Gerðir kirkjuþings - 1978, Blaðsíða 82

79
kirkjunnar hefur lítiö veriö. öllum er þaÖ ljóst, aÖ sjó-
menn, sem eru langdvölum á miöum eöa í millilandasiglingum
eru næsta viÖskila viö samfelag samþegna sinna, þar meÖ
taliÖ safnaöarlíf. Og sjómenn í erlendum höfnum, hvaö
hefur þjóö og kirkja gert til þess aö hlynna aÖ þeim?
Ekkert, aldrei. I þessu er íslensk kirkja og þjóÖ alger
undantekning meðal sambærilegra þjóða. Og hiö sama ma
raunar segja um vermenn x verstöðvum innanlands. Þetta
hefur lengi verið mér áhyggju- og blygðunarefni, svo sem
finna mætti staðfest á prenti. Geta má þess , að í frv.
til laga um skipun prestakalla og prófastsdæma og um
Kristnisjóð, eins og kirkjuþing gekk frá þvi árið 1966,
var gert ráð fyrir heimild til þess að ráöa sjómanna-
prest. En þetta náöi ekki fram aö ganga á Alþingi. Kirkjur
nágrannalandanna hafa víðtækt og vel skipulagt sjómanna-
starf, sem er löngu viÖurkennt sem ometanleg þjonusta.
Þetta starf stendur a gömlum merg og traustum grunni enda
byggt upp og kostað lengstum aö fullu af fornfusu sjalf-
boðastarfi. Þeir hafa sjomannastofur 1 öllum þeim höfnum
sem sjómenn þeirra vitja aö nokkru marki. Á þessum stöðum
er prestur og/eða annaö starfslið. Þar eiga sjómenn vísan
samastað og athvarf þegar þeir dveljast í höfn, þar bíða
þeirra bréf að heiman og bögglar, svo sem jólabögglar,
þegar svo ber undir, þar er blöð aö fá aö heiman og þar
er boðið upp á margvíslega þjónustu, þar er opið hús
alltaf og margt a dagskra af aðlaðandi menningarlegu efni.
Islendingar eru sorglega sofandi £ þessum efnum, þrátt
fyrir alla sjómannarómantík og fagurt umtal um sjómenn
og þeirra gilda þátt 1 afkomu þjoðarinnar, virðist svo
sem landsmönnum hafi ekki þótt vangert viö þessa stétt,
það hefur þótt boðlegt að vísa þessum mönnum á götuna
eina með krám sínum og pútnahúsum.
Nú er hér um mikið mal aö ræða. HvaÖ getur kirkjan gert
á þessu sviÖi? Úg veit að þaö er mikið hægt að gera með
góöri samvinnu viö ihnlenda og erlenda aðilja og viö
íslenska sjómenn. En það er ekkert hægt að gera án þess
að kanna stöðuna fyrst og leitast siðan viö aö vinna til-
trú sjómanna sjálfra og útgerðarmanna. Til þess að gera
þetta þarf mann. Nú hefur kirkjuráð á siöasta aöalfundi
veitt nokkurt fé til könnunar a þessu mali og ungur maður
hefur veriö fenginn til þess aö kynna sér málavöxtu ofan
í kjölinn. Hefur kirkjuráð hug á þvi aö fastráða þennan
mann, þegar byrjunarkönnun hans er lokið og fela honum að
hafa forgöngu um og skipuleggja starfsemi meöal sjomanna,