Glóðafeykir - 01.12.1970, Blaðsíða 27

GLÓÐAFEYKIR
27
komin öskrandi stórhríð. Hefði þá orðið ill vistin fyrir féð á Borgar-
eyjunni, þar sem heita má að hvergi sé afdrep.
Öðru atviki get ég sagt þér frá, en þá var það draumur, sem varaði
mig við hættunni. Það var einnig að vetrarlagi og ærnar á Borgar-
eyjunni. Pétur Andrésson var þá vetrarmaður hjá mér. Svo stóð á,
að ég þurfti út á Krók. Dreymir mig þá nóttina áður en ég ætlaði
að fara, að utan Eylendið komi tröllvaxinn maður. Fór hann mikinn
og með miklum óhljóðum. Sýndist mér hann allur svo illúðlegur,
að ég varð hræddur í svefninum. Draumurinn þótti mér svo ísjár-
verður, að ég hætti við að fara á Krókinn í bili. Blíðviðri var þessa
dagana. Þar kom svo, að ég gat ekki lengur frestað ferðinni. Bað
Pálínu mína að hafa snemma til mat handa Pétri, senda hann svo
fram eftir, biðja hann að halda ánum út við húsin (en þá var ég bú-
inn að koma upp húsum á Borgareyjunni), láta þær inn um kvöldið
og loka húsunum vel. Lagði ég svo af stað á Krókinn með hest og
sleða. Isar voru mjög veikir, svo að því leyti var þetta hálfgerð glæfra-
för. Náði Friðrik í Pyttagerði á leiðinni og urðum við samferða úr
því. Tók ég dót af honum á sleðann til baka. A meðan við stönzuð-
um í Króknum komu nokkrar snarpar hríðargusur. Ég hitti svo
Friðrik úti hjá Kristjáni Gíslasyni, kaupmanni, og segi: „Ertu til?“
„Já.“ „Þá vil ég fara strax.“ Var þá kominn blindbylur og ofsarok.
Var veðrið svo hart, að ég neyddist til þess að skilja sleðann eftir
hjá Sjávarborg, svo að þú sérð, að þetta hefur verið nokkuð erfitt.
Svo var dimmt, að aldrei vissum við hvar við stigum niður nema
að athuga það. Miklavatnið var veikt ekki síður en Héraðsvötnin.
Ég labbaði á undan með staf og reyndi ísinn, en Friðrik teymdi hest-
inn á eftir. Við héldum okkur nokkuð til austurs því að við vissum,
að við færum ekki fram af Héraðsvatnabökkunum án þess að verða
þess varir. Stakur steinn, allstór, var á bakkanum beint austur undan
Pyttagerði. Á hann rákumst við, meir af tilviljun en ratvísi. Sagði
Friðrik mér seinna, að nógu erfitt hefði sér orðið að ná bænum,
þótt stutt væri. Ég hélt svo áfram fram bakkann þar til ég taldi mig
vera kominn nógu langt til þess að fara austur yfir Vötnin og yfir í
Hegranesið, og náði heim heill á húfi. Pétur var þá ókominn og
vissi enginn neitt um hann. Vildi ég fara fram eftir með rúmföt og
gætum við þá legið í húsunum við sæmilegar aðstæður, því að ég
gerði ekki ráð fyrir að Pétur hefði farið að halda heimleiðis á móti
veðrinu; en Pálína mín aftók með öllu að ég færi og gat ég þá ekki
verið að því gegn vilja hennar. I rökkurbyrjun dró í veðrið. Utbjó ég
mig í snatri með sængurföt og mat og hugðist halda frameftir. I því