Glóðafeykir - 01.12.1970, Blaðsíða 21

GLÓÐAFEYKIR
21
gamla Stefánssyni, tvo vetrarparta. Hafði heyrt sitt af hverju um Frið-
rik, og kveið satt að segja hálfvegis fyrir því að vera hjá honum. En
það reyndist alveg afbragð. Verst þótti mér þegar hann kom til mín
þar sem ég var að kenna og tók að þylja yfir mér ættartölur og forn-
sögur. Friðrik var mjög skemmtilegur karl.
— Hvernig féllu þér svo kennslustörfin?
— Mér þótti kennslan skemmtileg og var alls ekki eins óþolin-
móður við krakkana og ætla mætti. Einum strák í Svarfaðardal man
ég eftir, sem var ákaflega erfiður. Hann var á 17. ári og enn ófermd-
ur. Þegar hlýða átti honum yfir, þá steinþagði hann. Svaraði ekki
einu einasta orði. Þannig gekk það í marga daga. Ég vildi losna við
strákinn, því að hann stór-tafði fyrir kennslunni, en ég fékk það
ekki. Ég reyndi að vera honum svo góður, sem ég gat, en allt kom
fyrir ekki. Seinast varð ég öskureiður og tuktaði hann duglega til.
Þá lét strákur sig og fór að sýna tilburði til að læra. Og þá kom í
ljós, að hann gat það vel. Og fermdur var hann um vorið. En stráksi
þótti nú samt alltaf heldur baldinn og þegar hann svo trúlofaðist
sagði faðir hans: — Já, bágt á hún, sú aumingja manneskja. Honum
leizt víst ekki á hlutskipti konuefnisins.
Vorið eftir að ég byrjaði kennsluna var ég við jarðabótavinnu
í Svarfaðardal, 1—2 daga á bæ, aðallega við að rista ofan af. Man ég
alltaf hvað ég kvaldist af strengjum fyrstu dagana. Hélt að þetta
ætlaði að steindrepa mig. Um þetta leyti bjó á Grund systursonur
pabba. Hann var skipstjóri. Var með hákarlaskip frá útmánuðum
og fram á sumar en síðan fiskiskip. Hann þurfti því mann yfir slátt-
inn. Bað mig að vera hjá sér sumarið eftir Hóladvölina. Ég var treg-
ur. En hann leitaði fast eftir. Bauð mér 15 kr. á viku, 3 kr. meira en
almennt var borgað. Þá var kaupið 2 kr. á dag yfir sláttinn, en 1 kr.
vor og haust. Varð úr að ég réð mig þarna, en það varð nokkuð sögu-
leg vist. Annar kaupamaður var ráðinn þarna, Þorleifur á Syðra-
Hvarfi, auk kaupakonu að hálfu, vinnukonu og dóttur hennar um
fermingu. Þetta var heyskaparliðið. Heyskapur skyldi hefjast um 12.
helgi. Ég byrjaði á því að láta Þorleif flytja torf á hin væntanlegu
hey. Ekki hafði ég slegið marga daga, þegar ég fékk boð frá Júlíusi
í Syðra-Garðshorni, en hann var bróðir Friðriku á Grund, um það,
hvort ég ætli að gera mér það til skammar, að verða á eftir sér með
túnið. Nú, á laugardagskvöldið var ég búinn að slá túnið. Þá var
ég beðinn að skreppa niður á Dalvík. Júlíus varð mér samferða. Á
leiðinni fór hann að ympra á því, að ég reri hjá sér um haustið. Ég
neitaði. Hann ýfði sig þá og segir mig ekki þora. Ég sagði að hann