Gerðir kirkjuþings - 1989, Qupperneq 34

Þéttbýlið kallar á sérþjónustuembætti og góðu heilli hefur
kirkjan farið inn á þá braut. Það hefur mælst vel fyrir og haft
i för með sér að sifellt fleiri sjá nú brýna þörf fyrir
sérþ jónustuembætti presta á fleiri sviðum en nú er. En hér er
brýnt að marka stefnu. Þarna er ekki aðeins um málefni hins
kirkjulega starfs almennt að ræða heldur má einnig líta svo á
að hér sé um að ræða hagsmunamál guðfræðinga og þeirra sem lagt
hafa fyrir sig skylt nám og vilja koma til þjónustu innan kirkj-
unnar á öðrum vettvangi en sem sóknarprestar.
Um stefnumörkun í kirkiuleau starfi
Samþykkt Prestastefnu 1989 um að safnaðaruppbygging verði
meginstefna í starfi íslensku þjóðkirkjunnar næsta áratug er
mikilvæg stefnumörkun sem snertir það mál sem hér er til umræðu.
Þar er um að ræða uppbyggingarstef nu sem mótast af
safnaðarguðfræði þar sem söfnuðurinn er settur i brennipunkt.
Þar skal vinna að þvi að efla hann með öllum tiltækum ráðum. í
hverju tilviki skal vinna markvisst og miða við þarfir hvers
einstaks safnaðar. Til þess þarf samstarf og eftir þvi sem best
verður séð (t.d. á Prestastefnu 1989) er mikill áhugi á þvi. Það
samstarf tekur til allra þátta hins kirkjulega starfs. Meðal
annars til samstarfs prestakalla innan prófastsdæmanna.
Kjalarnesprófastsdæmi hefur sýnt og sannað að hæfilega stór
samstarfseining prestakalla er raunhæfur kostur i slíku
uppbyggingarstarfi. Þess vegna er áhugi þar takmarkaður á
eflingu biskupsembættisins, á fjölgun biskupa eða á eflingu
embætta vigslubiskupa. Áhuginn er á eflingu safnaðanna og á þeim
grundvelli byggist samstarfið innan prófastsdæmanna.
Eftir því sem undirritaður fær best séð er grunnhugsun og þar
með sá kirkjuskilningur sem frumvarpið mótast af ekki sá sem nú
er að eflast innan kirkjunnar og lýsa mætti með einfaldri
skirskotun til orða eins og: Efling á hlut leikmanna i starfi
kirkjunnar; uppbygging safnaðarstarfsemi með fjölgun sér-
þjálfaðra og sérmenntaðra starfsmanna t.d. á sviði fræðslu og
þjónustu; markviss efling sérþjónustuembætta presta sem gerir
þjónustu kirkjunnar hnitmiðaðri, léttir störfum af sóknar-
prestum i þéttbýli, eykur fjölbreytni i starfsvali guðfræðinga
o.fl.; aukin þátttaka í guðsþjónustunni. Fleiri atriði mætti
telja upp. Þess i stað kemur frumvarpið undirrituðum svo fyrir
sjónir að þar ráði sjónarmið sem voru i fullu gildi á síðustu
öld og raunar langt fram eftir þeirri yfirstandandi með áherslu
á sóknarprestinn og kirkjuleg yfirvöld. Hér er ekki um að ræða
annaðhvort eða heldur mikilvægt vægi i áhersluþáttum. Eftir sem
áður þarf að gæta þess að sóknarpresturinn beri ábyrgð á sinum
söfnuði og biskupsembættið og kirkjuleg yfirvöld gegna sínu
mikilvæga hlutverki sem ekki þarf að fjölyrða um. En hver timi
finnur það vægi i þessu efni sem hentar. Á miklu veltur að þar
sé rétt að verki staðið og i þvi efni sjá betur augu en auga.
Viðbröqð frá einu prófastsdæmi.
í Kjalarnesprófastsdæmi var haldið leiðarþing i ársbyrjun 1989
og óskaði prófastur þá eftir þvi að sóknir prófastsdæmisins
fjölluðu um frumvarpið um skipan prestakalla og prófastsdæma og
um starfsmenn Þjóðkirkju íslands. Þvi sem næst allar sóknir
prófastsdæmisins skiluðu athugasemdum og skipaði prófastur nefnd
31