Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.2014, Blaðsíða 37

Helgarblað 13.–16. júní 2014 Fólk Viðtal 37
fólk. „Heimalandið togaði samt alltaf
í mig því þarna úti – í velferðarríkinu
Noregi – mátti ekki vinna neina yf-
irvinnu. Ég vildi vinna miklu meira.
Ég lék reyndar á þá seinasta veturinn
og vann alltaf tvöfalda vinnu, frá átta
um morguninn til tólf á kvöldin.“
Alltaf á sömu kennitölu
Þegar yfirmennirnir komust að því
að þeir væru með kokk í vinnu hjá
sér sem væri búinn að þverbrjóta alla
vinnulöggjöf í Noregi, þá var ekkert
annað í stöðunni en að gefa honum
langt frí á móti – á fullum launum.
„Ég notaði tækifærið til að ferðast
um alla Evrópu, sá ótrúlega mikið,
maður. Þetta var ótrúlega skemmti-
legur tími.“
Að fríinu loknu lá leiðin heim. Þá
ákvað hann að fara út í eigin rekstur.
„Ég stofnaði veitingafyrirtækið Ár-
berg sem var einkum í veisluþjón-
ustu. Og ég hef verið með sömu
kennitölu síðan þá. Það er ekki hægt
að segja um marga í veitingabrans-
anum, get ég sagt þér.“
Var á móti blönduðum samböndum
Á þessari kennitölu var rekstur í öll-
um regnbogans litum, frá asískum
veitingastað til ráðuneytismötu-
neyta, þar til hann fékk nóg árið
2005, hætti í veitingabransanum
og fór að vinna í fiskbúð Hafliða.
Þar kynntist hann ástinni, Ana-
lisa Basallo Monticello. Hún vann
hjá Hafliða og hann varð fljótlega
hrifinn. En hún var filippeysk og
hann fordómafullur. „Ég var alltaf á
móti svona blönduðum sambönd-
um. Ég sagði alltaf að það ætti ekk-
ert að vera að blanda þessu saman.“
En sú togstreita minnkaði eft-
ir að hrifningin jókst og á endan-
um réð hann ekki við sig og byrj-
aði að stíga í vænginn við hana.
„Svo þurfti ég bara að éta þetta
ofan í mig. Maður stjórnar þessu
ekki sjálfur. Ástin, hún hefur engin
landamæri.“
En hans eigin fordómar voru
bara fyrsta fyrirstaðan.
„Það tók eitt ár að landa henni;
hún var svo kaþólsk og stygg. En
það tókst á endanum. Ég var alltaf
að bjóða henni út. Á endanum sagði
hún já og þá hélt ég að hún væri
bara að djóka í mér en þá hafði hún
bara verið svona feimin.“
Turtildúfurnar voru ekkert að
tvínóna við hlutina og eftir tvö
stefnumót ákváðu þau að gifta sig.
„Já, já, þetta þarf að vera á tæru í
kaþólsku,“ segir Magnús og hlær.
Veitingafíknin lét á sér kræla
Eftir nokkur ár hjá Hafliða fór veitinga-
fíknin að láta á sér kræla að nýju. „Ég
er að keyra út fisk þegar ég sé þetta
húsnæði hérna, líst vel á, tek það á
leigu og opna Sjávarbarinn 2007.“
Analisa hellti sér út í reksturinn
með honum. Þegar húsnæðið við
hliðina losnaði tók Magnús það líka
á leigu, þau opnuðu fyrst fiskbúð
sem gekk illa og þá fékk hann hug-
myndina að Texasborgurum. „Vinur
minn var alltaf að segja við mig: „Af
hverju ekki hamborgarastaður?“ og
ég hugsaði já, af hverju ekki? Ég hafði
fengið fullt af hópum sem hættu við
að borða þegar þeir komust að því
að það var bara fiskur á matseðlin-
um. Núna þegar fólk kemur á Sjávar-
barinn þá geta þeir bara fengið ham-
borgara yfir og öfugt.“
Sá tækifæri á Grandanum
Á þessum tíma var lífið úti á
Granda ekki upp á marga fiska,
en Magnús sá möguleika svæðis-
ins. „Eini sem var kominn hérna
var Sægreifinn niðri við höfn, ég
opnaði síðan 2007 – og Búllan var
reyndar líka. Á þessum tíma varð
ákveðin vakning hvað hafnar-
svæðið varðar. Það átti að fara að
rífa grænu húsin á svæðinu og þar
átti að vera stokkur, það var stokk-
ur á aðalskipulaginu. En svo áttaði
fólk sig, og sérðu þetta núna,“ segir
Magnús og vísar til téðrar grósku í
ferðaþjónustu á svæðinu. Núna er
Grandi að ganga í gegnum endur-
nýjun lífdaga eins og hafnarsvæðið
áður og uppbyggingin hefur hjálp-
að rekstrinum heilmikið. „Ég var
einn hérna, ef frá eru skilin Kaffi-
vagninn og Grandakaffi. Ég reyndi
að hafa opið á kvöldin líka en það
gekk ekkert sérstaklega vel. Núna
eru hér söfn, veitingastaðir, ís-
lenski sjávarklasinn og ísbúð og
lífið glæðist dag frá degi. Svo er að
koma hérna risastórt hvalasafn við
hliðina á Krónunni, þú verður að
skúbba það, maður. Þeir eru bún-
ir að setja alveg rosalega mikið af
peningum í þetta. Þetta er að gjör-
breytast og mórallinn hérna er frá-
bær. Við viljum bara fá fleiri. Það er
svakalega mikil umferð hérna um
Grandagarðinn allan daginn og á
kvöldin. Það hjálpar að hafa fleiri
staði.“
Vildi frekar bjarga hjónabandinu
Magnús og Analisa hafa verið gift
í níu ár núna og hún hjálpar hon-
um stundum með reksturinn en
vinnur sjálf annars staðar. „Fyrstu
fimm árin vorum við saman hérna
dag og nótt. Það gekk ekki alveg;
það bara sprakk. Það er allt í lagi
að segja frá því. Við bara unnum
saman alltof mikið. Hún fór þá bara
að vinna í eldhúsum annars staðar.
Ég vildi frekar bjarga hjónabandinu
en rekstrinum,“ segir Magnús en
blessunarlega hefur hvoru tveggja
blómstrað síðan.
Hlakkar til að vakna á morgnana
Magnús lætur sér aftur á móti ekki
nægja að reka tvo veitingastaði
heldur framleiðir hann og stýrir
eigin matreiðsluþætti á ÍNN og er
nýbúinn að skrifa matreiðslubók-
ina „Eldhúsið okkar – Íslenskar
hversdagskræsingar“.
En er Magnús ekki að stórgræða
á þessu öllu saman?
„Hann er ekki fæddur enn sá
vitleysingur sem heldur að hann
geti grætt mikið á veitingarekstri.
En ég hlakka alltaf til að vakna á
morgnana og það eru ekki allir
sem geta sagt það. Það er mitt ríki-
dæmi.“ n
Á brúðkaupsdaginn
„Ástin, hún hefur engin
landamæri,“ segir Magnús
sem áður var á móti
blönduðum hjónaböndum.