Dagblaðið Vísir - DV - 29.08.2014, Blaðsíða 28

Helgarblað 29. ágúst–1. september 201428 Fólk Viðtal
V
ið misstum mömmu okkar
en við misstum hana samt
ekki. Við misstum mömmu
okkar eins og hún var. Hún
er ennþá hér og við elsk-
um hana ótrúlega mikið en hún er
samt ekki sama mamma og við átt-
um fyrir slysið,“ segja systurnar Lára
Kristín og Anna Margrét Óskars-
dóttir. Þann 13. maí 2010 lenti móð-
ir þeirra, Margrét Stefánsdóttir, í
alvarlegu hjólreiðaslysi. Systurnar
segja sögu móður sinnar í þeirri von
að vekja athygli fólks á því hversu
mikilvæg notkun hjálms er.
Þarf sólarhringshjálp
Ekki er vitað nákvæmlega hvað gerð-
ist en Margrét féll af hjóli sínu þegar
hún var að hjóla niður Skálholtsstíg í
átt að Vesturbænum. Við fallið skall
hún harkalega með höfuðið utan í
gangstéttarbrún. Við það hlaut hún
alvarleg höfuðmeiðsli en hún var
ekki með hjálm en talið er að hjálm-
urinn hefði getað minnkað skaðann.
Þær Lára Kristín og Anna Margrét
voru aðeins 16 og 14 ára þegar
mamma þeirri lenti í slysinu sem
átti eftir að breyta lífi þeirra allra og
líklega hafa þær upplifað erfiðari
hluti en flestir jafnaldrar þeirra. Þær
urðu fullorðnar á einu augnabliki og
skiptu að vissu leyti um hlutverk við
móður sína.
Í dag er Margrét bundin við
hjólastól og þarf sólarhrings aðstoð
við allar athafnir daglegs lífs. Af-
leiðingar slyssins er einhvers konar
heilaskaði og líkamleg fötlun í kjöl-
far þess. Óvíst er hvort og hversu
miklar batahorfurnar eru. Hún hef-
ur þó tekið miklum framförum á
síðustu árum.
Var alltaf með hjálm
„Mamma hjólaði mjög mikið og var
alltaf með hjálm. Hún var á nýju
hjóli þarna og var ekki með hjálm-
inn á sér,“ segir Lára Kristín þegar
blaðamann og ljósmyndara DV
bar að garði á heimili Margrétar í
vesturbæ Reykjavíkur. Það var lán
að íbúðin sem fjölskyldan bjó í er
á jarðhæð með sérinngangi og því
þurfti lítið að gera til þess að gera
hana hjólastólahæfa. Um þrem-
ur árum eftir slysið flutti hún aftur
heim og býr nú hér ásamt tveimur
af þremur börnum sínum, syninum
Stefáni og yngri dótturinni, Önnu
Margréti. Lára bjó hér líka þar til
fyrir stuttu síðan þegar hún flutti til
föður síns.
„Ég skal hjálpa þér út,“ segir
aðstoðarkona Margrétar og færir
hana til í sérútbúnum hjólastól.
Margrét fer svo í stólnum út á sval-
ir þar sem henni finnst gott að geta
fengið sér sígarettu og kaffibolla
með. „Hún ætlar að hætta bráð-
um,“ segir Ragnhildur systir hennar
sem kemur inn meðan á viðtalinu
stendur. „Nei,“ heyrist í Margréti
örlítið óskýrt og systir hennar hlær.
„Okkur fannst það svo gott merki
um bata þegar hún vildi allt í einu
fara að fá sér sígarettu,“ segir systir
hennar hlæjandi.
Vita ekki hvað gerðist
Örlagadagurinn 13. maí 2010 hófst
eins og hver annar dagur hjá fjöl-
skyldunni. Margrét fór um kvöldið
í matarboð til vinkonu á nýju hjóli
sem hún hafði fest kaup á sama dag.
„Þennan dag þá var mamma að
fara í matarboð til vinkonu sinnar
og ætlaði svo að hjóla heim,“ segir
Fyrir rúmum fjórum árum var Margrét Stefánsdóttir að hjóla heim til
sín úr Miðbænum í Vesturbæinn. Hún féll af hjólinu og höfuðið slengdist utan
í gangstéttarbrún. Slysið breytti lífi Margrétar og fjölskyldu hennar. Hún hlaut
alvarlega höfuðáverka og þarf í dag hjálp við allar daglegar athafnir. Dætur
hennar, Lára Kristín og Anna Margrét, segja sögu móður sinnar sem þær segjast
hafa misst þó hún sé enn til staðar.
Mæðgurnar
Lára Kristín,
Margrét og Anna
Margrét. Lára var
16 ára og Anna
Margrét 14 ára
þegar mamma
þeirra slasaðist.
Mynd Sigtryggur Ari
Breyttist allt eftir slysið
Viktoría Hermannsdóttir
viktoria@dv.is
„Hún er
hérna
en þetta er
ekki hún