Són - 01.01.2008, Page 39

LIST Í LOKRUM 39
sækist síðar eftir Þjálfa sem þjónustumanni og er þannig hluti af við-
leitni rímnaskáldsins til að auka röklegt samhengi sögunnar.
15 Þegar að fram bar fæðslu skauð
fólki Þór til veizlu bauð;
öflgum var þá eigi leitt
Ullar *mág að snæða feitt.
* mág] < maug. FJ
16 Gestir átu geitar jóð,
gleyptu bæði hold og blóð.
Þjálfi gjörði að ljósta legg,
lysta gjörir til mergjar segg.
Hér bætir skáldið lýsingu á málsverðinum við frásögn Gylfaginn-
ingar. Hún er stórkarlaleg og kátleg eins og títt er um slíkar lýsingar
í rímum og eitt dæmi enn um þenslu í frásögninni.
Þór ógnar bóndanum
Þegar Þór lífgar hafrana við morguninn eftir kemur í ljós að annar
þeirra er haltur vegna beinsins sem Þjálfi braut. Þór reiðist við þetta
og grípur hamarinn.
21 Þór varð ei við þetta frýnn,
þungar lét hann síga brýnn;
garprinn réð með gildan kraft
í greipum þrífa Mjöllnirs skaft.
22 Sjónir hvessti Sifjar verr,
svó gengr oft ef illa ferr,
herðir gekk úr hverjum lið,
hvítna tóku hnúarnir við.
Nú er rétt að rifja upp fjórðu vísu rímunnar en þar segir að allir
hræddust Þór og að jötnarnir flýðu þöglir land þegar hann tekur sér
Mjöllni í hendur. Við höfum nú fengið ávæning af því að bóndinn og
heimilisfólk hans sé jötnakyns en ekki verður þó bóndinn þögull.
Hinu er erfiðara að svara hvort hann verði hræddur.