Dagblaðið Vísir - DV - 29.08.2014, Blaðsíða 29

Helgarblað 29. ágúst–1. september 2014 Fólk Viðtal 29
Lára og rifjar upp daginn örlaga-
ríka, 13. maí 2010. „Bróðir okkar
skutlaði henni til að ná í nýja hjól-
ið og hún skildi hjálminn sinn óvart
eftir í sínum bíl. Við vitum ekki ná-
kvæmlega hvað gerðist, þetta var
glænýtt hjól og það gæti verið að
hún hafi ekki gert sér grein fyrir því
hvað bremsurnar eru góðar,“ segir
Lára.
„Þetta gerðist allt mjög hratt. Ég
hringdi í hana fimm mínútur í eitt
og þá sagði hún mér að hún væri að
leggja af stað heim. Svo hringdi ég
aftur og þá svaraði hún mér ekki,“
segir Anna Margrét og tekur fram
að hún sé mjög óþolinmóð og systir
hennar tekur undir það. „Ég hringi
síðan aftur fimm mínútur yfir eitt
og þá svarar læknirinn á spítalan-
um mér,“ segir hún. „Það komu
tveir menn að henni mjög stuttu
eftir að þetta gerðist og hringdu á
sjúkrabíl,“ segir Lára.
Ástandið alvarlegt
Margrét hafði slasast alvarlega og
var meðvitundarlaus. „Ég hélt að
þetta væri einhver mjög ófyndinn
brandari hjá eiginmanni vinkonu
mömmu en svo var ekki. Ég hljóp
beint inn til Láru og svo yfir til
bróður míns og við fórum upp eft-
ir,“ segir Anna Margrét.
Þegar upp á spítala var komið
var móðir þeirra í aðgerð og þau
biðu þess að fá að hitta hana.
Læknirinn gerði þeim grein fyrir
því að ástandið væri alvarlegt. Um
klukkan sex um morguninn fengu
þau að sjá hana og var mjög brugð-
ið enda var hún gríðarlega bólgin
eftir fallið.
„Það var mjög skrýtið að sjá
hana þarna um morguninn. Hún lá
bara þarna og með alls konar tæki
í kringum sig,“ segir Anna Margrét
og tekur upp litla bók á borðinu.
„Eins og hún er hérna á myndinni,“
segir hún, opnar bókina og bendir
á mynd á fyrstu síðu hennar.
„Þetta er allt hérna, öll sagan,“
segir Lára. Í bókinni er að finna
sjúkrasöguna frá byrjun, hand-
skrifaðar minningar, myndir og
frásagnir en það var Ragga systir
Margrétar sem gerði bókina. Þar
eru fallegar handteiknaðar mynd-
ir og sjúkrasagan öll. Fjölskyld-
an hefur staðið þétt saman í þessu
öllu saman. „Við erum orðin mun
nánari. Það voru alltaf allir hérna
eftir þetta,“ segir Lára. „Systkini
mömmu og amma og afi.“
Opnaði allt í einu augun
Margrét var í dái í um heilan mánuð
og alls óvíst hvort hún myndi vakna
úr dáinu eða hvert ástand hennar
yrði ef hún vaknaði. Í aðgerðinni
sem hún fór í eftir slysið var höfuð-
kúpan opnuð til þess að tappa blóði
af heilanum. Í framhaldi af því var
henni haldið sofandi í nokkrar vik-
ur og líkami hennar kældur nið-
ur og líkamsstarfsemi haldið í lág-
marki til þess að reyna að draga
úr heilabjúg sem myndaðist eftir
höggið. Hluti höfuðkúpu hennar
var svo fjarlægður en settur aftur á
þegar mestu bólgurnar í heilanum
höfðu hjaðnað.
Þessar vikur á spítalanum voru
fjölskyldunni erfiðar. „Við vor-
um meira og minna bara uppi á
spítala,“ segir Lára. „Við vissum ekk-
ert hvað yrði. Læknirinn var nýbú-
inn að segja við okkur að það væri
líklegt að hún myndi aldrei vakna
úr dáinu. Þá allt í einu opnaði hún
augun, síðan byrjaði hún að lyfta
augabrúnunum,“ segir Anna Mar-
grét brosandi yfir minningunni.
Heldur að kettir hafi hlaupið
fyrir sig
„Síðan var hún bara allt í einu far-
in að tala, ég man þegar hún sagði
heila setningu við mig. Þá var hún
komin á Grensás,“ segir Lára og í því
kemur móðir þeirra inn af svölun-
um. „Úps,“ heyrist í henni þegar
hún ekur hjólastólnum á borð. Að-
stoðarkonan hjálpar henni að koma
sér fyrir við eldhúsborðið þar sem
við sitjum og ræðum slysið.
