Glóðafeykir - 01.12.1970, Blaðsíða 22

99
GLÓÐAFEYKIR
mætti hugsa hvað hann vildi um það. A sunnudaginn var svo drifa-
þurrkur. Ég bað fólkið að snúa með mér heyinu og var það velkomið.
Júlíus hafði orðið eftir niðri á Dalvík daginn áður, en um hádegið
kom hann neðan að, kom við á Grund og tók nii til að ríða fram
og aftur um flekkina, með þrjá til reiðar. Það hálf fauk í mig út af
þessu athæfi og ég sagði eitthvað á þá leið, að trúlega hefði töluvert
sungið í Júlíusi í Garðshorni, ef svona væri riðið uni nýrifjað hey
hjá honum. Hann svaraði því til, að það væri óguðlegt athæfi að vera
að heyvinnu á sunnudegi. Jókst þetta svo orð af orði þar til Júlíus
hótaði að mölva fyrir okkur hrífurnar. Talsvert höfum \ ið víst haft
hátt, því að rifrildi okkar heyrðist suður í Garðshorn og kom kona
Júlíusar og dóttir úteftir að reyna að stilla til friðar. Tókst þeim
loks að hafa Júlíus heim með sér. Ekki man ég til að hafa nokkurn
tíma reiðst meira en í þetta skipti og mikið mátti ég stilla mig um
að elta ekki Júlíus þegar hann fór. Ætlun hans var auðvitað sú, að
koma í veg fyrir að við gætum sinnt heyinu.
Við snerum svo öllu aftur á túninu á mánudag og á þriðjudag náð-
um við því upp. A miðvikudaginn bundum við. Konan vildi ekkert
skipta sér af heyskapnum. Sagði að ég væri ráðsmaður og yrði að
hafa veg og vanda af vinnubrögðunum. Mér féll miður þetta afskipta-
leysi hennar, en hún hafði nú tekið þetta í sig. Ég hafði ekki áður
borið upp hey og vildi láta Þorleif gera það. Því neitaði hann.
Hefur kannski einnig verið því óvanur. Tóftin var diúp og því fljót-
legt að koma fyrir í henni fyrsta sprettinn. Um kvöldið, á mjaltatíma,
bað húsfreyjan mig að finna sig, segir að Júlíus bróðir sinn liafi sent
til sín og spurt hvort hún ætlaði að láta mig brenna töðuna.
— Júlíus bróðir þinn hefði átt að koma og skoða heyið áður en
við byrjuðum að binda, svaraði ég snúðugt og fór. Og allt komst
heyið í tóft um kvöldið. Er því var lokið bað ég Leifa að þekja með
mér heyið, því ég var hræddur um rigningu. Jú, við þöktum uni
nóttina og um morguninn tók að rigna. Veturinn eftir sagði Sigurð-
ur mér, að hann hefði aldrei átt betri töðu. Þá var ég maskinn. F.n
af Júlíusi er það að segja, að hann var ekki búinn að slá sitt tún
þegar ég hafði alhirt. Mikið sá ég eftir því seinna, að liafa ekki beðið
Friðriku að senda Þorleif suður eftir til Júlíusar að hjálpa honum
með túnið.
Næsta vor var ég svo í jarðabótavinnu úti í Skefilsstaðalireppi. Þá
var Björn Blöndal, prestur í Hvamrni, fyrir búnaðarfélagi þeirra
Skeflunga. Ég vildi fá 2 kr. í kaup á dag. Það taldi prestur fráleita
kröfu. Ég bauðst þá til að taka vinnuna í „akkorð“ og mér yrðu