Són - 01.01.2008, Qupperneq 88

KENDRA J. WILLSON88
ljóðs, þ.e.a.s. bragfræðilegum víddum sem skáld taka meðvitaðar
ákvarðanir um að nota eða ekki og eiga tiltölulega auðvelt með að tjá
sig um, en hrynjandi textans (t.d. teygjanleiki ákveðins bragarháttar)
tilheyrir „inherent form“ (innbyggðri mynd) sem er nær því að vera
hluti af málkunnáttunni. Fabb kemst að þeirri niðurstöðu að stuðlun
tilheyri „tjáðri mynd“ ljóðs en svarið liggur ekki í augum uppi.24
Greinilegt er að stuðlun liggur einhvers staðar á milli ríms og hrynj-
andi á þessum skala en staða hennar getur verið breytileg. Lýsing
Eysteins Þorvaldssonar á formtilraunum atómskáldanna gefur til
kynna svipað stigveldi: til eru ljóð með ljóðstöfum en án ríms, ljóð
„sem vantar annað hvort ljóðstafi eða hrynjandi“25 en „ekki hafa
verið birt rímuð ljóð án hrynjandi“.26 Hjá öllum atómskáldunum
„finnast ljóð með reglubundinni hrynjandi en laus við önnur megin-
einkenni formhefðarinnar“.27
Þegar Eliot notar mikið en óreglulegt rím gerir þýðandi það líka en
leyfir sér að víkja frá nákvæmu „rímmunstri“ frumtextans. Í Prufrock
verður28
Do I dare
Disturb the universe?
In a minute there is time
For decisions and revisions which a minute will reverse.
Þori ég
að trufla alheiminn?
Á mínútu gefst tóm
fyrir hundrað skoðanir og endurskoðanir sem á mínútu
verða hjóm.
Rímmunstrið breytist úr aba í abb. Hið mikilvæga er, eins og
Sverrir hefur skynjað, að langa vísuorðið rímar við eitthvað sem
kemur á undan en kemur samt svolítið á óvart. Að þessu leyti finnst
mér jákvætt að stuðlun skuli ekki vera notuð hér til að merkja
vísuorðið sem seinni hluta vísuorðapars. Hins vegar sakna ég sléttrar
hrynjandi frumtextans í þýðingunni.
24 Fabb (1999).
25 Eysteinn Þorvaldsson (1980:201).
26 Eysteinn Þorvaldsson (1980:207).
27 Eysteinn Þorvaldsson (1980:208).
28 Eliot (1936:13), Eliot (1991:430).