig í leiðinni. Mér fannst þetta
mjög sjarmerandi maður og klárari
en andskotinn. Það gerðist eitthvað
og eftir á að hyggja, þegar við kynntu-
mst betur, urðum við þakklát fyrir
að hafa fundið einhvern sem skilur
mann svona vel. Það er ekki sjálfgefið
og kom í furðulegum búningi í okkar
tilfelli; 25 ára aldursmun.“
Hún segist sjálf lítið hafa pælt í
aldursmuninum. „Ég vona að hann
hafi spáð meira í þetta en ég,” segir
hún hlæjandi en bætir svo við: „Hvað
gerirðu þegar þú verður ástfangin?
Þetta er alltaf flókið og mér finnst við
hafa sýnt mikið hugrekki að láta vaða,“
segir hún en viðurkennir að sam-
bandið hafi haft mikil áhrif á móður
hennar. „Ég vissi ekki hvert hún ætl-
aði, hún var alveg miður sín en svo
er það svo merkilegt að eftir að þau
fóru að kynnast hafa þau verið perlu-
vinir. Enda á sama aldri,“ segir hún
brosandi og bætir við: „Jón Óttar á
dóttur sem er á svipuðum aldri og ég
og barnabörnin eru orðin tvö. Við
erum bara þessi týpíska nútímafjöl-
skylda sem glímir við alla þá hluti sem
týpískar nútímafjölskyldur glíma við.“
Erfiður kjaftagangur
Hún viðurkennir þó að kjaftagangur-
inn hafi tekið á. „Ég var langt frá því
að vera fyrsta konan sem hann var að
kynnast og sambandið vakti mikið
umtal sem ég varð vör við lengi fram-
an af. Þetta var 44 ára gamall mað-
ur. Þetta þótti dálítið sérstakt. Mér
fannst þetta erfitt fyrst en svo vandist
það, eins og allt annað – skrápur-
inn harnaði meira og meira. En svo
koma alls kyns uppákomur, fyrrver-
andi kærustur og fyrrverandi eigin-
konur sem tala um hann í fjölmiðl-
um. Slíkt hefur áhrif en þau áhrif vara
stutt,“ segir hún.
„Fyrstu fimm árin voru erfið og
höfðu með það að gera að ég endaði
í meðferð. Ég átti erfitt með að höndla
þetta.“
Hún segir aldursmuninn ekki hafa
vakið jafn mikla athygli í Los Angeles.
„Í LA er þetta ekki sami skandall og í
raun er aldursmunur milli para mjög
algengur þar. Núna eru margar eldri
konur að ná sér í yngri menn. Fólk
verður bara að gera það sem gerir það
ánægt.
Ég á marga jafnaldra sem hafa
skilið eftir mun skemmri tíma. Þetta
er nefnilega ekki alltaf spurning um
aldur heldur það sem þú vilt fá út úr
sambandinu. Ég tek einn dag í einu
og þakka guði fyrir að hann tókst.
Það er ekkert vitlaus nálgun. Auðvit-
að koma upp erfiðleikar í öllum sam-
böndum og þá verðurðu að gera upp
við þig hvort þú vilt vera eða fara.
Hingað til hef ég viljað vera. Enda
erum við nýgift.“
Giftu sig tvisvar
Þau Jón Óttar giftu sig fyrst árið 1996
en um svokallað grænakorts-brúð-
kaup var að ræða. „Það hafði gengið
svo vel að fá græna kortið en svo hr-
ingir lögfræðingurinn allt í einu og
biður meðal annars um giftingarvott-
orð. Við fengum áfall, undirbjugg-
um brúðkaup á tveimur vikum, ruk-
um til Palm Springs og giftum okkur
þar, bara tvö. Þá ákváðum við að gera
þetta aftur með vinum og ættingjum
seinna. Svo liðu bara árin en loks kom
rétti tíminn. Þetta var yndisleg stund
rétt fyrir áramót, töfrar í loftinu, lítið
og látlaust.“
Hún viðurkennir að finna á stund-
um fyrir aldursmuninum. „En samt í
miklu minna mæli en fólk heldur,
Lifir ekki í lúxus
Enginn glamúr
Margret segir lífið innan
kvikmyndabransans ekki
einkennast af glamúr.
Mynd SiGtryGGur Ari
„En hver
veit, ég
hef meira að
segja hugsað
um staðgöngu-
móður, sem
er eins mikið
„LA“ og hugs-
ast getur