Dagblaðið Vísir - DV - 29.08.2014, Blaðsíða 33

Helgarblað 29. ágúst–1. september 2014 Fólk Viðtal 33
„Ég vil hafa innra líf“
í bæ. Í raun hafi tilviljanir ráðið
miklu um að fjölskyldan skyldi flytja
þangað. „Fyrir rúmu ári vorum við
á Skúlagötunni í tveggja herbergja
íbúð þegar það sprakk krani um
miðja nótt og við ekki heima. Það
þurfti að rífa allt út úr íbúðinni og
þetta var dálítið tjón. Við ákváðum
að líta á þetta sem merki um að það
væri kominn tími til að flytja. Frændi
minn á íbúð hérna beint á móti og
við sáum þessa íbúð út um gluggann
hjá honum þegar við vorum að leita
okkur að íbúð. Þessi leki var því bara
dulin blessun,“ segir hann.
Eiginkona Þorsteins, Rannveig
Jónsdóttir eða Gagga, lítur stutt­
lega við meðan á viðtali stendur en
er rokin á dyr nánast í sömu andrá
– hefur greinilega í nógu að snúast.
Auk dóttur þeirra, Auðar Draumu,
á Þorsteinn tvo syni úr fyrra sam­
bandi, Gabríel Benedikt sem var að
klára grafík í Listaháskólanum og
Bjart Örn sem var að byrja á öðru
ári í MR.
Góður í að grilla
Foreldrar Þorsteins, Margrét Þor­
steinsdóttir og Benedikt Karl Bach­
mann, voru mikið ævintýrafólk.
Þau fóru sínar eigin leiðir í lífinu
og voru sannkallaðir frumkvöðlar.
Lengst af stóðu þau í verslunar­
rekstri og voru með veisluþjón­
ustu en á síðari árum ráku þau
innrömmunarþjónustu. „Pabbi dó
fyrir rétt rúmum tveimur árum og
mamma seldi í kjölfarið rekstur­
inn. Foreldrar mínir voru mjög
samrýmdir og unnu alltaf saman.
Ég held það hafi bara verið ein nótt
sem þau voru ekki saman og það
var út af einhverju ferðalagi. Enda
var pabbi frekar hjálparvana varð­
andi ýmislegt. Hann gat soðið pyls­
ur og grillað hamborgara. Eins og
allir karlmenn þá var hann ótrú­
lega góður í því að grilla,“ segir Þor­
steinn og hlær.
Þorsteinn á eina systur, Hrefnu
Bachmann, og eru þau mjög náin.
Hún erfði ævintýraþrá foreldra
sinna og býr nú ásamt fjölskyldu
sinni í Sviss.
Ólæs tíu ára
Blaðamaður spyr næst hvernig
Þorsteini hafi gengið í skóla. Hann
hlær við spurningunni og segir síð­
an: „Það er nú saga að segja frá því.
Ég fór í Fossvogsskóla sem var til­
raunaskóli eða svokallaður opinn
skóli. Maður fékk að velja fög­
in sjálfur og skemmst er frá því
að segja að þegar ég flutti síðan í
Breiðholtið tíu ára gamall var ég
nánast ólæs og óskrifandi. Ég hafði
í raun og veru ekkert lært þarna og
það var hlegið að mér þegar ég byrj­
aði að lesa í Breiðholtsskóla.“ Aftur
leitaði Þorsteinn skjóls á Granda­
veginum og bað ömmu sína um að
kenna sér að lesa. Á einungis tveim­
ur árum náði hann þeim árangri að
verða hæstur í bekknum með 9,6 í
meðaleinkunn.
Þorsteinn segir það hafa
verið mikil viðbrigði að flytja úr
Fossvoginum. „Breiðholtið var dá­
lítið villt á þessum tíma,“ segir
hann. „Það var mikið verið að
byggja en þegar ég flutti þang­
að var Seljahverfið til dæmis alveg
óbyggt. Núna er þetta allt skógi vax­
ið en þarna var ekki eitt einasta tré.
Bara melar og móar. Það fóru þarna
flokkarnir af „villingum“ sem brutu
rúður og frömdu önnur skemmdar­
verk. Það var því dálítil eldskírn að
flytja upp í Breiðholt og einhvern
veginn lifa það af.“
Sjálfur gekk Þorsteinn ekki til
liðs við villingana og þakkar móður
sinni það afrek. „Hún hafði vit fyrir
manni.“
Dellukarl
Þorsteinn segist ekki hafa átt sam­
leið með jafnöldrum sínum í
Breiðholtinu. Hann hafi verið frekar
einræn týpa og sé það ennþá. „Mér
finnst einveran ekkert leiðinleg.
