Glóðafeykir - 01.12.1970, Blaðsíða 26

26
GLÓÐAFEYKIR
þar í garðanum. Þegar í húsið kom sá ég, að ein ærin var á lofti að
aftanverðn og afturfætur hennar fastir í holn nppi í vegg. Og svo
voru fæturnir skorðaðir að ég náði þeim ekki út. Datt mér þá í hug
að ná í járnkarl en hætti við það, því að ég óttaðist að fótbrjóta ána.
Nei, betra var þá að taka á eins og ég hafði orku til, verra gat það
ekki orðið. Og með því að neyta ýtrustu krafta, tókst mér að ná öðr-
um fætinunr fyrst og síðan hinum. Mér var þetta atvik með öllu
óskiljanlegt, því að útilokað var, að ærin hefði sjálf getað fest sig
svona. Nú, nú, um kvöldið kom gestur og bað um gistingu. Auðr itað
var hún sjálfsögð. Hest næturgestsins lét ég inn í hesthús suður á
túni. Um morguninn, þegar ég kom út, var gesturinn kominn suður
að húsum, og þegar mig bar þar að, var hann að koma út úr húsinu,
sem ærin var í. Má tengja þetta saman? Ég veit það ekki, en hvað á
maður að halda?
Stundum hefur komið fyrir, að mér hefur verið eins og sagt að
gera eitt og annað eða láta eitthvað ógert. Mér hefur alltaf reynzt
vel að fara eftir þeirri ábendingu. Um það get ég nefnt þér eftir-
farandi dæmi:
Það var fyrri hluta vetrar, komið franr undir jólaföstu. Sigurpáll
nokkur Sigurðsson var þá vinnumaður hjá mér hér á Egg. Kona
hans hét Ingibjörg Jónsdóttir. Ærnar hafði ég frammi á Borgareyju,
eins og oft framan af vetri. Tíð var góð, stillur en nokkurt frost og
héla á jörð. Ærnar héldu sig á flánum og Sigurpáll leit daglega eftir
þeim. Nú stóð svo á, að Ingibjörg var komin að því að ala barn og
þurfti Sigurpáll að sækja ljósmóður, Pálínu á Syðri-Brekkum. Ég
ætlaði því frameftir til ánna, en kona mín bað mig að doka, því að
luin þyrfti að vera hjá Ingibjörgu, en ég þá að líta eftir krökkunum.
Áður en ljósmóðir kom var barnið fætt og allt í góðu lagi, svo Sigur-
páll fór með hana svo til um hæl aftur, því að hún átti þess von, að
verða á hverri stundu sótt til annarrar konu. I rökkurbyrjun fór ég
svo fram eftir til ánna. Þar var ekkert að. Veður var kyrrt, tungl
nálægt fyllingu en skýjað. Þegar ég var kominn af stað heimleiðis,
heyrðist mér kallað: Farðu með ærnar heim í kvöld. Það fannst mér
ekki koma til mála í þessu veðri og held áfram. Þá heyrði ég sömu
orðin endurtekin og sýnu ákveðnar. Og ég ákvað að hlýða, þótt ekki
væri mér það ljúft. Ég hafði Snugg gamla með mér, þú manst kannski
eftir honum, mjög vænn fjárhundur, Snuggur, svo að ég var engan
veginn einn. Týndi ég nú ærnar saman og liélt nreð þær heimleiðis.
Farið var að óttast um mig heima og mætti ég leitarmönnum sunnan
við túnið- Ærnar létum við að sjálfsögðu inn. Morguninn eftir var