Són - 01.01.2008, Page 76

ÓLÍNA JÓNASDÓTTIR76
Heima
Húmið á landið aðeins tánum tyllir,
titrar á öldum glit frá mánaskini.
Er sem mér berist boð frá horfnum vini,
blíðróma minning hjartað löngun fyllir.
Skrjáfar í laufi léttur goluþytur,
lyngmóinn hlustar eftir kunnum rómi,
ilmurinn berst frá litlu lautarblómi,
lækur í nálægð milda söngva flytur.
Hljóðláta nótt, frá helgilindum þínum
heilnæman kraft ég finn um brjóst mitt streyma.
Langt er nú síðan hjá þér átti ég heima.
Hér sleit ég fyrstu æskuskónum mínum.
(Í ágúst 1949)
Stökur
Það er gott að geta enn þá glaðst og hlegið,
upp í gaman angri slegið,
yl frá sólargeislum þegið.
Hlæ ég oft þó hugur minn sé hljóður, gljúpur,
yfir tárum huliðshjúpur.
Hláturinn er sjaldan djúpur.
Mér finnst allt svo ömurlegt og einskis virði,
dagar langir, döpur byrði,
dvelji ég ekki í Skagafirði.
Þar er allt sem er mér kærst og ei má gleyma.
Þangað ætíð þrárnar streyma,
þó á ég reyndar hvergi heima.
(1950)