Glóðafeykir - 01.12.1970, Blaðsíða 24

24
GLÓÐAFEYKIR
það að hafa valdið einhverju um það, hversu illa honum gekk að
finna tónana. En daginn eftir kallaði Brynjólfur á okkur og sagði:
— Komið þið nú inn, nú skal ég syngja og spila fyrir ykkur lagið
frá í nótt.
Og það gekk mikið betur, enda hafði hann nú orgelið til að styðj-
ast við.
Einu sinni fann hann að því, að ég léti þökurnar of langt út á
túnið. Eg spurði hann þá hvernig hann héldi að það hefði farið,
ef við hefðum tekið allt stykkið fyrir í einu, eins og hann vildi.
Varð nokkurt orðaskak út af þessu og urðum við báðir vondir. Stund-
arkorni seinna kallaði hann á mig heim og segir:
— Komdu nú inn og taktu með mér staup og vindil. Það lá illa
á mér í morgun og ég lét það bitna á þér. Ég hélt, að þú værir fær-
astur um að bera það.
Uppgjörið við Brynjólf gekk ágætlega. Bar okkur ekkert á milli.
Sátum við þar svo í veizlu til kvölds. Og þá var karl í essinu sínu.
Aldrei sá ég hann kátari en þegar hann hafði sem flestum að veita.
Brynjólfur var stórbrotinn höfðingi. Um kvöldið fórum við niður
í Bólstaðarhlíð og þar var setið við gleðskap hjá Sigfúsi lengi nætur.
Minnti ég hann þá á spádóm hans um viðskipti okkar Brynjólfs.
En það er reynsla mín, að ef spáð er illa fyrir mér, þá fer allt vel,
annars öfugt. Þetta hefur verið alveg gegnumgangandi. Það hefur
ekki brugðizt, segir Sigurður og slær á kné sér því til áherzlu.
— Hvernig er það, við höfum lítið minnzt á Kristin á Skriðulandi.
Það er þó maður, sem mér er skylt að minnast. F.kki get ég lnigsað
mér betra heimili við fjallveg en Skriðnland var. Og eins var það
með Atlastaði, hinum megin við Heljardalsheiðina. Þegar pabbi
heitinn dó, en það var um veturnætur, bjóst Kristinn auðvitað við
að ég færi að jarðarförinni, en vissi hins vegar, að ég var lasinn.
Þegar ég svo kom upp á hálsinn gegnt Skriðulandi tók ég eftir, að
hestur var þar á beit í túninu. Er til mín sást var hesturinn sóttur
og lagt á hann. Þegar við Kristinn höfðum heilsazt, sagði hann:
— Sigurður minn, ég var búinn að heyra að þú værir lasinn, svo
að ég ætla að biðja hann Kolbein minn að fylgja þér hérna upp að
Stóruvörðu, svo að þú sért ekki einn alla leiðina. Morguninn eftir
jarðarförina var rok og rigning. Vildu þá allir, að ég færi hvergi.
En ég var vel útbúinn, í regnheldum fötum en þó ekki í vaðstígvél-
um. Ég hafði gist á Hofi og Gísli sagði, að ég skyldi vera rólegur.
Hann færi varla í þá vonzku, að ég kæmist ekki vestur, en ef svo
færi, að ég kæmi hestinum ekki, bauðst Þórarinn á Tjörn til að taka