Vestfirska fréttablaðið - 16.12.1986, Blaðsíða 9

E
vestlirska
TTABLAUID
9
yfir hana drullu og slabbi. Þetta
var einn af þeim 479 glæsi-
vögnum af gerðinni Volvo sem
ísfirðingar eiga. En það vill svo
til að ísfirðingar eiga fleiri
Volvo bíla miðað við höfðatölu,
en aðrir íbúar Jarðarinnar.
Þetta er hlutur sem ísfirðing-
ar vita sem betur fer ekki , því
það myndi eflaust stíga þeim
freklega til höfuðs eins og fleiri
tölulegar staðreyndir af þessum
toga. Þá myndi þeir fara að líta
enn meira niður á nágranna
sína en þeir gera í dag, en eins
og allir vita er efnahagsleg vel-
megun meiri á ísafirði en ann-
ars staðar. En þetta var eins og
glöggir lesendur hafa eflaust
tekið eftir, hreinn útúrdúr.
Magga litla stóð upp og
reyndi að hrista af sér mestu
bleytuna. Það fór hrollur um
hana þegar hún hugsaði um
allar skammirnar sem stjúpa
hennar myndi ausa yfir hana
þegar hún kæmi heim svona illa
til reika. Hún yrði örugglega
send í rúmið áður en auglýs-
ingarnar byrjuðu í sjónvarpinu
og miðað við réttarfar heimilis-
ins yrði hún eflaust að bursta
tennurnar einu sinni aukalega í
refsingarskyni.
Magga litla gerði það sem
flestar litlar stúlkur á hennar
aldri hefðu eflaust gert við
þessar aðstæður, og það þó ekki
hefði beðið þeirra svo hræðileg
refsing. Hún fór að háorga.
Gráturinn barst eins og ósýni-
legur reykjarstrókur upp vegg-
ina á Útvegsbankanum og
hvarf þaðan upp í myrkrið til
þess að hljóma eins og dauft
útburðarvæl milli klettabelt-
anna handan fjarðarins. Ég
held að gráturinn hafi hljómað
svona um það bil í H. Það er rétt
að láta þessa tónfræðilegu at-
hugasemd fljóta með því ég
þykist vita að margir lesendur
telji sig haf^ óbrigðult vit á tón-
list.
Magga litla opnaði augun á
innsoginu og sá svart. Hún sá
svart vegna þess að fyrir framan
hana stóð lögregluþjónn sem
fyllti hérumbil upp í sjónsvið
hennar. Hann var stór og svart-
klæddur og glotti sannkölluðu
úlfsglotti.
„Afhverju ertu að gráta væna
mín?“ spurði hann og breikkaði
brosið um 6 millimetra.
Magga sagði honum upp alla
sólarsöguna sem er nú kannski
ekki réttnefni, því þegar þetta
skeði var svartamyrkur. Hún
sagði honum hvað pabbi henn-
ar væri heimskur, hvað mamma
hennar væri veik, hvað stjúpa
sín væri vond og hvað hún sjálf
ætti hræðilega bágt.
Lögregluþjónninn samsinnti
öllu sem hún sagði. Hann
þurrkaði líka tárin og horinn
framan úr henni með vasa-
klútnum sínum sem í var
saumað skjaldarmerki íslenska
ríkisins og hafði þessi blíðlyndi
lögregluþjónn saumað það
sjálfur í á löngum og einmana-
legum næturvöktum, en hann
var afar handlaginn og smekk-
legur og hafði næmt fegurðar-
skyn.
Hann bauðst til þess að fylgja
Möggu litlu heim og bauð
henni upp á heimatilbúnar
karamellur úr poka. Karamell-
urnar hafði hann búið til sjálfur
en hann var meðal annars á-
skrifandi að Húsfreyjunni.
Nú getur vel verið lesandi
góður að það sé hætt að gefa út
Húsfreyjuna en við látum þetta
samt standa af fagurfræðilegum
ástæðum.
Magga litla hallaði sér upp að
lögregluþjóninum blíðlynda og
sagði af þeirri hreinskilni sem
svo oft einkennir óhamingju-
söm börn.: „Það vildi ég óska að
þú værir stjúpa mín.“
En nú gerðist annar dular-
fullur atburður. Áður en Magga
litla gæti sagt „Togarafélag
fsfirðinga“ þá hvarf lögreglu-
þjónninn. Magga stóð eftir með
karamellupokann í höndunum
og var nú ráðvilltari en nokkru
sinni fyrr.
Hér finnst mér rétt að benda
lesendum á það að Magga litla
var reyndar ekki alveg skyni
skroppin. Hana grunaði alveg
eins og ykkur, hvað hefði gerst.
Með öndina í hálsinum hljóp
hún sem fætur toguðu í búðina.
Hún keypti jólagjöf fyrir
mömmu sína, sem ég man nú
ekki lengur hvað var enda
skiptir það sáralitlu máli fyrir
framgang sögunnar, því
mamma Möggu dó á nákvæm-
lega sama augnabliki og lög-
regluþjónninn hvarf. Já, ég veit
lífið er fullt af einkennilegum
tilviljunum.
Þegar Magga litla var búin að
póstleggja pakkann þaut hún af
stað heim til sín blásandi eins og
gamall kolatogari.
Ég ætla ekki að ljósta því upp
hvar hún bjó vegna þess að þá
væri þessi saga komin í of nána
snertingu við þann raunveru-
leika sem ísfirðingar dagsins í
dag þekkja. Sammála?
