Gerðir kirkjuþings - 2002, Síða 6

Formáli
34. Kirkjuþing hófst með guðsþjónustu í Dómkirkjunni í Reykjavík sunnudaginn 13.
nóvember 2002 kl. 11.00, þar sem sr. Jakob Ágúst Hjálmarsson, predikaði. Kirkjuþing var
síðan sett í Safnaðarheimili Grensáskirkju kl 14 með ávarpi Karls Sigurbjömssonar, biskups
íslands og Sólveigar Pétursdóttur, dóms- og kirkjumálaráðherra.
Mikil breyting hafði orðið á skipan Kirkjuþings í kosningunum fyrr á árinu þar sem nær
helmingur eða 10 fulltrúar höfðu ekki átt þar sæti áður og sex hinna nýju fúlltrúa vom konur.
Það kom fram í kosningum á þinginu þar sem kona var kosin annar varaforseti þingsins,
formaður allsherjamefndar þess og tvær konur í Kirkjuráð. Er það í samræmi við hinn mikla
hlut kvenna bæði í föstum störfum innan kirkjunnar og við sjálfboðaliðastörf í
sóknamefhdum, kómm og á öðmm vettvangi.
Það er afar mikilvægt að skipa þannig málum innan kirkjunnar að öllum, sem hafa áhuga,
vilja og getu til starfa þar af mikilli óeigingimi, verði sköpuð skilyrði til þess og boðnir
velkomnir. Það hlýtur að verða ofarlega í huga við þá miklu vinnu, sem nú er framundan á
næstu mánuðum við stefnumótun fyrir Þjóðkirkjuna. Em allir hvattir til að fylgjast vel með
því starfí og veita því þann stuðning, sem þeir geta með góðum ráðum og ábendingum.
Það sama gildir um undirþætti heildarstefnumótunarinnar, sem einnig var samþykkt að hefja
undirbúning að, þ.e. öldmnarmál og málefni kirkju og skóla. Þau verkefni byggja að
sjálfsögðu bæði á gömlum gmnni, en vegna mikilla breytinga á aðstæðum á flestum sviðum
samfélagsins, sem hafa verið að gerast með hverju ári sem líður, er nauðsynlegt að
endurskoða ýmsa þætti þeirra.
Það hlýtur að vera athyglisvert fyrir okkur að kynnast því, sem er að gerast á þessum
vettvangi hjá nágrönnum okkar í Noregi. Þar hefur ríkisstjómin komið fram með tillögu um
að ríkið leggi fram fjármagn til að kirkjan geti boðið öllum bömum, sem hljóta skím,
trúfræðslu í 315 tíma fram að 18 ára aldri. Fyrsta skrefið hefur þegar verið ákveðið, en það
er fjárveiting til þjálfunar leiðbeinenda og gerð kennsluefnis, þar sem efnið verður sett ffam á
sem aðgengilegastan hátt og sniðið að bestu fáanlegri kennslutækni. Þetta gerir norska
ríkisvaldið vegna þeirrar sannfæringar, að þetta sé árangursríkasta úrræðið til að hamla á
móti því öryggisleysi einstaklinganna, sem markaðshyggja nútímans með sínum mörgu
fylgifiskum hefur orðið svo mörgum að fótaskorti.
Þetta viðhorf nágranna okkar ætti að verða Kirkjuráði hvatning og styrkur, þegar það fer að
vinna að framkvæmd ályktunar Kirkjuþings um að endurheimta það sem ríkið hefur ákveðið
að halda eftir af umsaminni innheimtu á sóknargjöldum og verja til annarra útgjalda. Þessi
skerðing er nú m.a. að bitna á þjónustu kirkjunnar við aldraða, sem heilbrigðisstofnanir
telja ómetanlega fyrir samfélagið og þá einstaklinga, sem hennar hafa verið að njóta í
vaxandi mæli.
2