Man hún eftir slysinu? „Já,“ segir
Margrét. „Það hlupu tveir kettir
fyrir mig,“ segir hún nokkuð óskýrt
en dæturnar skilja móður sína og
túlka fyrir hana. „Já, hún segir alltaf
að það hafi hlaupið tveir kettir fyrir
hjólið en við vitum ekki hvort það
er rétt. Hún gæti sagt þetta af því
að amma var oft að spyrja hana út í
þetta og velta því upp hvernig þetta
hafi getað gerst. Meðal annars
sagði hún þetta og mamma hef-
ur haldið sig við það,“ segir Lára og
brosir fallega til móður sinnar sem
brosir á móti og segir: „Ég elska
þig,“ og Lára svarar í sömu mynt.
„Ég elska þig líka,“ segir hún aftur
og horfir nú á Önnu Margréti sem
sem endurgeldur kveðjuna.
Það er augljóst að mikill kærleik-
ur er ríkjandi milli mæðgnanna og
greinilega líka mikill húmor. Þrátt
fyrir erfiðar aðstæður hafa þær lært
að sjá líka það fyndna við aðstæð-
urnar og geta líka gert góðlátlegt
grín að móður sinni sem þær segja
vera ákveðna og sífellt koma þeim
á óvart.
Strauk af Hátúni
Eftir að Margrét hafði verið á
Grensás í endurhæfingu í marga
mánuði var hún færð yfir í íbúð í
Hátúni. Þar leið henni ekki vel og
vildi komast heim. „Hún gat samt
ekki komið heim alveg strax því
hún var ekki tilbúin,“ segir Anna
Margrét. „Það átti eftir að koma
íbúðinni í stand og af því að ríki og
borg geta ekki unnið saman þá var
ekkert hægt að gera hér fyrr en hún
var tilbúin til að flytja alveg heim,“
segir Ragga. Það reyndist þess
vegna fjölskyldunni erfitt að fara
með hana heim þar sem þau þurftu
þá sjálf að bera hana inn og það
vantaði öll nauðsynleg hjálpartæki.
Margréti leiddist hins vegar biðin
og ákvað að taka til sinna ráða.
„Þetta var ótrúlegt,“ segir Lára
hlæjandi og systir hennar tekur
undir. „Ég var á skólaferðalagi
þegar ég fékk símtal um mamma
væri horfin,“ segir hún og móðir
hennar hlær dátt að frásögninni.
„Manstu eftir þessu, Magga?“ segir
Ragga við systur sína sem svar-
ar játandi að hún hafi bara viljað
komast heim til sín. „Hún fór bara
niður í lyftunni, fór út og það voru
allir farnir að leita að henni. Síðan
fannst hún á Meistaravöllum. Þá
hafði hún farið frá Hátúni og verið
komin alla leið þangað. Þetta er í
raun alveg ótrúlegt því hún þarf
alveg hjálp eins og á gangstéttar-
brúnum og svona þegar við förum
út að labba. En þá ætlaði hún bara
heim og var komin næstum alla
leið,“ segir Anna Margrét en íbúð
fjölskyldunnar er á Flyðrugranda
þannig Margrét átti ekki langa leið
eftir þegar hún fannst. „Mig lang-
aði bara vera heima hjá mér,“ segir
Margrét.
Breyttist allt eftir slysið
Þarf mikla aðstoð Margrét þarf aðstoð við allt. Hér er Ragga systir hennar með henni á
myndinni. Fjölskyldan skiptir kvöldunum á milli sín og koma til Margrétar og eru með henni
yfir kvöldið. Mynd Sigtryggur Ari
Jólin fyrir slysið Þessi mynd af mæðgunum er tekin jólin 2009.
Mæðgin Margrét og elsti sonur hennar, Stefán, í Barcelona árið 2009.
dótið Fjölskyldan hélt líka aðra bók þar sem fjölskyldan, vinir og ættingjar skrifuðu kveðjur
eða teiknuðu myndir til Möggu. Bókina kölluðu þau Dótið því fyrst eftir að Margrét fór að
tala eftir slysið kallaði hún allt sem hún mundi ekki orð yfir einfaldlega dótið. Mynd Sigtryggur Ari
„Læknirinn
var ný-
búinn að segja
við okkur að það
væri líklegt að
hún myndi aldrei
vakna úr dáinu