Úm leið og hún hratt upp
hurðinni heima hjá sér var
púlsinn kominn í efri mörkin,
eða um það bil 220 slög á mín-
útu. Hún hratt upp eldhús-
hurðinni. Og viti menn þarna
sat pabbi hennar með aulasvip
við eldhúsborðið og las fundar-
gerðir bæjarráðs og hnerraði
við hver greinaskil.
En við eldavélina stóð lög-
regluþjónninn blíðlyndi og taldi
kartöflur ofan í pott.
„Datt mér ekki í hug,“ hróp-
aði hann frekjulega þegar hann
sá Möggu. „Hroðalegt er að sjá
útganginn á þér stelpa,“ sagði
hann og stappaði niður fætin-
um.
„Þú skalt sko fara í rúmið
strax, áður en sjónvarpsauglýs-
ingarnar byrja.“
Og svei mér þá ef hann var
ekki byrjaður að tala um auka-
lega burstun á tönnum í refs-
ingarskyni þegar Magga litla
hné niður og leið í ómegin af
ofreynslu, vonbrigðum og
stækri skötulykt því eins og þú
eflaust manst, lesandi góður þá
var Þorláksmessa. Hvað hefðir
þú gert?
Nýjar bækur
SHEIIAKITZINGER
Konan
KONAN, KYNREYNSLA
KVENNA
Komin er út ný bók hjá Iðunnl
sem nefnist Konan, kynreynsla
kvenna. Höfundur hennar er
Sheila Kitzinger.
Flestar bækur sem skrifaðar hafa
verið um kynlíf kvenna fjalla um
konur, en byggja ekki á reynslu
kvennanna sjálfra. Höfundur þess-
arar bókar hefur hins vegar vísvit-
andi upprætt allar þær hugmyndir
um kynlíf kvenna og tilfinningar
sem ekki koma heim við beina
reynslu þeirra. — Út frá þeirri
skoðun að kynlíf sé í ríkum mæli
háð flestu því sem fyrir kemur í líf-
inu er hér fjallað um ýmsa tilfinn-
ingalega og líkamlega þætti þess
frá unga aldri til efri ára.
Bókaútgáfan Iðunn gefur út.
Þýðendur bókarinnar eru: Álf-
heiður Kjartansdóttir, Guðsteinn
Þengilsson, læknir, Áskell Kára-
son, sálfræðingur.
GESTUR III - SAFNRIT UM
ÞJÓÐLEGAN FRÓÐLEIK
Komið er út hjá Iðunnl safnrlt-
Ið Gestur — (slenskur fróðleik-
ur, gamall og nýr.
I þriðja sinn heilsar Gestur les-
endum sínum. I þessu bindi er að
finna meira af áður óprentuðu efni
en í hinum fyrri. Hér er reynslusaga
bóndakonu af Ströndum sem segir
frá örðugri lífsbaráttu. Annar höf-
undur birtir minningu ym smala-
hund og segir frá dulrærini reynslu
við húskveðju. Umsjónarmaður
ritsins rekur sögu Gísla Magnús-
sonar Hólabiskups og þrekvirki
hans við hin erfiðustu skilyrði. Þá
eru frásagnir af minnisverðum
mönnum, utangarðsfólki í Reykja-
vík á síðari hluta nítjándu aldar og
þingskörungum þjóðarinnar á
sama tíma. Margt fleira efni er í
bókinni. Það sem áður hefur birst á
prenti er flestum ókunnugt um
enda efnið grafið af torgætum rit-
um og blöðum og má með sanni
segja að Gils Guðmundsson, sem
tók bókina saman, sé manna fund-
vísastur á gott frásagnarefni af
þessu tagi.
Gestur er í senn fræðandi ritsafn
og góð sagnaskemmtun, vitnis-
burður um alþýðlega frásagnarlist
sem lifað hefur með þjóðinni.
TfMAÞJÓFURINN eftlr Stein-
unni Sigurðardóttur.
Út er komin hjá Iðunnl ný bók
eftlr Steinunni Slgurðardóttur.
Stelnunn er löngu kunn fyrlr
smásögur sínar, Ijóð og sjón-
varpsleikrit, en hér er á ferðinnl
fyrsta skáldsaga hennar, Tíma-
þjófurinn, sem er tvímælalaust
viðamesta verk hennar tll þessa.
Á baksíðu bókar segir:
„Alda er glæsileg nútímakona,
tungumálakennari við Mennta-
skólann í Reykjavík. Hún er af
góðum ættum og býr einhleyp við
ágætan efnahag á heimili sem hún
hefur erft eftir foreldra sína. Líf
hennar virðist í traustum skorðum,
þar til ástir takast með henni og
einum samkennara hennar. Sam-
band þeirra gerbreytir lífi hennar
og verður að lokum sá tímaþjófur
sem ekkert fær við ráðið.
Til að lýsa þessu ástarsambandi
beitir höfundurinn tungumáli og
stíl á markvissan og sérstæðan hátt.
Lesandinn er dreginn inn í hugar-
heim aðalpersónunnar og ljósi
varpað á einsemd hennar og van-
mátt gagnvart ástríðum sínum.
Fínleg kaldhæðni höfundar setur
rikan svip á alla frásögn, og er hér
samofin ljóðrænni tjáningu á
djarfan og áhrifamikinn hátt.“
Bókarkápa er hönnuð á Auglýs-
ingastofunni Octavo. Bókin er
prentuð í Odda.