Glóðafeykir - 01.12.1970, Blaðsíða 25

GLÓÐAFEYKIR
25
hann af mér yfir veturinn, mér að kostnaðarlausu. En mér héldu
engin bönd. Kom þá Gísli með skinnsokka og klæddi mig í þá. Ég
fékk sæmilegt veður á Heljardalsheiðinni og sólskin þegar ofan á
Heljardal kom. En frá Skriðulandi var mér ekki sleppt um kvöldið.
Ojá, ferðamenn mættu oft hörðum veðrum á Heljardalsheiði. Vor-
ið 1906 fór ég norður í Svarfaðardal. Daginn, sem ég hugðist halda
heimleiðis, var vonzkuhríð. Hugsaði mér að fara upp Þverárdal. Jón
á Þverá og Valdi bróðir fylgdu mér af stað. Þegar fram á dalinn
kom, færðist veðrið í aukana og brast á iðulaus stórhríð. Aftóku þeir
þá að ég færi lengra og þar sem ekki lá lífið á sneri ég við og gisti
á Hnjúki. Seinni partinn daginn eftir lagði ég svo enn af stað og á
skíðum. Var þá veðrið sæmilegt en þyngsla skíðafæri. Kom í Skriðu-
land og barði að dyrum. I fyrstu virtist enginn heyra til mín. Settist
ég þá á fiskasteininn og sofnaði. Þar kom Kristinn svo að mér. Síðar
var haft eftir Kristni, að ég hefði verið svo uppgefinn „. . . . að hann
var sofnaður áður en hún Hallfríður mín hafði fært hann úr öðrum
sokknum.“ Kristinn var einhver mesti greiðamaður og höfðingi, sem
ég hef kynnzt.
Sigurður vill lítið segja mér af sinni búskaparsögu. Telur frá
engu sérstöku að segja.
— Hún var bara svipuð og gerðist og gekk hjá öðrum. En ef þú
vilt að lokum heyra ofurlítið um það, sem sumir kalla furðusögur
en aðrir bábiljur, þá get ég sagt það.
Jú, gjarna vildi ég það. Og Sigurð þekki ég að því að segja það
eitt, sem hann veit satt og rétt.
— Það var eitt sinn að við Benedikt heitinn í Keldudal vorum að
girða á merkjunum milli bæjanna. Spurði Benedikt mig þá hvað
ég hefði gert af naglbít, sem ég hafði verið með. Ég sagði sem var,
að ég hefði lagt hann á hellublað, sem var þarna rétt hjá.
— Nei, sagði Benedikt, — Hann er þar ekki. Og mikið rétt, hann
var þar ekki. Nú var ég og er enn alveg sannfærður um, að þarna
lagði ég naglbítinn og hvergi annars staðar. En hvernig sem við leit-
uðum, fundum við hann ekki. Nema hvað? Eftir þrjú ár var ég
þarna eitt sinn á gangi. Og hvað sé ég þá á hellunni annað en nagl-
bítinn, sem hvorugur okkar sá þar þremur árum áður. Hvað hafði
gerzt þarna? Ja, svari nú hver, sem getur.
Eitt sinn var það að kvöldi til, að ég var að snúast við fé í
húsunum hérna suður á túninu. És: var búinn að sæfa en átti eftir
o o
að kljúfa í garðanum. Var þá komið suður eftir til mín og ég beðinn
að skjótast heim. Ég ák\ að samt að fara fyrst austur í húsið og jafna