Vestfirska fréttablaðið - 16.12.1986, Blaðsíða 18

18
íí
vestfirska
TTabLADID
Rut Tryggvason við störf í Húsgagnaverslun ísafjarðar.
Hún er meiri
íslendingur en Dani
Páll Ásgeirsson ræðir við Ruth Tryggvason
Árið 1871 hóf Þorsteinn Thorsteinsson
rekstur brauðgerðar í húsi við Aðalstræti á
ísafirði. Þar hefur verið bakað allar götur
síðan og er þekktast undir nafninu Gamla-
bakaríið. Eftir fráfall hans árið 1888 rak
ekkja hans bakaríið til ársins 1895, en þá
seldi hún það Finni Thordarsyni. Finnur rak
það til 1916, en þá tók Elías Pálsson, kaup-
maður við rekstrinum. 1921 seldi Elías
Tryggva Jóakimssyni bakaríið. Tryggvi var
um margt hinn merkasti maður og hafði
ferðast víða um heiminn, áður en hann sett-
ist um kyrrt á ísafirði. Hann var umboð-
smaður Eimskipafélagsins og rak auk þess
ýmsa umboðssölu.
Áríð 1946 sigldi Aðalbjörn, sonur
Tryggva, til Kaupmannahafnar til að setjast
þar við nám á verslunarskóla eftir að hafa
lokið stúdentsprófi á Akureyri.
Örlögin höguðu því þannig, að daginn
eftir að hann steig á land í Kaupmannahöfn,
hitti hann unga stúlku, sem átti eftir að
fylgja honum í gegn um lífið.
Þetta var hún Ruth. Hún fylgdi
manni sínum hingað upp árið
1950 og segir að í dag sé hún
meiri íslendingur en Dani. Rut
er mikill dugnaðarforkur. Hún
var byrjuð að afgreiða í bakarí-
inu viku eftir að hún kom til
ísafjarðar, þá ótalandi á ís-
lensku. Til eru þeir sem myndu
segja að hún væri það enn í dag.
En það fór vel á með okkur og
við skildum hvort annað full-
komlega. Okkur fannst við hæfi
að rabba lítillega við hana um
lífshlaup hennar og baráttuna í
gegnum árin en þrátt fyrir áföll
hefur hún Ruth aldrei gefist
upp heldur eflst við hverja raun.
FYRSTU SKREFIN
„Ég fæddist í Haralsted, sem
er á Mið-Sjálandi. Ég ólst upp í
Glostrup, sem er rétt við Kaup-
mannahöfn. Faðir minrt var
byggingarmeistari. Þegar ég var
18 ára flutti fjölskyldan til Van-
löse sem er rétt við Kaup-
mannahöfn og þá fór ég í nám
inni í Köben. Ég fór að læra og
vinna í búsáhaldaverslun. Það
voru verslanir sem seldu allt til
heimilisins, glervörur, búsáhöld
o.fl.o.fl.
Þetta var fjögurra ára nám.
Fyrsta árið fékk maður aldrei
að afgreiða. Það þurfti að vita
bókstaflega allt um vöruna.
Síðan þurfti að læra að pakka
vörunum rétt inn eftir kúnstar-
innar reglum. Ég lærði í Glass
og Kunsthandel í Norregade og
vann þar í eitt ár að loknu námi.
Síðan fór ég að vinna í verslun
við Ráðhústorgið. Það var í
þann tíma fínasta verslunin af
þessari tegund í Kaupmanna-
höfn. Það kom fyrir að drottn-
ingin kom að versla við okkur.
Þetta var alltsaman ægilega
gaman. Þarna komu mæður
með dætur sínar til þess að
versla til heimilisins þegar dæt-
urnar voru að byrja að búa. Við
fengum ekkert mjög hátt kaup,
400 krónur á mánuði, en við
fengum 2% af því sem við seld-
um, þannig að það var hægt að
hafa gott kaup ef maður var
duglegur að selja.
Mér hefur þótt það skemmti-
legasta sem ég hef gert, það er
að vinna í búð. Það er svo gam-
an að sjá alltaf nýtt fólk Þetta
þótti gott nám og öruggt að læra
þetta.
ÖRLÖGIN GRÍPA í TAUM-
ANA
Nú það var síðan 1946 að ég
hitti manninn minn í Kaup-
mannahöfn. Hann var þangað
kominn til þess að nema í
Handelskolen. Hann kom til
borgarinnar 1. ágúst og 2. ágúst
þá hitti hann mig. Við vorum
svo saman meðan hann var að
læra, en faðir hans var alltaf að
biðja hann að læra eitthvað
fyrir bakaríið.
Hann hafði alltaf unnið í
Gamla bakaríinu á sumrin milli
þess sem hann var að læra í
Menntaskólanum á Akureyri.
Þannig að hann kunni þetta allt
saman en vantaði prófið. Hann
þurfti aðeins að vinna eitt ár í
bakaríi í Danmörku til þess að
fá sveinspróf sem bakari.
Sveinsprófið tók hann 1949 frá
Teknologisk Institut. Hann fór
hingað heim í október 1949 en
ég kom svo árið eftir í febrúar
1950.
Þegar hann kom heim var
Hannibal Valdimarsson að
hætta sem skólastjóri við
Gagnfræðaskólann og það var
úr að Aðalbjörn tók við kennslu
þar og kenndi dönsku.
Hann vann svo alla sina
starfsævi bæði í bakaríinu og í
skólanum. Fór alltaf á fætur
klukkan fimm á morgnana.
Svo þegar hann kom heim úr
skólanum þá fór hann að vinna
í Húsgagnaversluninni eftir að
við opnuðum hana. Þá höfðum
við bara opið eftir hádegi.
Ég hef alla tíð unnið eitthvað
utan heimilisins. Ég var nú
reyndar ekki búin að vera héma