Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.2014, Blaðsíða 36

Helgarblað 13.–16. júní 201436 Fólk Viðtal
A
llir eru að fá sér, allir eru að
fá sér, allir eru að fá sér ...“
syngja Raggi Bjarna og Erp-
ur Eyvindarson í símtólið
áður en Magnús Ingi Magn-
ússon svarar. Ég er varla hálfnaður
með fyrirspurn mína um helgarvið-
tal þegar Magnús svarar játandi og er
með ástæðuna á takteinum: „Ég er
svo mikill markaðsmaður, sjáðu til.“
Rekur tvo staði
Upp úr hádegi daginn eftir legg ég af
stað frá DV og rölti meðfram sjón-
um út á Granda. Gamla hafnarsvæð-
ið iðar af erlendu lífi og augsýnilegt
er að uppbygging síðustu ára er að
skila sér, í formi fjármagns svangra
ferðamanna. Þetta líf er í sífellt ríkari
mæli að teygja anga sína lengra og
víðar. Hver hefði trúað því fyrir tutt-
ugu árum að gamli slippurinn yrði
einhvern tíma heitasti staður bæjar-
ins? Slippbarinn á Hótel Marina er
þéttsetinn fólki sem skolar humrin-
um niður með hvítvíni á meðan það
fylgist með sveittum skipaviðgerða-
mönnum gera við stærðarinnar
togara í gegnum glervegg staðarins.
Lífið dofnar hins vegar smám saman
eftir því sem ég nálgast Granda. Á
Texasborgurum er enginn að fá sér,
utan Davíð Oddsson sem er reynd-
ar innrammaður uppi á vegg. Geng-
ilbeinan segir mér að eigandinn sé
staddur á Sjávarbarnum en það veld-
ur ekki vandræðum því sá veitinga-
staður er við hliðina á, raunar í sama
húsi og á sömu hæð. Báðir eru þeir í
eigu Magnúsar sem veigrar sér ekki
við að reka tvo gerólíka staði – löðr-
andi sveittan skyndibitastað og fín-
an sjávarréttastað – og kokka á þeim
báðum. Hann er enda að eigin sögn
vinnualki sem hefur unnið í mötu-
neytum og Michelin-stöðum hér-
lendis og erlendis; jafnvígur á ham-
borgara og haute cuisine.
Davíð Oddsson
meðal átrúnaðargoða
Á Sjávarbarnum eru þónokkrir gest-
ir, allt ferðamenn, og þegar Magn-
ús kemur úr eldhúsinu til að taka á
móti mér kveður hann í leiðinni hóp
túrista með virktum á ensku. Ferða-
mennirnir skilja ekkert í því sem
hann segir og ganga ráðvilltir út.
„Þjóðverjinn er svo leiðinlegur,“ seg-
ir Magnús, tekur í höndina á mér og
leiðir mig út af Sjávarbarnum og inn
á Texasborgara. „Hádegistraffíkin
er búin,“ segir hann en bætir við að
reksturinn gangi vel á báðum stöð-
um. Ég spyr hann út í Davíð Odds-
son, sem er reyndar í félagi við Tony
Soprano, Ronald Reagan og J.R. úr
Dallas á veggnum. Úr dúrnum kem-
ur að þetta eru átrúnaðargoð Magn-
úsar, einkum og sér í lagi sá fyrst-
nefndi. „Þetta eru allt leikarar. Bestur
þeirra er Davíð. Hann lék sér að póli-
tískum andstæðingum sínum, í tólf
ár sem borgarstjóri og síðan landinu
öllu. Svolítið eins og Jón Gnarr.“
Með frábært andlit
Við setjumst út á pall í rjómablíðu og
byrjum að ræða málin. Sólin er svo
sterk að geislar hennar endurvarp-
ast frá glansbónuðum skalla hans og
beint í augun á mér. Áður en ég næ
að spyrja hvaða mann þessi fiski- og
hamborgarakóngur hafi að geyma
kemur ísraelskur ljósmyndari aðvíf-
andi og segir af undarlegu hispurs-
leysi við Magnús: „You have a great
face!“ „Thank you,“ svarar ham-
borgarakóngurinn sem er greinilega
ánægður með gullhamrasláttinn og
leyfir þeim ísraelska að taka nokkrar
portrettmyndir. Þetta er líka hárrétt
hjá ljósmyndaranum, Magnús er með
frábært andlit – og raunar líkama líka;
lítur út eins og texanskur nautgripa-
ræktandi frá 6. áratug síðustu aldar.
Heimalandið togaði í
En áhugi minn snýr að sálinni öðru
fremur og ég ber upp nefnda spurn-
ingu þegar myndatökunni er lok-
ið. Magnús byrjar að segja mér frá
starfsferli sínum, þeim hluta lífsins
sem flestir sækja sjálfsmynd sína í
og tilgang. „Ég var sautján ára gam-
all, búinn með hótel- og veitinga-
skólann – fyrsta bekkinn – þá fór ég
á skrifstofu Eimskips og bað um starf
sem kokkur og fékk það. Sautján ára
gamall!“ segir hann hróðugur. Það
blés ekki byrlega fyrir hann til að
byrja með og hann ældi nær stöðugt
fyrstu þrjá túrana, þó ekki í matinn.
„Eftir það gekk þetta bara vel. Og ég
vann í eitt ár á fraktskipum áður en
ég réð mig sem lærling á Sögu.“
Þar vann hann í fjögur ár og flakk-
aði svo á milli veitingastaða, auk
þess sem hann kenndi eitt ár í hótel-
og veitingaskólanum og húsmæðra-
skólanum. Að lokum fékk hann nóg
af Íslandi. „Þá fór ég til Noregs til að
freista gæfunnar, einungis með lít-
inn bakpoka meðferðis án þess að
vita nokkuð hvað biði mín. Fór fyrst
til Ósló en leist ekkert á mig þar. Síð-
an til Þrándheims. Þar labbaði ég inn
á flottasta hótelið í bænum – Royal
Garden Hotel – og landaði vinnu,“
segir Magnús en þar vann hann með
50 kokkum hvaðanæva að úr heim-
inum. Hann segir að reynsla sín af
Hótel Sögu hafi gagnast vel, enda að
elda rándýra rétti ofan í vellauðugt
Ástin sterkari
en fordómar
Magnús Ingi Magnússon byrjaði að
vinna sem kokkur aðeins sautján ára gamall.
Hann ældi í sífellu fyrstu vikurnar í starfi en allar
götur síðan verið alsæll, bæði í mötuneytum og á
Michelin-veitingastöðum. Núna er hann sjónvarps-
stjarna og rithöfundur, auk þess sem hann rekur tvo
veitingastaði úti á Granda. Í viðtali við DV fer Magnús
á Texasborgurum yfir skrautlegan feril sinn og lýsir
því hvernig stíflugarðar fordóma hans brustu undan
ástinni í eigin brjósti.
Baldur Eiríksson
baldure@dv.is
Með átrúnaðargoðinu Davíð
Oddsson er í miklu uppáhaldi hjá
Magnúsi. Hann hangir uppi á vegg á
Texasborgurum. MynD kRistinn MagnússOn
„Ástin,
hún
hefur engin
landamæri