Dagblaðið Vísir - DV - 02.03.2012, Síða 29

þættinum Ísland í bítið. Fylgst var
með útlitsbreytingum Ruthar í
nokkra mánuði og tók hún miklum
breytingum á þeim tíma. „Þetta var
ekki mikið af aðgerðum, bara mest
blóð, sviti og tár, sem sagt mikið púl.
Þetta var á þeim tíma þegar þátt-
urinn Extreme Makeover var alveg
rosalega vinsæll. Mér fannst þetta
alltaf vera látið hljóma í umræðunni
eins og ég hefði bara verið í andlits-
strekkingum, magastrekkingum og
öllum pakkanum en það var ekki
þannig. Það voru til dæmis háværar
sögur um að ég hefði látið breyta nef-
inu á mér, það hefði mér aldrei dott-
ið til hugar. Ég er skíthrædd við allt
svona. Ég myndi aldrei láta breyta
mínu gríska nefi, ég er lítil kona með
stórt nef og er stolt af því,“ segir hún
hlæjandi. „Ég var að æfa á fullu undir
harðri en skemmtilegri stjórn þjálf-
arans Eyglóar Arnarsdóttur sem var
þá hjá Hress í Hafnarfirði. Við vorum
í sex mánuði að æfa af fullum krafti
og ég komst í svakalega gott form. Ég
var ósjaldan látin hlaupa frá Hafnar-
firði til Reykjavíkur og þetta var mjög
skemmtilegur tími. Þetta gekk eigin-
lega meira út á að sýna fólki fram á
að maður þyrfti ekki að fara í nein-
ar „extreme“ aðgerðir endilega. Það
er svo margt sem maður getur gert
sjálfur á heilbrigðan hátt. Þetta sner-
ist um að breyta lífsstílnum, borða
hollt og svo var tekið í gegn húð og
hár og allt slíkt. Þú ferð ekkert bara
í eina lýtaaðgerð og ert fullkominn,
maður fær ekkert útlitið í jólagjöf,“
segir hún skellihlæjandi.
Skildu í sátt
Mikið var slúðrað um Ruth eftir út-
litsbreytinguna en hún segist hafa
reynt að láta það ekki á sig fá. „Ég
ýtti því bara svolítið frá mér. Það var
náttúrulega þreytandi þegar Séð og
heyrt var að koma með einhverjar til-
búnar yfirlýsingar um að „Guð hefði
sent mig í lýtaaðgerð“. Algóður Guð
hafði lítið með það að gera,“ segir
Ruth og hlær við. „Það er öllu snúið
sem maður segir. Þetta kom auðvi-
tað ekki skemmtilega út fyrir mig og
mína að taka svo stórt og heimsku-
lega til orða en þetta voru ekki mín
orð og það vita þeir sem mig þekkja
sem betur fer.“
Stuttu eftir útlitsbreytinguna
slitnaði upp úr hjónabandi Ruthar
og Fannars, eiginmanns hennar.
„Við skildum í sátt en það var bara
þannig að við höfðum vaxið í sund-
ur. Við vorum alltaf að vinna hvort á
sínum tímanum og hittumst eigin-
lega aldrei. Hann var bakari og vann
á nóttunni og oft fram á næsta dag.
Hann var svo í fríi aðra hverja helgi
en ég var að syngja allar helgar. Svo
var hann sofandi á daginn þegar ég
var heima. Það kom svo að því að við
sáum bara að þetta var búið.“ Eins og
áður sagði fór hún þá út og kom aftur
heim til Íslands ófrísk að Kieu.
Ofsótt af nágrönnum
Ruth segist ekki hafa staðið neitt sér-
staklega vel fjárhagslega eftir skiln-
aðinn. „Þegar ég kom heim þurfti ég
að búa einhvers staðar en þar sem
ég hafði ekki mikið á milli hand-
anna leitaði ég til Félagsbústaða. Það
gekk nokkuð hratt fyrir sig og seinna
komst ég að því af hverju það var. Það
var víst ekki eftirsóknarvert að búa
þar sem ég fékk úthlutað íbúð.“
Ruth fékk íbúð á Kleppsveg-
inum í Reykjavík og þar upplifði
hún að eigin sögn „algjört helvíti“.
Hún segir að nokkrir nágrannanna
hafi ofsótt hana og ekki látið hana í
friði. „Ég vissi bara ekki að það væri
til svokallað „gettó“ á Íslandi en
það var þarna. Það voru tvær konur
sem bjuggu í stigaganginum og þær
ásamt fólki þeim tengdu gerðu allt
til þess að gera mér lífið leitt. Þetta
var alveg hræðilegt og eitthvað sem
ég hefði aldrei getað trúað að ég
ætti eftir að lenda í, ég vissi ekki að
svona gæti gerst. Hvað þá á Íslandi
og ég myndi ekki óska neinum að
lenda í svona löguðu,“ segir Ruth al-
varleg og það er augljóst að það tek-
ur á hana að rifja upp þennan tíma.