Í raun finnst mér hún bara nota­
leg,“ segir Þorsteinn. Sem dæmi
má nefna að hann skráði sig í
Myntsafnarafélag Íslands aðeins
tólf ára að aldri. „Næsti maður fyrir
ofan mig í aldri var sextugur,“ segir
hann og hlær. „Ég fór ekki alveg
hefðbundna leið sem barn. Fótbolti
átti til dæmis ekki við mig. Ég þótti
of mikill væskill. Hins vegar æfði ég
borðtennis af kappi og náði ágæt­
um árangri. Stundum hefur ver­
ið sagt að ég sé dellukarl. Ég tek oft
skorpur og ég lít svo á að ég sé að
læra eitthvað nýtt og tileinka mér
það. Ég fer þá dálítið langt í því.
Sama átti við um lærdóminn. Þegar
ég var búinn að ná þessum árangri
þá nennti ég ekki endilega að halda
áfram og varð enginn námshestur.“
Leiklist í Verzló
Námið fékk einmitt að lúta í lægra
haldi fyrir félagslífinu þegar Þor­
steinn byrjaði í Verzlunarskóla Ís­
lands. Hann sat í stjórn nem­
endafélagsins, var formaður
fjórða­bekkjarráðs og formaður
skemmtinefndar. Á lokaárinu var
síðan sett upp leikrit á vegum Lista­
félags Verzlunarskóla Íslands sem
átti eftir að umturna lífi Þorsteins.
„Helgi Björnsson, söngvari og leik­
ari, var þá nýútskrifaður úr Leiklist­
arskólanum og á sama tíma sjóð­
heitur með hljómsveitinni Grafík.
Hann setti upp nútíma pönkútfær­
slu af Rauðhettu og úlfinum í Verzló
og bað mig um að leika úlfinn. Ég
var settur í þröngt svart leður, fékk
lokka í eyrum og rafmagnsgítar,“
rifjar hann upp. „Ég fékk rosalega
mikið út úr þessu. Sýningin sló í
gegn og það var troðfullur fjögur
hundruð manna salur kvöld eftir
kvöld. Það varð einhver umbreyting
hjá mér en ég hafði til dæmis lengi
glímt við feimni. Þarna kom tæki til
þess að brjótast út úr rammanum,
út úr öllum viðjum og regluverki, og
prófa eitthvað nýtt. Eftir þetta ákvað
ég að leggja fyrir mig leiklist.“
Tyggjókúlur í Ameríku
Þegar Þorsteinn útskrifaðist úr Verzl­
unarskólanum hafði litla fjölskyldan
unnið sig upp í lífinu og var flutt í
þriggja hæða hús uppi í Reyðarkvísl
í Árbænum. „Eitt kvöldið sitjum
við inni í stofu og erum að horfa á
vídeó þegar pabbi segir eitthvað á
þessa leið: „Jæja, þá erum við kom­
in á endastöðina. Þetta er það sem
við erum búin að vera að þræla fyr­
ir alla ævi. En hvað, líður okkur vel
hérna? Eigum við kannski að flytja
til Ameríku?“ Þremur vikum seinna
vorum við komin út á flugvöll.“ For­
eldrar Þorsteins tóku þá skyndiá­
kvörðun að selja húsið, fyrirtækin
og bílana og flytja til Flórída með
ekkert atvinnuleyfi eða grænt kort.
„Pabbi átti bróður í Flórída og hélt
að þá myndi ganga greiðlega að fá
atvinnuleyfi. Það gerði það reynd­
ar ekki. Pabbi brá þá á það ráð að
kaupa einhverjar 160 tyggjókúluvél­
ar og hjálpuðumst við að við að setja
rúllur í þær á kvöldin og telja aura.
Þetta var mjög gaman en ég saknaði
veðráttunnar, vina minna og nátt­
úrunnar á Íslandi. Ég ákvað því að
koma aftur heim og læra leiklist á
móðurmálinu.“
Ástríðan í kvikmyndagerð
Ferill Þorsteins hefur verið afar fjöl­
breyttur frá því hann lauk leiklistar­
námi við Leiklistarskóla Íslands.