„Mér finnst alveg hryllilega erfitt að
rifja þetta upp því að þessi tími var
hræðilegur. Þetta voru bara ofsóknir
og það var aldrei friður. Ég var stöð-
ugt hrædd enda ófrísk þegar ég flutti
inn og kannski enn viðkvæmari fyr-
ir vikið og svo með nýfætt barn eftir
að hún fæddist,“ segir hún. Að sögn
Ruthar var það aðallega önnur kon-
an sem stóð fyrir ofsóknunum en
hin nágrannakonan blandaðist inn í
það líka. Sú kona hafði víst verið flutt
margoft milli félagsíbúða vegna þess
að henni samdi ekki við nágrannana
og var það víst ekkert leyndarmál hjá
þeim sem til hennar þekktu. Þetta
var aðallega þessi eina kona sem
hlaut að vera mikið beisk út í lífið og
tók það út í svona hryllingi.“
Hótað lífláti
Ofsóknirnar lýstu sér á ýmsan hátt.
„Það var stöðugt lamið í gólfið með
sleggju til þess að reyna að halda
fyrir mér og litlu vöku, hurðin hjá
mér var útklínd í einhverju sem líkt-
ist blóði, það var sett logandi sígar-
etta í póstkassann hjá mér og stolið
úr honum. Þetta var allt bara alveg
hræðilegt og hreinlega eins og í ein-
hverri bíómynd. Þetta var stöðugt
áreiti. Meðan ég gekk enn með dótt-
ur mína undir belti stóð ég meira að
segja þessar konur að því að reyna
að ná af mér myndum og seinna
viðurkenndi önnur þessara kvenna
að til hefði staðið að reyna að selja
blöðunum myndirnar og fá pening
þar sem ég vildi ekki fara í viðtöl á
þessum tíma. Mér þótti forvitnin
mikil og vildi ekki hleypa þeim inn
á mig,“ segir hún.
Ruth segist þó endanlega hafa
fengið nóg af ofsóknunum þegar
maður annarrar konunnar hótaði að
myrða hana og nýfætt barn hennar.
„Hann hringdi dyrabjöllunni hjá mér
og ég vildi ekki opna. Þá hótaði hann
með lágum rómi að myrða mig og
nýfætt barnið og hafði uppi hrotta-
leg orð um það. Ég var eðlilega mjög
skelkuð. Tveimur dögum síðar varð
þessi sami maður öðrum manni að
bana í Vesturbænum,“ segir hún al-
varleg.
„Þá gat ég ekki verið í íbúðinni
lengur. Ég reyndi allt til þess að fá
nýja íbúð hjá Félagsbústöðum og í
gegnum félagsráðgjafa en það var
ekki hlustað á mig. Ég gat ekki skilað
íbúðinni meðan ég beið því þá hefði
ég fyrirgert rétti mínum á íbúða-
skiptum sem gengur fyrr fyrir sig en
að flytja út því geri maður það þá þarf
að ganga í gegnum allan ferilinn aft-
ur, sækja um og fara neðst á biðlista
aftur. Ég vildi ekki hætta á það því
einhvers staðar þurfti ég að búa.“
Vinir hjálpuðu henni
í gegnum þetta
Ruth segist hafa fengið fregnir af því
seinna að hún væri ekki sú eina sem
hefði lent illa í nágrönnunum. „Þetta
var þekktur stigagangur og ég veit
að til dæmis fólkið sem bjó á efstu
hæðinni flúði líka. Þar sem ástandið
þarna var þekkt þá finnst mér svolít-
ið skrýtið að mér skyldi vera úthlutað
íbúð þarna, verandi ófrísk og í þess-
ari stöðu,“ segir hún.
Með hjálp góðra vina tókst henni
að komast í gegnum þetta. „Þetta var
mun ógnvænlegra en ég held að fólk
geri sér grein fyrir. Sem betur fer átti
ég góða vini að. Vinkona mín, Inga
Sæland, hjálpaði mér og barninu
og tók okkur heim til sín meðan við
biðum eftir annarri íbúð. Soffía Jóns-
dóttir sem hefur verið mér sem móð-
ir á Íslandi síðan ég var tvítug hjálp-
aði mér líka mikið á þessum tíma.
Hún vann sem stuðningsfulltrúi hjá
Félagsþjónustunni og aðstoðaði mig
fyrst þegar ég var ung og einstæð
með Sæbjörgu mína. Við erum rosa-
lega tengdar við Soffía og ég veit ekki
hvað ég hefði gert án hennar. Hún
Fékk morðhótun
Frá morðingja
Viðtal 29Helgarblað 2.–4. mars 2012
Vildi hreinsa mannorðið
Það var Ruth mikilvægt að
mannorð hennar yrði hreinsað
áður en hún færi frá Íslandi.
mynd KriStina COCHi
„Þetta
voru bara
ofsóknir og það
var aldrei friður
„Þú ferð ekkert
bara í eina lýta­
aðgerð og ert fullkominn,
maður fær ekkert útlitið
í jólagjöf.