Hann vann lengi vel í leikhúsi, var
leikhússtjóri Leikfélags Akureyrar
um árabil, hefur lesið inn á teikni­
myndir, verið í Útvarpsleikhús­
inu, í sjónvarpsþáttum og nú síð­
ast kvikmyndum. Árið 2005 var ansi
viðburðaríkt í lífi Þorsteins. „Mér
fannst ég standa á ákveðnum tíma­
punkti í lífinu. Ég var að verða fer­
tugur og ég hafði grautað í hinu
og þessu. Nokkrum sinnum hafði
ég lýst því yfir að ég væri hættur
að leika í leikhúsi. Ég spurði sjálf­
an mig að því hvað það væri sem
ég vildi leggja fyrir mig í lífinu og
komst að því að ástríðan lægi í kvik­
myndagerð.“ Þorsteinn hefur leikið
í fjölda kvikmynda á síðastliðnum
níu árum og meðal eftirminnilegra
hlutverka má nefna hinn óþolandi
Gest í þáttaröðinni Pressu, einstak­
an vörubílstjóra í kvikmyndinni Á
annan veg og forsætisráðherra í
kvikmyndinni XL. Nú síðast sáum
við Þorstein í ógleymanlegu hlut­
verki Móra í kvikmyndinni Vonar­
stræti.
Ástin og Clint Eastwood
Sama ár og Þorsteinn tók stefnuna
á kvikmyndirnar kynntist hann
Rannveigu eiginkonu sinni við gerð
kvikmyndar Clints Eastwood, Flags
of Our Fathers. „Ég var verkstjóri
yfir vinnuflokki sem fór á undan
öllum og bjó til sprengjuholurnar,
sveið gras og bjó til neðanjarðar­
byrgi. Þetta var mjög skemmtilegt.
Gagga hafði meðal annars um­
sjón með frágangi tökustaða og
við kynntumst í vinnu við að koma
landinu í samt horf.“
Gagga deilir kvikmyndaáhuga
Þorsteins og saman reka þau fram­
leiðslufyrirtækið 7g. Gagga hefur
mestmegnis verið fyrir aftan töku­
vélina og verið framleiðslustjóri í
mörgum kvikmyndum hér á landi.
„Ég held hún væri samt alveg til­
kippileg í eina og eina senu,“ segir
Þorsteinn kíminn og bætir því við
að hún sé einnig flinkur penni og
gæti orðið góður leikstjóri. „Hún er
allavega mjög fjölhæf og ég myndi
endilega vilja sjá hana gera meira af
sínu. En hún hefur hins vegar ver­
ið mjög eftirsótt í að þjóna öðrum.“
Hafði ekki gaman af leikhúsi
En hvers vegna ákvað Þorsteinn
að segja skilið við leikhúsið á sín­
um tíma? „Ég var sjálfur hættur að
hafa gaman af því að fara í leikhús.
Kannski af því að ég var farinn að
leggja einhverjar reglustikur á það.
Það er ekki gaman að vera í sýningu
og finna að sýningin er ekki að ná
til áhorfenda. Hvort sem leikarar
viðurkenna það eða ekki þá fer þetta
allt í einu að snúast um að fela ótt­
ann og þykjast vera að njóta þess að
vera á sviðinu. En ég held að áhorf­
andinn viti alltaf betur þegar þetta
gerist. Í dag á ég mikið auðveldara
með að njóta þess að bæði fara í
leikhús og vinna í leikhúsi. Þannig
að ég ætla að gera enn eina tilraun­
ina í vetur,“ segir Þorsteinn en hann
mun leika í tveimur verkum í vetur
– Útlenska drengnum eftir Þórar­
in Leifsson sem sett verður upp í
Tjarnarbíói og Dúkkuheimilinu sem
sýnt verður í Borgarleikhúsinu. „En
um leið og leikhúsið ætlar að fang­
elsa mig og múra mig inni þá er ég
farinn þaðan aftur,“ bætir hann við.
Lífið í fiskabúrinu
Þorsteinn leiðir blaðamann í gegn­
um listrænt ferli sitt sem leik­
ari og hvernig hann kemur sér í
rétt hugarástand þegar hann tek­
ur að sér nýtt hlutverk. „Ég get
nefnt dæmi. Hérna sitjum við og
ég ímynda mér að allt í einu
„Um leið
og leik-
húsið ætlar að
fangelsa mig og
múra mig inni
þá er ég farinn
þaðan aftur
„Ég
ákvað
því að koma
aftur heim og
læra leiklist á
móðurmálinu